Έμαθα πως είσαι μάνγκα…

ΣΟΚ!!!1 Το Υπουργείο Παιδείας και οι Εισαγγελικές Αρχές της χώρας ανακάλυψαν το Death Note 15 χρόνια μετά τη δημιουργία του και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου -ο οποίος ξεκίνησε να χτυπάει πρώτη φορά στην Ελλάδα όταν έσκασε το Τσερνόμπιλ κι από τότε δεν έχει σταματήσει καθόλου.

Εκπρόσωποι του Υπουργείου και της Εισαγγελίας δηλώνουν τον αποτροπιασμό τους για το περιεχόμενο της σειράς, το οποίο περιστρέφεται γύρω από έναν νεαρό που θέλει να σώσει τον κόσμο, σκοτώνοντας όλους τους κακούς μέσα από ένα ημερολόγιο με υπερφυσικές δυνάμεις.
«Πού ακούστηκε να σκοτώνεις τους κακούς με ένα σημειωματάριο; Πού είναι οι σωστές νομικές διαδικασίες, η δίκαιη εκπροσώπηση του φερόμενου ως ενόχου, η ευκαιρία να υπερασπιστεί τον εαυτό του; Οι κακοί πρέπει να τιμωρούνται από τη Δικαιοσύνη!» δήλωσε φανερά συγχισμένο ανώτατο στέλεχος του Αρείου Πάγου, καίγοντας ταυτόχρονα σε έναν μεταλλικό κάδο φακέλους της υπόθεσης Noor1.

Πανικός επικρατεί ήδη σε όλες τις σχολικές μονάδες της χώρας, καθώς -σύμφωνα με πρόσφατη σφυγμομέτρηση- το Death Note έχει αναχθεί πλέον στο μείζον πρόβλημα των εκπαιδευτικών. Ακολουθούν πιο ασήμαντες ανησυχίες, όπως οι τεράστιες ελλείψεις σε διδακτικό προσωπικό και οι υποτυπώδεις υποδομές σε όλα τα σχολικά συγκροτήματα -διότι ποιος χέστηκε αν κάνεις μάθημα μέσα σε container, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις την τεράστια απειλή ενός μαγικού σημειωματαρίου κινουμένου σχεδίου; Μαθητές που γράφουν χαζογελώντας στα σημειωματάριά τους το όνομα του μαθηματικού ελπίζοντας να ψοφήσει;;; – Ω, ΘΕΕ ΜΟΥ, Η ΑΠΟΚΤΗΝΩΣΗ!

Το γνωστό μάνγκα και μετέπειτα άνιμε -δύο λέξεις που κανένα στέλεχος της Εισαγγελίας δεν έχει ακούσει ποτέ, προφανώς- έχει ήδη προκαλέσει σάλο σε πολλές χώρες του εξωτερικού. Καμιά δεκαετία πριν, που ήταν επίκαιρο, διότι ο υπόλοιπος πλανήτης κινείται στο κανονικό χωροχρονικό συνεχές και όχι στο δικό μας.
Μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα αναμένεται και επίσημη υπουργική απόφαση που θα απαγορεύει οριστικά την προβολή κάθε ιαπωνικού καρτούν στην ελληνική τηλεόραση. «Έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει με τα διαολεμένα τα Πόκεμον!» δήλωσε υπάλληλος του Τμήματος Πολιτικής Σχεδίασης Εκτάκτου Ανάγκης. «Ξεκίνησαν ολόκληρη μόδα και τώρα έχουμε γεμίσει με καρτούν με περίεργα μαλλιά και τεράστια μάτια. Πού χωράνε τόσο μεγάλα μάτια σε τόσο μικρό κρανίο; Δεν βγάζει νόημα!»

Το θέμα, πάντως, έχει ξεφύγει από τον στενό κλοιό των εκπαιδευτικών κι έχει προκαλέσει ανησυχία και στην κοινή γνώμη. Ήδη, συστήνεται κλιμάκιο του Ιερού Λόχου που θα κάνει πορεία διαμαρτυρίας στην ιαπωνική πρεσβεία, κρατώντας πλακάτ με συνθήματα όπως: «Ιερώνυμε, σώσε μας από τα άνιμε», «Το σωστό τσιμπούσι δεν γίνεται με σούσι», «Δεν ξεχνάμε το Περλ Χάρμπορ», «Κάτω το Ντεθ Νότε» και «Γιου Γκι Ο, τσιράκι του Εξαποδώ» (αυτό τους είχε ξεμείνει από το προηγούμενο άνιμε που απειλούσε τα χρηστά ήθη).

Το κλιμάκιο του Ιερού Λόχου, το οποίο θα αποτελείται από τον μουφοπατέρα Κλεομένη, την Ελένη Λουκά, δυο παλιοημερολογίτισσες καλόγριες, τρεις μουσάτους φοιτητές θεολογίας, την κυρία Μαρούσκα από την Ουκρανία, έναν μεθυσμένο που πήγε για το νταβαντούρι και έξι ξύλινους εσταυρωμένους ύψους 50 εκατοστών, αναμένεται να φτάσει έξω από την ιαπωνική πρεσβεία στο Χαλάνδρι, το μεσημέρι. Αφού ψάλλουν τον Εθνικό Ύμνο και το απολυτίκιο του Αγίου Κυπριανού, προστάτη από κάθε είδος μαγείας, θα συνεχίσουν με το τελετουργικό κάψιμο οριγκάμι μπροστά στην είσοδο της Πρεσβείας και το ράντισμα του περιβάλλοντα χώρου με αγιασμό από το μοναστήρι της Παναγιάς Προυσιώτισσας.

Η αδελφή Χαριτίνη -η οποία είχε παρευρεθεί και στον πρόσφατο εξορκισμό του σατανικού γλυπτού Phylax στο Παλαιό Φάληρο– δήλωσε φανερά ανήσυχη για την έξαρση των σατανιστικών, παγανιστικών και νεοεποχιτικών δοξασιών στη χώρα μας και θυμάται μια εποχή πιο απλή, που το μόνο πράγμα που απειλούσε τα παιδιά της χώρας στο σχολείο ήταν η μηνιγγίτιδα.
«Όταν μάθαμε στο μοναστήρι για την ύπαρξη αυτού του εκφυλισμένου μικιμάου, αμέσως τελέσαμε παράκληση στον Άγιο Ασύγκριτο -μεγάλη η χάρη Του», δήλωσε και μετά έκανε εξηνταεφτά μετάνοιες, μέχρι που έπεσε σε τρανς και άρχισε να κυλιέται στο πάτωμα με σπασμούς και γλωσσολαλιά.

Σύμφωνα με έγκυρες πηγές, η Εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών έχει συντάξει μια λίστα με περισσότερες σύγχρονες απειλές για τα παιδιά και τους εφήβους. Ανάμεσά τους είναι το αμερικανικό σίριαλ Χάνα Μοντάνα, οι τσίχλες-τσιγάρα, το ροκ εντ ρολ, το περιοδικό Βαβούρα και οι βιντεοταινίες του Στάθη Ψάλτη.

Σπουδαστής ετών… 31!

Τελικά, μερικές φορές το εγκεφαλικό σου έρχεται από κει που δεν το περιμένεις! Ολόκληρο δελτίο Star είδα και την παράκρουση την έπαθα με μία απίστευτη επιστολή που έλαβα χθες!
Κάθομαι ήσυχα ήσυχα και γράφω, οπότε σκάει μύτη η ανιψιά… «Θείε, έχεις ένα γράμμα!» «Υπέροχα» σκέφτηκα! Το “υπέροχα” ήταν από αυτά τα βαρύθυμα που τα λες ξεφουσκώνοντας, διότι υπήρχαν τρεις επιλογές για την προέλευση του γράμματος. Ή η Eurobank που με ενημέρωνε για το υπόλοιπο της πιστωτικής κάρτας που μου έστειλαν μόνοι τους, δεν ενεργοποίησα ποτέ και παρόλα αυτά άρχισαν να μου χρεώνουν, ή η Alpha Bank που προσπαθεί να μου πουλήσει νέα κάρτα, άσχετα αν έκλεισα λογαριασμό ή η Εθνική που με ενημερώνει για την κίνηση του λογαριασμού μου που έχει μείνει άδειος εδώ και χρόνια και κινείται τόσο όσο μία παράλυτη γριά με ένα πόδι και οστεοπόρωση…

Παρατηρώ, όμως, ότι στο φάκελο έχει κάτι σφραγιδούλες και λογοτυπάκια παράξενα και σκέφτηκα μήπως ήταν από την Εφορία… «Τι στο καλό, πριν δυο μέρες έκανα τη δήλωση online, ήρθαν τα μαντάτα κιόλας;» Κοιτάζω πιο κοντά και τι να δω; “ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ (ΤΕΙ) ΧΑΛΚΙΔΑΣ”… Άει στο καλό! Βρε, πού με θυμήθηκαν αυτοί;

Αμέσως ξεκίνησε το flash back, όπως στις ταινίες, που αρχίζει και κυματίζει η εικόνα και πέφτει και μια θολούρα…
Ο έφηβος Βασιλάκης, μαθητής του 1ου Τεχνικού Λυκείου (αθάνατη Εστία!) Είχα πάρει τον κλάδο του Ηλεκτρονικού -άσχετα αν εγώ ήθελα να γίνω γραφίστας!!! Όταν ήρθε η αποφράδα μέρα του μηχανογραφικού, δήλωσα όποιες σχολές θα είχα πιθανότητα να μπω, με σκοπό να διατηρήσω την αναβολή, ώστε να πάω και σε κάνα ΙΕΚ να σπουδάσω αυτό που ήθελα! Κατάφερα, λοιπόν, και μπήκα με την πρώτη Ηλεκτρολογία Χαλκίδας! Χαρές και πανηγύρια στο σπίτι, ασχέτως αν δεν θα πατούσα ποτέ το πόδι μου, παρά μόνο για τα Αγγλικά! Ναι, αυτό ήταν το βλοσυρό σχέδιό μου! Θα περνούσα μόνο το μάθημα των Αγγλικών που τα ήξερα φαρσί λόγω Proficiency και θα γλίτωνα από τη μαμά πατρίδα για κάμποσο καιρό! Συγκεκριμένα, γλίτωσα για τέσσερα χρόνια, αφού φαντάρος πήγα το 2000.

Έδωσα κάτι αποτυχημένες πανελλήνιες στα ειδικά μαθήματα (ελεύθερο και γραμμικό) χωρίς να έχω κάνει φροντιστήριο, πάτωσα, πήγα σε δημόσιο ΙΕΚ, τέλειωσα, έκατσα και βάρεσα μύγες κάνα δυο χρόνια, έμαθα μόνος μου τα προγράμματα που ήθελα, πήρα και μερικά… χμ… “μαύρα” (μας βλέπει η Εφορία;) κι όταν κόντεψα να περάσω κλιμακτήριο, είπα να διακόψω την αναβολή και να πάω φαντάρος! Από κει και πέρα, η ζωή μου κύλησε κανονικά, μέχρι που έλαβα αυτό το γράμμα! (Το flash back τέλειωσε…)

Το ανοίγω, λοιπόν, και διαβάζω το απίστευτο:

«Σύμφωνα με τα αρχεία του Τμήματος είστε σπουδαστής-τρια και έχετε υπερβεί το ανώτατο όριο φοίτησης που προβλέπεται στο άρθρο μπλα μπλα μπλα…» Μόνο το έχω υπερβεί, καλέ μου; Τρεις γενιές έχουν περάσει από τότε! Τι με κρατάτε στα αρχεία, για να με δείχνετε σαν αξιοθέατο στους νέους φοιτητές; «…και από δω ο υπερήλικας σπουδαστής μας που γράφτηκε στη Σχολή όταν η Χαλκίδα ήταν κομμάτι της Ευρασίας!»
Και συνεχίζει η επιστολή:
«Με την παρούσα επιστολή καλείσθε να δηλώσετε εγγράφως μέχρι τις 30 Μαΐου 2008 στην Γραμματεία του Τμήματος εάν επιθυμείτε τη συνέχιση των σπουδών σας. Σε περίπτωση καταφατικής δήλωσης, έχετε προθεσμία πέντε επιπλέον ακαδημαϊκών ετών για να ολοκληρώσετε τις σπουδές σας»!

Ο Μαθουσάλας στα θρανία! Δηλαδή, όχι μόνο ακόμα δεν με έχουν διαγράψει από τη Σχολή, αλλά προλαβαίνω να πάρω και πτυχίο στα… 36 μου! Μαζί με το γιο μου, πιθανότατα! Βρε, μπας και να συνεχίσω; Θα δίνω πάλι μόνο τα Αγγλικά για πέντε χρονάκια και θα έχω και… φοιτητικό πάσο, άσχετα αν θα με κοιτάνε όλοι οι ελεγκτές παράξενα!

Τελικά μερικοί είναι πολύ πιο ΗΛΙΘΙΟΙ από ένα δεκάχρονο!

Τι το ήθελα και την είδα τη χθεσινή εκπομπή; Για αυτό το τηλεπαιχνίδι με τα δεκάχρονα μιλώ… Που όποιος πηγαίνει τρώει τέτοιο ρεζίλεμα που κρύβεται μετά στο πατάρι του μέχρι να ξεχαστεί! Μάζευα το μάτι μου από τα πατώματα… Το καημένο μου αυτάκι με τις μπαρούφες που άκουσε, παραλίγο να κατεβάσει ρολά!

ΟΚ, κατανοώ ότι είναι αρκετά δύσκολο να απαντήσεις σε ερωτήσεις που αφορούν θέματα που διδάχτηκες 30 χρόνια πριν… Και να έχεις και τα σκασμένα τα δεκάχρονα να σου κάνουν τους έξυπνους από πάνω! (Έλα εσύ ρε καφράκι να κάνεις τη φορολογική μου δήλωση, να δούμε ποιος είναι πιο έξυπνος!) Αλλά από την άλλη… είναι δυνατόν να μην ξέρεις βασικά, ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΗ πράγματα; Ή, ακόμα χειρότερα, να μη μπορείς να χρησιμοποιήσεις ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ για να απαντήσεις;

Χθες, πραγματικά, μου ήρθε να καρφώσω το κεφάλι μου στην οθόνη της τηλεόρασης! Ορίστε μερικές από τις ερωτήσεις που έγιναν στις δύο παίκτριες και κόντεψαν να μου προκαλέσουν εγκεφάλικο και απώλεια μνήμης…

-Από τι αποτελείται κατά 95% το σάλιο;
Ε, δεν χρειάζεται να έχεις τελειώσει και Ιατρική για να το ξέρεις το ρημάδι, ή έστω, να το σκεφτείς χρησιμοποιώντας απλή λογική! Από τι θα μπορούσε να αποτελείται το σάλιο, καλή μου κοπέλα; Από ζιπέλαιο; Από ασβεστοκονίαμα; Από Chanel No5; ΑΠΟ ΖΑΧΑΡΗ ΑΧΝΗ; ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ, ΝΕΡΟ!!! Φυσικά, έπρεπε να χρησιμοποιήσει βοήθεια για να το βρει…

-Πού ανέβηκε ο Ζακχαίος για να δει το Χριστό κατά την επίσκεψή του στην Ιεριχώ;
Η απάντηση, φυσικά, είναι «σε ένα δέντρο»… Θα μου πείτε, είμαστε αναγκασμένοι όλοι να θυμόμαστε τι κάναμε στα θρησκευτικά; Όχι! Αλλά δεν είναι δυνατόν να γυρίζεις και να λες σαν πιθανή απάντηση…. «σε μια εκκλησία!» ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ! ΣΤΟΝ ΤΡΟΥΛΟ ΚΙΟΛΑΣ! Αν είναι δυνατόν! Προφανώς οι κάτοικοι της Ιεριχούς ήταν τόσο προχωρημένοι, ώστε είχαν κατασκευάσει εκκλησίες… προ Χριστού! Ε, να υπάρχουν, βρε παιδί μου! Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει ο Μεσσίας!
Αφού γελάσανε όλοι μαζί της και κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγε καλά, αποφάσισε να αλλάξει απάντηση… Έτσι, μάθαμε ότι τελικά ο Ζακχαίος ανέβηκε… σε μια άμαξα! Ναι, αλλά στις 12 έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι, γιατί θα γινόταν πάλι Σταχτοπούτα! Κοκορόμυαλη!Η επόμενη παίκτρια αποδείχθηκε πιο καταστροφικά άμυαλη, αφού με την πρώτη ερώτηση έκανε λάθος! Και τι τη ρώτησαν; Την, πραγματικά, δύσκολη ερώτηση επιστημονικής φαντασίας:

-Όταν βάλουμε ένα κοχύλι στο αυτί, ακούμε ήχους της θάλασσας. Αλήθεια ή ψέμα;
Και, φυσικά, εκείνη απάντησε «Αλήθεια»! Ναι, γλυκιά μου, καλά λες! Εγώ μια μέρα έβαλα ένα κοχύλι στο αυτί και δεν άκουσα μόνο τη θάλασσα, αλλά και τη μπουρού ενός πλοίου και τον καπετάνιο να φωνάζει «Βίρα τις άγκυρες»!  (φυσικά και είναι μύθος ότι ακούς τη θάλασσα, τι στα κομμάτια, κοχύλι είναι, όχι μαγνητόφωνο!)

Μωρέ, γι’ αυτό σας λέω εγώ… Μερικοί όχι μόνο δεν είστε πιο έξυπνοι από ένα δεκάχρονο… Είστε και ΕΝΤΕΛΩΣ ΗΛΙΘΙΟΙ!

Τι πάει πριν από το 30; Το 24!

Ε, λοιπόν, δεν είναι εύκολο πράγμα το διάβασμα ενός μικρού παιδιού… Κάθε φορά που το επιχειρώ με την ανιψιά με πιάνει πονοκέφαλος!
Καλή ώρα όπως τώρα! Χρειάστηκα γύρω στα 10 λεπτά για να καταφέρω να μάθω στη μικρή ότι πριν το 30 είναι το 29 και όχι το… 24!
Άτιμα μαθηματικά! Θα με καταδιώκετε σε όλες τις ηλικίες!

Το κακό είναι ότι το -ενήλικο πλέον- μυαλό μου, αδυνατεί να συλλάβει ως δυσνόητη τη λογική συνέχεια των αριθμών! Εγώ ξέρω πλέον ότι μετά το 7 πάει το 8, μετά το 9, μετά το 10 και μετά ξαναρχίζουμε από την αρχή! Άντε να πείσεις, όμως, το δικό μου εγκέφαλο ότι δεν είναι σαν τον εγκέφαλο ενός κοριτσιού 6 ετών, για τον οποίο το 6 πάει μετά το 7, μετά έρχεται εμβόλιμο το 4, μετά ξεπετάγεται το 10 και στο τέλος βγαίνουν τα Τσικιτίτας που έχει σε λίγο η τηλεόραση και πιάνουν τα νουμεράκια και αρχίζουν να κάνουν ζογκλερικά!

Έτσι η, λογική για μένα ερώτηση: «Ποιο πάει μετά το 30;», για τη μικρή μπορεί να φαντάζει ως: «Ουαρλί φικιτριχό γλουάπ γκα;» οπότε  καλά κάνει και με κοιτάζει με το βλέμμα χαμένο στο αχανές διάστημα της αριθμολογίας…
Επιχειρήματα όπως: «Αφού 10 και ένα, κάνει 11 και 20 και ένα κάνει 21, τότε 30 και ένα κάνει 31», χάνονται για πάντα κάτω από το βάρος της παιδικής άγνοιας που δεν λειτουργεί με επιχειρήματα, αλλά με παραδείγματα…
Και αν είσαι και σχετικά άσχετος με παιδαγωγικά θέματα ή δεν μπορείς εύκολα να μεταδώσεις γνώση, τότε κλάφτα Χαράλαμπε!

Οπότε, πολύ λογικό φάνηκε στη μικρή πριν το 30 να είναι το 24… «Μέτρα τα νούμερα» της είπα! Ξεκίνησε κι έφτασε από το 1 ως το 10 μια χαρά! «Ωραία» λέω, «μέτρα τώρα από το 10 και μετά, πάλι τα νουμεράκια με τη σειρά!» Φτάνουμε αισίως στο 20, χωρίς λάθος! «Τέλεια» λέω! «Άρα τι πάει πριν το 20»; «Το 10» απαντά! Τι να πεις εκεί; Ναι, καλή μου, το 10 είναι πριν το 20, αλλά υπάρχουν και μερικά ρημαδονούμερα ενδιάμεσα, που μου τα είπες πριν! Πάλι μπλακ άουτ! Πάλι μέτρημα από την αρχή! Αφού περνάμε τον σκόπελο του 20, φτάνουμε στο 30… Πάλι από την αρχή το μέτρημα, φτάνει στο 28 και ξαφνικά 30! Πού πήγε το 29; Τι μίσος είναι πια αυτό για το εννιάρι το καημένο; Άντε πάλι από την αρχή το μέτρημα…

Κάπου, λοιπόν, άρχισα να τα παίρνω στο κρανίο… Στο σημείο που άρχισα να υψώνω τη φωνή, συνειδητοποίησα ότι απέναντί μου έχω ένα μικροσκοπικό και ολίγον τι άσχετο πλάσμα, που δεν φταίει σε τίποτα που εγώ τέλειωσα το δημοτικό την εποχή του Κολοκοτρώνη και νομίζω ότι όλοι έχουν το δικό μου IQ… Είπα, λοιπόν, να ηρεμήσω και να κάνω μια προσπάθεια παραπάνω. Άλλωστε, όπως είπε κι η καημένη η ανιψιά, μέχρι το 20 έχουν μάθει να μετράνε μόνο! Ε, τι το ήθελε τότε το 30 και το 40 και το 50 αυτή η δασκάλα; Μείνε στο 20 που το κατέχουμε!

Τα κουλά σχολικά μου χρόνια -μέρος Ε΄ (το Λύκειο!)

Τη Λυκειάδα κοντεύω να γράψω! Λοιπόν, είπαμε για το σχολείο και τους καθηγητές, ας περάσουμε τώρα στο τελευταίο μέρος και σε μερικές από τις πιο extreme αναμνήσεις που έχω!

Πρώτα, απ’ όλα, καταλαβαίνετε πως, τουλάχιστον στην εποχή μου, στο Τεχνικό Λύκειο πήγαιναν κατά κόρον όλοι οι μαθητές που δεν σκόπευαν να μάθουν και τίποτα παραπάνω -απλώς να πάρουν ένα εύκολο απολυτήριο! Είχαν μαζευτεί στο σχολείο όλα τα μπουμπούκια της περιοχής! Η μελλοντική αφρόκρεμα των αστυνομικών δελτίων! Βέβαια, υπήρχε και η μειονότητα των φυσιολογικών ανθρώπων που όντως ήθελαν να σπουδάσουν ένα επάγγελμα… Και, τέλος, υπήρχε και η ακόμη μικρότερη μεινότητα εκείνων που βρέθηκαν εκεί από σπόντα -εγώ!

Έβλεπες, λοιπόν, σε όλο το σχολείο να κυκλοφορούν μαλλιάδες, μεταλλάδες, τύποι με τατουάζ και τσιγάρα, οι μισοί από αυτούς σε ηλικία στρατού, καθώς έκαναν όλες τις τάξεις του γυμνασίου από 2 φορές -για μεγαλύτερη απορρόφηση γνώσεων!
Εμείς, τα καημένα, ήμασταν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Καθόμασταν σε μια γωνιά και κάναμε παρέα μεταξύ μας. Βέβαια, δεν μας ενόχλησε ποτέ κανείς από τους hardcore μαθητές (τα ρεμάλια έχουν την πιο χρυσή καρδιά συνήθως!) Μας θεωρούσαν κάτι σαν μασκότ ή μουσειακό είδος («αυτοί που προσέχουν στο μάθημα και διαβάζουν!»)

Ρίχναμε αστείρευτο γέλιο με πολλούς από την τάξη μας. Οι πιο λαμπρές προσωπικότητες ήταν δύο φίλοι, κάτι σαν τους γέρους στο Μάπετ Σώου σε εφηβική ηλικία, οι οποίοι έκαναν τα πιο εξωφρενικά πράγματα! Ο ένας με ξανθό μακρύ μαλλί, ο άλλος γεματούλης με μελαχρινές μπούκλες. Ο ξανθός είχε την ατυχία να ονομάζεται… Παπαμιχαήλ, οπότε άκουσε όλες τις ατάκες από τις ταινίες με τη Βουγιουκλάκη! Ο άλλος ονομαζόταν… Παπαθανασίου (όπως ο συνθέτης, αλλά δεν διαπιστώθηκε ποτέ κάποια σχέση!) Ήταν αυτός που είχε απειλήσει την δύσμοιρη κ. Σ. ότι θα τη σκοτώσει αν του έβαζε απουσία! Οι δύο τους, λοιπόν, έκαναν τα πιο εξωφρενικά πράγματα! Συνήθως τους άκουγες την ώρα του μαθήματος να φωνάζουν «Ησυχία, κοιμόμαστε!» (και, όντως, κοιμόντουσαν!)
Μια μέρα, είχαν φέρει ένα μπρίκι και προσπαθούσαν την ώρα του μαθήματος (μαντέψτε τι μάθημα είχαμε…) να… ψήσουν καφέ με τον αναπτήρα! Είχαμε λυθεί όλοι στα γέλια! Επίσης, κάθε φορά που μπαίναμε στην τάξη, έπαιρναν το απουσιολόγιο και… διόρθωναν τις απουσίες τους!
Τέλος, σε συνεργασία με άλλον έναν μακρυμάλλη της τάξης, κυκλοφορούσαν στη Νέα Σμύρνη και… έκλεβαν ποδήλατα! Μάλιστα, ο ένας από τους φίλους μου ερχόταν με ποδήλατο στο σχολείο και είχαν κάνει ειδική συμφωνία να μην του το πειράξουν!
Παιδιά διαμάντια! Αναρωτιέμαι που να είναι τώρα!

Στην τάξη γινόντουσαν διάφορα happening! Βρίσιμο, φωνές, μάχες κάθε είδους! Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του διπλανού μου, ο οποίος μπαίνοντας στην τάξη μία μέρα, έφαγε πάνω στο κεφάλι ένα θρανίο! Στην κυριολεξία! Ένας τύπος είχε ξηλώσει ολόκληρη την ξύλινη επιφάνεια ενός θρανίου και βάραγε σφαλιάρες σε κάποιον… Απλώς ο διπλανός μου μπήκε στη μέση την πιο ακατάλληλη στιγμή! Μετά πήγε σπιτάκι με μια ωραία άδεια και ένα ολοκαίνουργιο καρούμπαλο!
Ένα πρωί, καθώς περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι για να ξεκινήσουμε, βλέπουμε μία γιαγιά με ένα καρότσι λαϊκής να μπαίνει στο προαύλιο και να κοιτάζει δεξιά-αριστερά… Είχε κάνει το λάθος να ρωτήσει τρεις ρεμπεσκέδες έξω από το σχολείο, από πού θα βγει στη Λαϊκή κι εκείνοι της έδειξαν το δρομάκι που βγάζει στο σχολείο! (Αν ήξεραν πόσο μέσα έπεσαν… πρώτης τάξης βλίτα είχε το σχολείο μας!)

Για να μην κράζω, όμως, μόνο τους άλλους, θα πω και τα δικά μου! Μια μέρα που βαριόμουν στο Εργαστήριο (την ώρα που οι άλλοι κατασκεύαζαν ένα τροφοδοτικό -booooooriiiiing!), πήρα δύο μικρές βίδες, τις κόλλησα στον αντίχειρα με σελοτέιπ, τύλιξα και ένα χαρτομάντηλο, βαμμένο με κόκκινο μαρκαδόρο και έμοιαζε σαν να μου είχε καρφωθεί μία τεράστια βίδα στο δάχτυλο! Ήταν τόσο υπέροχο το δημιούργημά μου, που κυκλοφορούσα έτσι όλη μέρα! Μέχρι την ώρα που το είδε ένας καθηγητής και με ρώτησε έκπληκτος πώς το έπαθα! (τραλαλά… τραλαλά…)

Επίσης, είπα σε προηγούμενη εγγραφή ότι εγώ πήγαινα για γραφίστας. Τα ηλεκτρονικά τα βαριόμουν φοβερά, οπότε είχα αφοσιωθεί στη ζωγραφική! Εκείνη την περίοδο περνούσα την “Σκοτώστε τους καλούς” φάση μου. Ζωγράφιζα όλους τους σπαστικούς ήρωες καρτούν που πάντα νικούσαν και με εκνεύριζαν! Για παράδειγμα, έφτιαχνα το κογιότ να ψήνει τον σπασίκλα road runner σε μία σούβλα, τον Μίκυ μέσα σε μία φάκα, τον Λάιον-Ο να τον κατασπαράζουν ντόμπερμαν και άλλα τέτοια χαριτωμένα! Τα αριστουργήματά μου, όμως, ήταν οι πανάθλιοι Μπόλεκ και Λόλεκ και ο σκύλος Ρέξι, που πάντα πέθαιναν με φριχτό τρόπο! Τι να κόβονται φέτες από ανεμιστήρες, τι να καρφώνεται ο Ρέξι σε κλαριά προσπαθώντας να πιάσει το φρίσμπι, τους είχα ξεκάνει με κάθε πιθανό τρόπο! Και φυσικά, χασκογελούσε όλη η τετράδα σαν τα βλαμένα! Επίσης, είχα φτιάξει και ένα κόμικ όπου πρωταγωνιστούσε όλη η τάξη και οι καθηγητές (τους οποίους έθαβα ελεεινά!) Να πάρει! Δεν κράτησα τίποτε από όλα αυτά…

Αλλά είχα και ένα άλλο χόμπι! Τους “κόκκινους σταυρούς”! Το έπαιζα με τον διπλανό μου και ήταν πολύ απλό: ποιος θα κατάφερνε να γεμίσει τα τετράδια και τα βιβλία του άλλου με κόκκινους σταυρούς! Κάθε φορά που έλειπε κάποιος από το θρανίο, ο άλλος έπιανε δουλειά! Όλα τα βιβλία μας έμοιαζαν με νεκροταφεία! Αλλά η απολαυστική στιγμή ήταν τα πρωινά που ο κύριος Κ. -ο κουρασμένος ηλεκτρονικός- έλεγε στο διπλανό μου: «Νικολάκη, πετάξου πάρε μου μία Sprite!» Kαι φυσικά ο Νικολάκης πεταγόταν -και φυσικά το στυλό μου έπιανε φωτιά -και φυσικά όταν ο Νικολάκης επέστρεφε, έβρισκε ένα τετράδιο γεμάτο σταυρούς κι εμένα με ένα τεράστιο χαμόγελο!

Το παράξενο από όλα αυτά τα σουρεαλιστικά χρόνια, ήταν ότι κατάφερα να περάσω στο ΤΕΙ Ηλεκτρολογίας Χαλκίδας! (σπρώξιμο που έπεφτε, ε;) Και να αποφοιτήσω με 18 και 9! Φυσικά, στο ΤΕΙ πάτησα 2 φορές για να γράψω Αγγλικά, ώστε να διατηρήσω την αναβολή μου και φρόντισα να πάω απλώς σε ένα ΙΕΚ για να σπουδάσω Γραφίστας… Αλλά αυτό, είναι μία άλλη ιστορία!

Τα κουλά σχολικά μου χρόνια -μέρος Δ΄ (το Λύκειο!)

Λοιπόν, ήρθε η ώρα να τολμήσω το ακατόρθωτο! Να γράψω τα κυριότερα απ’ όσα έζησα στο τεχνικό Λύκειο!
Σας μίλησα για το σχολείο-σωφρονιστικό ίδρυμα και τους κατάδικους μαθητές που οι μισοί είχαν κλείσει τα 25…
Σας είπα για τον εξωγήινο Λυκειάρχη, τώρα να πω και λίγα πράγματα για τους καθηγητές που θυμάμαι!
(για ευνόητους λόγους, δεν θα χρησιμοποιήσω τα ονόματά τους, αλλά μόνο το αρχικό γράμμα!)

Ο κύριος Κ. -ο κουρασμένος από τη ζωή ηλεκτρονικός
Ήταν ένας συμπαθέστατος μεσήλικας γκριζομάλλης κύριος, που μάλλον είχε ξεχάσει να πάρει σύνταξη! Μας έκανε το μάθημα των Ηλεκτρονικών. Αντιστάσεις, τάσεις, ρεύματα, κόμβοι, κάτι νόμοι του Ωμ… Ε, καθόμουν κι εγώ και ζωγράφιζα στο τετράδιο Μπόλεκ και Λόλεκ, αλλά με το δικό στυλ. Στο τέλος αποκεφαλιζόταν ο Λόλεκ ή γινόταν κομμάτια ο Μπόλεκ!
Ο κύριος Κ, λοιπόν, κουρασμένος από τη ζωή, ερχόταν πάντα σε μία κατάσταση αφασίας! Κάποιοι έλεγαν ότι “το έτσουζε” λιγάκι πριν το μάθημα, προφανώς να πάνε κάτω οι πίκρες που τον έριξε η άτιμη ζωή να κάνει μάθημα σε πυρότουβλα… Δεν επιβεβαιώσαμε ποτέ αν έπινε, αλλά τα στοιχεία εκεί οδηγούσαν! Πρώτα απ’ όλα ξεχνούσε ονόματα! Ή, καλύτερα, θυμόταν μόνο ένα, μια και όλους με το ίδιο όνομα μας φώναζε! Μετά, πάθαινε κάτι στιγμές… μπλακ άουτ να το πω; Στοχασμό να το πω; Αρχές Αλτσχάιμερ; Εκεί που μιλούσε και παρέδιδε, ξαφνικά έστριβε, πήγαινε στο παράθυρο, κοιτούσε κάτω κάνα λεπτό και μετά κουνούσε το κεφάλι!
Άλλες φορές, το πάθαινε όταν έγραφε στον πίνακα, άφηνε τον τύπο μισό κι έμενε εκεί μετέωρος… Αφού στέλναμε πάντα κάποιον με καθρεφτάκι να τσεκάρουμε αν αναπνέει! Επίσης, δεν τα πήγαινε καλά με το γράμμα “e”. Μια ζωή το έγραφε στον πίνακα ανάποδα! Και όταν του το λέγαμε, έμενε πάλι εκεί μετέωρος να στοχάζεται την αβεβαιότητα του αύριο…

Η κυρία Σ. -η κουλτουριάρα κοινωνιολόγος
Μας έκανε, νομίζω, Αγωγή του Πολίτη ή κάτι τέτοιο. Ξέρετε, από αυτά τα βαρετά που δεν τα πρόσεχε η Έφη Σαρρή και τώρα δεν ξέρει τι είναι το άρθρο 16! Άντε τώρα σε μια τάξη γεμάτη ρεμάλια της ζωής να προσπαθείς να μιλάς για Προέδρους και Βουλές και Υπουργεία, τη στιγμή που οι μισοί από κει μέσα, τα έκαιγαν αυτά σε κάθε πορεία! Οι μόνοι, πραγματικά, που πρόσεχαν, ήταν η τετράδα μας (εγώ και οι τρεις φίλοι, που είχαμε τουλάχιστον σκοπό να περάσουμε κάπου!) Αλλά με 4 άτομα, από τα οποία το ένα σχεδιάζει αποκεφαλισμένα καρτούν, τι μάθημα να κάνεις; Οπότε, ανά τακτά διαστήματα, η κυρία Σ. μας διηγείτο την υπέροχη ζωή κουλτούρας που ζούσε! Θυμάμαι που μας έλεγε μια μέρα πόσο υπέροχη ταινία είναι το “Τσάι στη Σαχάρα” κι εμείς ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε για Σαχάρα από τη βαρεμάρα! Μια άλλη μέρα, είχε γυρίσει από ταξίδι στο εξωτερικό, με μία φουλάρα να κρέμεται από το λαιμό και μας έλεγε για τη μεγάλη χορεύτρια Ιζαντόρα Ντάνκαν που πνίγηκε όταν πιάστηκε το φουλάρι της στη ρόδα του αυτοκινήτου (και καταριόμασταν όλοι που κανείς μας δεν είχε δίπλωμα οδήγησης ακόμα!) Μετά, την πήραμε χαμπάρι κι αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας: «Αχ, ήταν υπέροχα στο Γκστάαντ που πήγα διακοπές» και τέτοια κουλά!

Ο κύριος Κ. -ο λαϊκός Φυσικός
Ε, λοιπόν, εκείνος ο τυπάκος έμοιαζε περισσότερο με νταλικέρη, παρά με Φυσικό! Για την ακρίβεια, αν τον έβλεπες στο δρόμο θα έλεγες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να έχει βγάλει δημοτικό! Ήταν η χαρά του σχολείου, όμως! Μπορεί να μην κατάλαβα ποτέ τίποτα από Φυσική, αλλά πέρασα καλά μαζί του! Ήταν ένα ανθρωπάκι κοντό, παχουλό, με το κλασικό ανοιχτό πουκάμισο και το πευκόφυτο δάσος να βγαίνει από μέσα, ενώ το παντελόνι του ήταν πάντα γεμάτο σκόνη κιμωλίας! Και, φυσικά, γερό ποτήρι! Ο γαμπρός μου τον είχε πριν χρόνια καθηγητή και μου έλεγε πώς του πήγαινε δώρο κάτι νταμιτζάνες με κοκκινέλι! Ο κύριος, λοιπόν, δεν έκανε μάθημα, αλλά σώου! Όλη την ώρα πέρα δώθε, να χοροπηδάει, να μιλάει, να πετάει κιμωλίες, μια μέρα πήρε το διπλανό μου και τον έβαλε να γυρίζει σαν μπαλαρίνα, για να μας μιλήσει για τη ροπή ή κάτι τέτοιο! Καλή ψυχούλα… πέρασαν εύκολα όλοι, καθώς πριν τις Εξετάσεις, μας είπε τι θα έβαζε!

Ο κύριος Χ. -ο αγωνιστής Ηλεκτροτεχνικός
Μας έκανε Ηλεκτροτεχνία -ανάθεμα κι αν κατάλαβα ποτέ τη διαφορά από τα Ηλεκτρονικά! Είχε ένα μουστάκι και ένα αυστηρό ύφος, πολύ ελαφρύ, του στυλ: «Αν απαντήσεις λάθος, θα σου φάω το λαρύγγι, αφού σε αρχίσω στις σφαλιάρες!» Μας αγαπούσε πολύ όλους και γι’ αυτό φαντάζομαι μας αποκαλούσε «όργια»! Θυμάμαι μια μέρα που οι επαναστάτες της τάξεις άρχισαν να κράζουν κυβερνήσεις και πολιτικές και δεν συμμαζεύεται κι εκείνος άρχισε να διηγείται πώς ήταν στο Πολυτεχνείο και αγωνιζόταν για τη Δημοκρατία κι εκεί άλλαξα γνώμη γι’ αυτόν, γιατί τον είδα να δακρύζει… Κι όταν κάποιος δακρύζει για τα πιστεύω του, δεν μπορεί να είναι τόσο σκάρτος… Κι ας μας έλεγε όλους “όργια”! Ήμασταν, άλλωστε!

Η κυρία Σ. -η αξιολύπητη φιλόλογος
Τώρα, αρχίζει το ρεσιτάλ! Η καημένη, η δύσμοιρη κυρία Σ. δεν έπρεπε να γίνει καθηγήτρια, πολύ περισσότερο σε Τεχνικό! Έπρεπε να εκτρέφει λευκά κουνελάκια σε κάποιο καταπράσινο λιβάδι, αλλά η ζωή τα φέρνει πάντα έτσι, ώστε ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος να βρίσκεται στο πιο τραγικό σημείο!
Την λυπόμασταν την καημένη κυρία Σ, γιατί είχε φτάσει στα πρόθυρα της κατάρρευσης! Μία γυναικούλα λεπτεπίλεπτη, μαζεμένη, τρομαγμένη, χωρίς καθόλου πυγμή και πολύ, μα πολύ αφελής! Την έκαναν όλοι ό,τι ήθελαν! Κι εκείνη, εγκλωβισμένοι σε μία τάξη με μελλοντικούς δολοφόνους, προσπαθούσε να τη βγάλει ζωντανή! Εννοείται ότι σχεδόν κανείς δεν πρόσεχε στο μάθημα (εκτός από την κλασική τετράδα και 2-3 άλλους)… Η κυρία Σ, λοιπόν, είχε τραβήξει τα ΠΑΝΔΕΙΝΑ! Όταν ψυλλιάστηκαν όλοι ότι ήταν τρομαγμένη και άβουλη, έπεσαν πάνω της! Μόνιμη απειλή της «θα σε βγάλω έξω και θα σου βάλω απουσία» (το μόνο που φοβόντουσαν όλοι, που λέει ο λόγος) Δυστυχώς, ποτέ δεν το εννοούσε και ποτέ δεν τολμούσε να το κάνει, απλώς απειλούσε! Ειδικά από τη μέρα που κάποιος της φώναξε από κάτω «Αν μου βάλεις απουσία, θα σε σκοτώσω!» Από το να βρεθεί σε χαντάκι η κακομοίρα, καλύτερα να τους φάει στη μάπα! Μία άλλη μέρα, σηκώθηκε κάποιος και πήγε να φύγει από την τάξη… Όταν τον ρώτησε πού πήγαινε, της έδωσε ένα χαρτάκι και είπε ότι είχε πρόβα με τα τύμπανα, για την παρέλαση… Εκείνη το πήρε και τον άφησε να φύγει. Το γεγονός ότι ήταν Απρίλιος, μάλλον δεν την παραξένεψε όσο εμάς που είχαμε λυθεί στα γέλια!
Εν τω μεταξύ, την είχαν καταλάβει και οι άλλες τάξεις! Το τμήμα μας ήταν δίπλα σε αυτό των Μηχανολόγων και οι δυο τάξεις είχαν μία ενδιάμεση, κλειδωμένη σιδερόπορτα, που είχε μόνο μία τρυπούλα από ένα πόμολο που έλειπε… Μια μέρα, καθώς μας έκανε “μάθημα”, λοιπόν, άρχισαν ξαφνικά να βγαίνουν καπνοί πίσω από την έδρα… Οι Μηχανολόγοι είχαν ανάψει τσιγάρα και φυσούσαν τον καπνό από την τρύπα! Άλλη μέρα, ενώ είχαμε άλλο μάθημα, ακούσαμε γέλια και χειροκροτήματα από τους Μηχανολόγους. Μετά μάθαμε ότι είχαν μάθημα με την κυρία Σ και ξαφνικά, εκεί που καθόταν στην έδρα, εξαφανίστηκε! Είχε πέσει με την καρέκλα από πίσω, στο κενό του βάθρου! Κατακαημένη κυρία Σ… Την πέτυχα μια μέρα τυχαία σε ένα λεωφορείο, δεν με γνώρισε φυσικά, αλλά ένα χαμόγελο απέραντης συμπάθειας μου ήρθε στα χείλη…

Ο κύριος Π. -ο μυθομανής ηλεκτρονικός
Ήταν ένας από τους τρεις που μας έκαναν μάθημα και πειράματα και εργασίες στο εργαστήριο. (Ναι, είχαμε και εργαστήριο, όπου οι μισοί πάθαιναν ηλετροπληξία κι οι άλλοι μισοί αποπληξία!) Ήταν ο τυπικός, λαϊκός τύπος με το νυχάκι στο μικρό δάχτυλο, για να μπορεί να εξερευνεί το απύθμενο αυτί του με άνεση. Κάθε φορά που μιλούσε, όλοι κοιταζόμασταν, καθώς έλεγε ΤΑ απίστευτα! Τα είχε κάνει όλα, ήξερε τα πάντα και ο γιος του είχε ένα παράξενο χάρισμα: τη μία είχε πτυχίο ηλεκτρονικού, την άλλη πιλότου, την παράλλη γιατρού, αυτός δεν ήταν γιος, ο ΟΑΕΔ ήταν! Τον είχαμε πάρει χαμπάρι τι φούμαρα έλεγε και τον αρχίζαμε στο ψιλό… Κάποια μέρα κυκλοφόρησε η φήμη ότι είχε περάσει και κάτω από την Κρήτη με μακροβούτι, αλλά δεν την επιβεβαιώσαμε!

Τα κουλά σχολικά μου χρόνια -μέρος Γ΄ (το Λύκειο! -εισαγωγή)

Τα πιο σουρεαλιστικά χρόνια της ζωής μου ήταν αυτά που έζησα στο Λύκειο! Θα μπορούσα κάλλιστα να γράψω σενάριο για όλα τα κουλά που έζησα, αλλά θα κάνω μία προσπάθεια να συνοψίσω τα πιο ξεκαρδιστικά από αυτά! (Αν και δεν θα μου φτάσει μία μόνο εγγραφή, οπότε θα κάνω μια εισαγωγούλα εδώ!)

Πήγα, λοιπόν, σε τεχνικό Λύκειο… Ξέρετε, από αυτά που πηγαίνουν όσοι δεν έχουν ελπίδες να βγάλουν το Γενικό ούτε στα 48 τους! Εγώ, λοιπόν, με τόσα τετράδια που είχα χαραμίσει για να φτιάχνω εφημερίδες και κόμικς στο γυμνάσιο, είχα καταλήξει ότι θα γίνω γραφίστας! Δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό, αλλά αφού είχε σχέση με περιοδικά, εγώ άλλο που δεν ήθελα! Έλα, όμως, που δεν υπήρχε αυτή η ειδικότητα στην πρωινή βάρδια που ήθελα να πάω από τη μία, δεν ήθελα να χωριστώ από τους δύο φίλους με τους οποίους θα πήγαινα από την άλλη, οπότε, διάλεξα την ειδικότητα που επέλεξαν κι εκείνοι με την ελπίδα να περάσω σε ΤΕΙ Γραφιστικής…

Και αποφάσισα να τελειώσω την ειδικότητα του… Ηλεκτρονικού! Τρελά πανηγύρια! Για να καταλάβετε πόση σχέση είχα και έχω εγώ με τα Ηλεκτρονικά, κάντε το εξής, απλό πείραμα: πάρτε έναν μπαμπουίνο, δώστε του ένα νυστέρι και βάλτε τον να κάνει εγχείριση ανοιχτής καρδιάς! Κάπως έτσι ήμουν κι εγώ! Μόνο που αντί για νυστέρι κρατούσα πολύμετρα, κατσαβίδια και αντιστάσεις… Εννοείται ότι μέσα σε 15msec είχα βαρεθεί τη ζωή μου εκεί μέσα! Οι φίλοι μου ήταν στο στοιχείο τους, βέβαια, καθώς αυτό ήθελαν να σπουδάσουν, εγώ όμως προτιμούσα να ζωγραφίζω πάλι κόμικς την ώρα της παράδοσης.

Όσο για τα μαθήματα, κανένα πρόβλημα! Τα ηλεκτρονικά, τις ηλεκτροτεχνίες και τα λοιπά, τα πάλεψα κάπως, με λίγο διάβασμα έβγαιναν, τα φιλολογικά τα έπαιζα στα δάχτυλα, τα Αγγλικά ήταν επιπέδου «This is a cat, this is a dog…», οπότε, με το Proficiency παρίστανα και τον προφέσορα!… Αυτά που μου έκατσαν στο λαιμό ήταν πάλι τα μαθηματικά και η φυσικοχημεία! Τι στο καλό; Αφού το τεχνικό υποτίθεται είναι για στόκους, γιατί δεν με άφηναν στην ησυχία μου;

Από την άλλη, ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα εκεί και έπεφτε τόσο “σπρώξιμο” από τους καθηγητές, που ο μόνος τρόπος να μην περάσεις την τάξη ήταν να έχεις πεθάνει στο πρώτο τρίμηνο (και πάλι, μπορεί και να σε περνούσαν αν είχες καλούς βαθμούς ως τότε!) Οπότε, μια και ο μόνος μας φόβος ήταν μην τυχόν και δεν περάσουμε στη σχολή που θέλουμε, αποφάσισα να απολαύσω το πρωτόγνωρο και σουρεαλιστικό κλίμα που ζούσα καθημερινά! Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχουν πάει σε τεχνικό και πώς ήταν τα πράγματα εκεί, αλλά εμείς νιώθαμε σαν να είχαμε περάσει στη Ζώνη του Λυκόφωτος! Όσα πράγματα ζούσα εκεί καθημερινά, τα έβλεπα μόνο σε ταινίες τύπου “Ρόδα, τσάντα και κοπάνα”! Μόνο ο Στηβ Ντούζος έλειπε από την τάξη, για να είμαστε κομπλέ!

Πρώτα απ’ όλα τα κτίριο του σχολείου σε προδιάθετε με το που έμπαινες μέσα είτε για αυτοκτονία είτε για δολοφονία… Το σχολείο είναι χτισμένο δίπλα στο κτίριο της χλιδάτης Εστίας Νέας Σμύρνης, μάλλον με όσα υλικά περίσσεψαν από αυτή! Ένα μικροσκοπικό προαύλιο, περιτριγυρισμένο από ψηλούς, γκρίζους τοίχους (με μερικά παλιά γκραφίτι-απέλπιδα προσπάθεια να δοθεί μια νότα ευθυμίας), με μια πανύψηλη σιδερένια πόρτα που όταν έκλεινε, δεν έβλεπες πλέον τίποτε από τον έξω κόσμο… Αφού το μόνο που έλειπε ήταν να κολλήσουν πάνω της και ώρες επισκεπτηρίου! Το κτίριο τραγικό όσο δεν πήγαινε! Χαλαρά πρέπει να είχαν γίνει σε αυτό τα γυρίσματα του “Πεταλούδα”!Ψηλό, γκρίζο, παγωμένο, με μικροσκοπικά παράθυρα με κάγκελα, στενούς διαδρόμους και τάξεις-κελιά! Κάποιος μου είχε πει ότι παλιά ήταν κάποιο είδος ιδρύματος… Τον πίστεψα! Άλλωστε, και ως σχολείο, όλα τα ιδρυματικά είχε μαζέψει μέσα!

Τις τουαλέτες θυμάμαι ότι δεν τις είδα ποτέ… Μια φορά που πέρασα απ’ έξω, κόντεψα να λιποθυμίσω από τη μπόχα, και -πραγματικά- όσα χρόνια έμεινα σε εκείνο το σχολείο, δεν ξαναχρησιμοποίησα την είσοδο εκείνη! Υπήρχαν και ιστορίες για ανθρώπους που μπήκαν στην τουαλέτα και δεν ξαναβγήκαν ποτέ! -οκ, πλάκα κάνω!

Η γυμναστική γινόταν στην ταράτσα! Εκεί, πραγματικά νιώθαμε σαν να βρισκόμαστε στη φυλακή! Έβλεπες τύπους με σκουφιά να κόβουν βόλτες τριγύρω. Μόνο οι μαύροι με τα τατουάζ έλειπαν! Μερικοί τολμηροί έπαιζαν μπάσκετ, με κίνδυνο να τους φύγει η μπάλα από την ταράτσα και να αφήσει κάναν χριστιανό από κάτω, στον τόπο! Το τραγικά γελοίο συμβάν που θυμάμαι ήταν όταν μια μέρα αποφασίσαμε να παίξουμε… μήλα! Ήταν πραγματικά συναρπαστικό να βλέπεις 20χρονους μαλλιάδες (ναι… 20χρονους… είπαμε: σε τεχνικό ήμασταν) να πιάνουν τη μπάλα στον αέρα και να φωνάζουν «Μήλο»!

Ο διευθυντής του σχολείου (ή δεσμοφύλακας) είχε ένα καταπληκτικό επώνυμο που δεν κάνει να αναφέρω για ευνόητους λόγους… (αλλά θυμίζει έντονα καφενείο -χαχαχα!) και ρίχναμε πολύ γέλιο όταν τον βλέπαμε! Φορούσε γυαλιά, ήταν φαλακρός και το κρανίο του είχε ένα παράξενο σχήμα, σαν να προσπαθούσε το κόκκαλο να πεταχτεί έξω! Οπότε τον φωνάζαμε… Άλιεν!!!

Αυτά τα λίγα για την ώρα, έτσι για να προετοιμάσω το έδαφος! Στην επόμενη εγγραφή, θα αναφερθώ σε πρόσωπα και γεγονότα που μου έδωσαν τεράστια έμπνευση!

Τα κουλά σχολικά μου χρόνια -μέρος Β΄ (το Γυμνάσιο!)

Δυστυχώς τα χρόνια μου στο Γυμνάσιο δεν είχαν την αίγλη αυτών του δημοτικού. Βρέθηκα ξαφνικά σε ένα τεράστιο σχολείο με εκατοντάδες μαθητές, όλοι σχεδόν μεγαλύτεροι από μένα, και σε μία τάξη που δεν γνώριζα σχεδόν κανέναν…

Η πρώτη μου φρίκη ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι θα είχα καμιά δεκαριά διαφορετικούς καθηγητές! Σαν γνήσιο βλαμένο εγώ είχα μείνει με την εμπειρία του δημοτικού και φανταζόμουν ότι και στο Γυμνάσιο θα είχαμε την κλασική δασκάλα “πολλαπλών χρήσεων” (από μαθηματικά, μέχρι ορθογραφία). Έλα που τώρα έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα πολλών καθηγητών την ημέρα… Άντε τώρα να μαθαίνεις όλα τα ονόματα και όλες τις παραξενιές του καθενός!

Το δεύτερο σοκ ήταν όταν συνειδητοποίησα ότι και τα μαθήματα του Γυμνασίου, ουδεμία σχέση είχαν με του Δημοτικού! Και ως γνήσιος λάτρης της μελέτης και του διαβάσματος (κοινώς, ξυνόμουν όλη μέρα και δεν άνοιγα βιβλίο), τα βρήκα τελείως μπαστούνια! Διότι, οκ, όπως και να το κάνουμε, το “Ντίλι, ντίλι, το καντήλι” που διαβάζαμε στο (υπέροχο) Ανθολόγιο, δεν είχε και μεγάλη σχέση με την Οδύσσεια (και πάλι καλά που είχε τόσους σκοτωμούς και ξεκοιλιάσματα η Οδύσσεια και πρόσεχα!) Ή η διαίρεση και ο πολλαπλασιασμός, έμοιαζαν με προϊστορικά απολιθώματα μπροστά στη Γεωμετρία, τα αξιώματα και την Άλγεβρα! (Άλγεβρα; Μπορείτε να μου πείτε πού στο καλό μου χρειάστηκε από τότε η Άλγεβρα στη ζωή μου; Ούτε καν σε ερώτηση στο Trivial δεν τη χρειάστηκα!)
Από την άλλη, είχαμε και τα νέα μαθήματα, που πρώτη φορά τα ακούγαμε! Κάτι Γεωλογίες, κάτι Επαγγελματικοί Προσανατολισμοί (η ώρα του παιδιού, όλοι χαβαλέ κάναμε!), κάτι Φυσικοχημείες με παλουκοτύπους… Βλέπω τώρα το παρελθόν και ανρωτιέμαι πώς στα κομμάτια κατάφερα εγώ και αποφοίτησα ποτέ!

Το μοναδικό πρωτόγνωρο στοιχείο που με ενθουσίασε, ήταν οι ημερήσιες εκδρομές που πηγαίναμε, συνήθως απροειδοποίητα! (Ειδικά αν έπεφταν σε μέρες που είχαμε διαγωνίσματα, ανοίγαμε σαμπάνιες στο προαύλιο!) Ή εκείνες οι καταπληκτικές μέρες που χάναμε για Συνελεύσεις Καθηγητών, εκλογές του άχρηστου Δεκαπενταμελούς (το μόνο το οποίο μας έμαθε ήταν ότι οι εκλογές στην Ελλάδα γίνονται για να ανεβαίνουν πάντα άχρηστοι στην εξουσία!) και, φυσικά, οι καταλήψεις! Πού τέτοιες ευκαιρίες για χάσιμο μαθήματος στο δημοτικό; Χαρές και πανηγύρια που κάναμε τα πρωινά όταν φτάναμε στην πόρτα του σχολείου και την βρίσκαμε κλειδαμπαρωμένη με πέντε μαλλιάδες μαντράχαλους μέσα!

Και, φυσικά, ο μεγαλύτερος εφιάλτης ήταν τα διαγωνίσματα! Τι σκονάκια στα θρανία, τι ανοιχτά βιβλία στα πόδια, τι αγκυλώσεις στι σβέρκο προσπαθώντας να δεις τι γράφει ο μπροστινός… Και είχα την ατυχία να κάθομαι πάντα με κάποιον που ήταν το ίδιο στόκος μ’ εμένα στα μαθήματα! Κοιτάζαμε ο ένας την κόλλα του άλλου και συγκρίναμε τα κενά! Μόνο στις τελικές εξετάσεις καθόμουν και διάβαζα και πάντα κατάφερνα να περάσω… (Η μόνη μου απορία είναι στη Γεωμετρία και την Άλγεβρα… Δεν θυμάμαι καν τι στο καλό έγραφα και με περνούσαν!)

Από τα highlights του Γυμνασίου:

Α’ Γυμνασίου: το γονίδιο του γραφίστα.
Από μικρός είχα καταλάβει τι δουλειά θα έκανα! Την ώρα του βαρετού μαθήματος, εγώ έσκιζα το μεσαίο τετράφυλλο από το τετράδιό μου και έφτιαχνα εφημεριδούλες με γελοιογραφίες, παιχνίδια, ανέκδοτα, γρίφους κτλ και μετά τις έδινα στους φίλους μου να τις διαβάζουν! Το κακό είναι ότι δεν ήξερα καν τότε ότι υπάρχει το επάγγελμα του γραφίστα και καθόμουν και αναρωτιόμουν την ώρα του Σ.Ε.Π. τι θα γίνω όταν μεγαλώσω! (Τελικά, έγινα εκνευριστικός!)

Β’ Γυμνασίου: η Πυρπασοπούλου!
Ήταν η καθηγήτρια που μας έκανε Βιολογία, Φυσική και Χημεία. Αποτελούσε τον τρόμο όλων των μαθητών στο σχολείο! Άγρια, δηκτική, δεν χαριζόταν σε κανέναν και μπορούσε με μια λέξη να σε κάνει σκόνη στο πάτωμα! Ήταν μικρόσωμη κι ερχόταν πάντα στο σχολείο με ένα μηχανάκι, φορώντας ένα κίτρινο αδιάβροχο… Το όνομα σας φαίνεται γνωστό, διότι πρόκειται για τη μητέρα γνωστού ηθοποιού (τότε ήταν ακόμα κοινός θνητός!) Παρότι τη φοβόμουν φριχτά, ήταν η μόνη καθηγήτρια από το Γυμνάσιο που την εκτιμώ μέχρι σήμερα, καθώς ήταν η μόνη που ενδιαφερόταν να μάθουμε κάτι… Αλλά, από παιδαγωγική… άστα να πάνε! Μία μέρα μπήκε στην τάξη και πέτυχε κάποιον να πετάει την τσάντα ενός συμμαθητή! Για πότε τηλεμεταφέρθηκε δίπλα του και του έσκασε μία ΧΑΣΤΟΥΚΑ, δεν πήραμε χαμπάρι! Το χαστούκι ήταν τόσο δυνατό που έπεσε νέκρα σε ολόκληρη την τάξη! Φυσικά, το θύμα του ξυλοδαρμού, προσπαθούσε να θυμηθεί το όνομά του!
Μια άλλη φορά, αποκάλεσε (έμμεσα) μία συμμαθήτρια πόρνη, επειδή είχε έρθει βαμμένη στο σχολείο!
Άλλοτε, την ώρα της Βιολογίας, έπιασε μία να γελάει με κάτι φωτογραφίες από παραμορφωμένα παιδιά, οπότε της είπε χαμογελαστά: «Δεσποινίς τάδε, το μόνο που μπορώ να σας ευχηθώ, είναι να αποκτήσετε ένα τέτοιο παιδί»! Με τέτοια κατάρα, είμαι σίγουρος ότι η κοπελιά έχει μείνει επίτηδες ανύπαντρη!
Άλλοτε, έκραζε τους ρεπόρτερ των καναλιών, επειδή δεν τόνιζαν σωστά τις λέξεις (από τότε την λάτρεψα!)
Πέταγε έξω κλωτσηδόν όποιον της την έλεγε -και, εννοώ, ΟΝΤΩΣ ΜΕ ΚΛΩΤΣΙΑ!
Έκανε και άλλα πολλά, αλλά τη θυμάμαι ακόμα με νοσταλγία και είμαι σίγουρος ότι ήταν η καλύτερη καθηγήτρια του σχολείου!

Γ’ Γυμνασίου: ο Αλβανός διπλανός.
Στην τρίτη γυμνασίου, καθόμουν με ένα παιδί από την Αλβανία, τον Γκιον… (δεν καθόταν και κανείς μαζί μου, καθώς δεν ανήκα στους δημοφιλείς της τάξης, ευτυχώς!) Ο Γκιον ήταν περίπτωση! Δεν άνοιγε ΠΟΤΕ βιβλίο (ακόμα κι εγώ διάβαζα πού και πού!), δεν ήταν καλός στα ελληνικά (άντε να μάθει και αρχαία, δηλαδή!) και ανά πέντε λεπτά πετούσε μία ατάκα από τηλεοπτική σειρά… Αν είχαμε μάθημα Τηλεοπτικής Μελέτης, θα είχε γίνει απουσιολόγος! Καθόταν, λοιπόν, και μου έλεγε ιστορίες από την Αλβανία, την εξέγερση που έγινε τότε και φύγανε όλοι από τη χώρα, μου μάθαινε και αλβανικά, περνούσαμε φίνα την ώρα του μαθήματος! Κάποια στιγμή, λοιπόν, μου είπε ότι παίζει βιολοντσέλο και, μάλιστα, ανήκε και στη χορωδία του Χατζηδάκι! Μέσα στο καμάρι εγώ που καθόμουν δίπλα σε μία διασημότητα, μέχρι που τον ρώτησα από πού αγόρασε το βιολοντσέλο και, με απαράμιλλη φυσικότητα, μου είπε το αποστομωτικό: «Το κλέψαμε από ένα μουσείο με τον πατέρα μου πριν φύγουμε από Αλβανία!» ΘΕΟΣ!!!

Τα κουλά σχολικά μου χρόνια -μέρος Α΄ (το Δημοτικό!)

Η σχολική περίοδος ήταν η πιο σουρεαλιστική της ζωής μου -περισσότερο, ίσως, κι από αυτή της θητείας μου! Τι να πρωτοθυμηθώ… Ας ξεκινήσουμε την υπερπαραγωγή από το δημοτικό! (Ναι, ξέρω, είναι και το νηπιαγωγείο, αλλά το μόνο που θυμάμαι από κει είναι όταν στεκόμουν όρθιος στη γωνία -ούτε το λόγο δεν θυμάμαι! Από τότε, πάντως είχα δείξει την τρυφερή σχέση που θα ανέπτυσσα με την ελληνική παιδεία!)

Θυμάμαι πολλά πράγματα! Τότε ήταν όντως η εποχή της αθωότητας! Δεν μπορώ να τα υπολογίσω σωστά τώρα, αλλά μάλλον ξεκίνησα το σχολείο το 1981… Δεν υπήρχε ιδιωτική τηλεόραση, δεν υπήρχε ίντερνετ, δεν υπήρχαν παιχνιδομηχανές, δεν υπήρχαν starbucks και τα παιδιά ήταν ΠΑΙΔΙΑ με όλη τη σημασία της λέξης!
Θυμάμαι που παίζαμε όλοι μαζί, αγόρια-κορίτσια, παιχνίδια όπως το “Γλυκό” ή κρυφτό, ή σκαρώναμε δικές μας περιπέτειες. Σκηνοθέτης ήμουν εγώ φυσικά που την είχα από τότε τη φαντασία, αλλά και το ψώνιο! Τρέχαμε στο κυλικείο και παίρναμε λουκουμάδες και τσίχλες Μάικλ Νάιτ και σκουληκάκια Φρου-Φρου και διάφορες άλλες εφιαλτικές αηδίες! Στο μυαλό μου έρχονται, τώρα τα highlights των χρόνων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης! Θα τα γράψω όπως μου έρχονται, ίσως λίγο μπερδεμένα, αλλά μυαλό είναι αυτό -κι έχει τριανταρήσει κιόλας!

Ο πρώτος έρωτας κι η πρώτη τραγωδία!
Αθηνά… Αχ! Η Αθηνά ήταν η πρώτη μου κοπέλα, ο πρώτος μου έρωτας και η πρώτη απόδειξη ότι η αγάπη πονάει φριχτά και όλες οι γυναίκες είναι τέρατα της Αποκαλύψεως! (ουπς… μου ξέφυγε!) Ήταν η κλασική ξανθιά κοπελίτσα, με καταγωγή από κάποια σκανδιναβική χώρα, νομίζω, και δεν μπορώ καν να θυμηθώ πώς γίναμε “ζευγάρι”! (Ίσως επειδή όταν είσαι στην πρώτη Δημοτικού, πιο στενή σχέση έχεις με τα γαριδάκια, παρά με τα κορίτσια!) Πάντως κάναμε παρέα, παίζαμε μαζί και, γενικά, μας είχαν βαφτίσει όλοι “ταίρι”.
Ο τραγικός και σπαρακτικός χωρισμός έγινε ένα απαίσιο αποκριάτικο βράδυ, στην αίθουσα εκδηλώσεων του δημοτικού σχολείου, όπου γινόταν το κλασικό πάρτυ! (Όχι, δεν την έσφαξε ένας μανιακός με λευκή μάσκα, αν και εκείνο το βράδυ θα ήθελα πολύ να το δω αυτό να γίνεται!) Αφού έτρεχα, έπαιζα, γελούσα χαρούμενος, αποφάσισα να πάω και να χορέψω με την Αθηνά! (τώρα, τα “Παπάκια” ήταν ο χορός; -θα σας γελάσω!) Και, ξαφνικά, τη βλέπω να χορεύει με άλλον… Γύρισε και με απάθεια μου είπε: «Δεν είσαι πια το αγόρι μου»!
Ο κόσμος χάθηκε κάτω από τα πόδια μου… Άρχισα να τρέχω με δάκρυα στα μάτια μέσα στους δρόμους, σαν τη Λάσκαρη, μέχρι που με χτύπησε ένα αυτοκίνητο… Καλά, πλάκα κάνω! Αφού έπαθα το πρώτο σοκ, έβαλα τα κλάματα (μπράβο, άντρα! Ο καλύτερος τρόπος να ξανακερδίσεις το κορίτσι!), με παρηγόρησαν οι φίλοι μου, την θάψαμε παρέα και την επόμενη μέρα επέστρεψα στη φυσιολογική ζωή του 8χρονου (ξέρετε, στρουμφάκια, τσίχλες, κτλ…)

Η πρώτη ξεφτίλα!
Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί μας μένουν πάντα οι στιγμές που γινόμαστε ρόμπα! ΟΚ, η πρώτη ξεφτίλα που θυμάμαι ήταν στην πρώτη Δημοτικού (πρωτότυπο!), όπου -μετά από μία δύσκολη μέρα με γλυκίσματα, αναψυκτικά και δεν συμμαζεύεται, αποφάσισα να δείξω σε όλη την τάξη τι είχα φάει από το πρηγούμενο βράδυ… Ο καλύτερος τρόπος ήταν να ξεράσω πάνω στο θρανίο! Αφού η δασκάλα με παρηγορούσε και προσπαθούσε να πείσει τα #@%^@%^ να σκάσουν να γελάνε, ήρθε η μαμά μου και με πήρε… Δεν ξέρω αν ήταν από τη συγκίνηση που θα λυτρωνόμουν από το ρεζιλίκι, ή από την ένταση της στιγμής, αλλά όταν την είδα… έβαλα πάλι τα κλάματα! Το μόνο καλό της υπόθεσης ήταν ότι με πλησίασε η Κατερίνα, φίλη της Αθηνάς, με αγκάλιασε και μου είπε στο αυτί: «Η Αθηνά σε κοροιδεύει… Εγώ όμως όχι!» Ω, ναι! Ο Έρωτας χτύπησε ξανά την πόρτα της καρδιάς μου… Κρίμα που εκείνη τη στιγμή σκεφτόμουν πότε θα ανοίξει η γη να με καταπιεί!

Η δεύτερη ξεφτίλα!
ΟΚ, δεν έχει την αίγλη της πρώτης, αλλά κι αυτή μου έχει κολλήσει! Πάλι στην πρώτη δημοτικού (ε, ήταν η περίοδος του “Παθαίνω και μαθαίνω”!), στο διάλειμμα, καθόμουν και έκοβα βόλτες στο προαύλιο! Αποφάσισα να κάνω και τον γύρο του πρώτου κτιρίου, πράγμα το οποίο δεν μας άφηναν να το κάνουμε, καθώς από πίσω δεν έλεγχαν οι δάσκαλοι το χώρο… Περπατούσα χαρούμενος, απολαμβάνοντας την άγρια φύση, έκανα τον γύρο, έφτασα ξανά στο κεντρικό προαύλιο και παρατήρησα ότι είχε πολύ λίγα παιδιά… «Παράξενο», σκέφτηκα! «Πού πήγαν όλοι;» Μετά από κάνα πεντάλεπτο και αφού με παραξένεψε ότι αυτό το διάλειμμα ήταν πολύ μεγάλο, παρατήρησα ότι τα λιγοστά παιδιά στο προαύλιο είχαν… γυμναστική! Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι ένας ακόμα λόγος που δεν πηγαίνουμε πίσω από το κτίριο είναι πως όταν χτυπήσει το κουδούνι… δεν το ακούς! Βρέθηκα να χτυπάω την πόρτα της τάξης σαν το ηλίθιο και η δασκάλα με υποδέχτηκε τραβώντας με από το αυτί -ο Ντάμπο κόντεψα να γίνω, ακόμα το θυμάμαι και πονάω! (Ναι, τότε οι δάσκαλοι άπλωναν χεράκι! Σήμερα, αν το κάνει αυτό δασκάλα, θα την πάρει στο κυνήγι ο πατέρας του παιδιού με τον γρύλλο του αυτοκινήτου!)

Ο αταίριαστος έρωτας -και η τρίτη ξεφτίλα!
Ξέρετε πως γίνονται αυτά! Συμβαίνει συχνά ένα παιδί να “ερωτευτεί” το δάσκαλό του… Είναι φυσιολογικό. (Όταν συμβεί το ανάποδο, έχουμε πρόβλημα…!) Στη τρίτη δημοτικού, είχε έρθει μια νέα δασκάλα -αναπληρώτρια, όμως, για να καλύψει μία θέση! Την αγαπήσαμε όλα τα παιδιά, μέσα σε τρεις μέρες! Όμορφη, πάντα χαμογελαστή, ευγενική, έδειχνε ότι αγαπούσε τα παιδιά και τη δουλειά της! Και έμοιαζε απίστευτα στην Τζούλι Άντριους στη Μελωδία της Ευτυχίας! Οι υπόλοιπες δασκάλες, άσχημες, γριές, στριφνές, αυτή ένας άγγελος! Δυστυχώς, δεν θυμάμαι πια το όνομά της, αλλά να την έχει καλά ο Θεός όπου και αν είναι τώρα… Την είχα ερωτευτεί! Κάθε μέρα τα παιδιά της έφερναν λουλούδια, δωράκια. Πήρα κι εγώ την απόφαση, λοιπόν, και έπεισα τη μητέρα μου να αγοράσει λουλούδια από ανθοπωλείο, παρακαλώ! Το πρωί, ξεκίνησα χαρούμενος με την ανθοδέσμη στο χέρι, σαν το γαμπρό! Την έβαλα κάτω από το θρανίο και περίμενα να ανοίξει η πόρτα και να μπει μέσα ο λευκόφωτος άγγελος! Και άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο μαύρος ο Κέρβερος! Η κα Σοφία, η χειρότερη στρίγγλα του σχολείου… Η αναπληρώτρια ήταν άρρωστη! Δεν ξέρω ποιος κοσμικός φαρσέρ σχεδίασε εκείνο το κακόγουστο αστείο, αλλά ήταν πολύ πετυχημένο, μπράβο του! Στα μισά της πρώτης ώρας κι αφού αποδέχτηκα την ήττα μου, αποφάσισα να δώσω τα λουλούδια σ’ εκείνη, για να μην πάνε χαμένα… Σηκώθηκα, με κοίταξε με μίσος (ναι, ήταν μίσος, ακόμα θυμάμαι τη ματιά της) και μου είπε παγερά: «Τι θες;» «Να σας δώσω τα λουλούδια», απάντησα θλιμμένος. Εκείνη μάλλον κατάλαβε ότι για άλλην προορίζονταν και απλώς γρύλισσε… Κα Σοφία, ένα έχω να πω: είσαι η μεγαλύτερη σκύλα που γνώρισα στη ζωή μου!

Η πρώτη απόπειρα φόνου
Από μικρός φάνηκε ότι θα λάτρευα τα θρίλερ… Ενώ γενικά ήμουν ντροπαλό και μαζεμένο παιδί, είχα κάποιες εξάρσεις που, πραγματικά, έμπαινε ο διάολος μέσα μου, όπως έλεγε η μητέρα μου! Μία από αυτές, οδήγησε σε εγχείριση ενός συμμαθητή μου, τρομοκρατία από τη μητέρα του και απίστευτη φρίκη για μένα! Πάλι στην τρίτη, περιμέναμε να ξεκινήσει το μάθημα, κάνοντας τις κλασικές βλακείες.  Καθόμουν τότε με ένα αγόρι, τον Ανδρέα τον Ζούμπερη (πού να το ξεχάσω το όνομα…;), ο οποίος είχε μητέρα πορτορικανή, αν δεν κάνω λάθος! Μέσα σε όλες τις βλακείες που κάναμε, ήταν και η κλασική όπου, όταν κάποιος σηκώνεται, του βάζεις ένα στυλό στη θέση και κάθεται πάνω του! (ναι, ναι, ξέρω, πολύ ώριμο!) Αποφάσισα κι εγώ να το κάνω στον Αντρέα εκείνη την αποφράδα μέρα… Μόνο που δεν είχα προσέξει πώς ακριβώς το κάνουν… Οπότε, χρησιμοποίησα ένα μολύβι…. και το κράτησα ΟΡΘΙΟ! Ο Αντρέας έκατσε, το μολύβι καρφώθηκε στο πόδι του και η μύτη έσπασε μέσα…. Από κει και πέρα, θυμάμαι μόνο τη φρίκη… Να τον τρέχουν στα νοσοκομεία, εγώ να είμαι καθισμένος σε μια κολόνα με τη μάνα του από πάνω μου, με τα πολύχρωμα ριχτάρια, να απλώνει τα χέρια της με τα μακριά νύχια και να φωνάζει «Θα σου βγάλω τα μάτια!», τον πατέρα μου να με βρίζει, τηλέφωνα στο σπίτι και απειλές για μηνύσεις… Από μικρός έδειχνα ότι θα γινόμουν ένας μανιακός! Ευτυχώς, το ξεπέρασα χωρίς ψυχοθεραπεία!