Reboot

Πριν ξεκινήσεις να διαβάζεις, θα πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι η συγκεκριμένη ανάρτηση είναι αυτοαναφορική. Θεωρητικά, βέβαια, τα περισσότερα κείμενά μου εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία, καθώς περιγράφουν κάτι κωμικοτραγικό που μου συνέβη στον δρόμο, στο μετρό, στο σπίτι, στο σούπερ μάρκετ κ.ο.κ. διότι -προφανώς- ολόκληρη η ζωή μου είναι πια μια φαρσοκωμωδία και δεν μπορώ ούτε ψωμί του τοστ να αγοράσω χωρίς να βιώσω κάποιο τραγελαφικό δράμα στο μεταξύ.
Αυτή τη φορά, όμως, δεν πρόκειται για τέτοια περίπτωση, ούτε θα αφηγηθώ κάτι με το οποίο θα μπορείς να ταυτιστείς. Θα μιλήσω μόνο για το μπλογκ αυτό. Σκασίλα σου, με λίγα λόγια!

Σε κατανοώ. Δυο βδομάδες τώρα προαναγγέλλω νέα ανάρτηση και περίμενες κάτι φαντασμαγορικό, υστερικό και παραφουσκωμένο, με πρωταγωνιστές δημόσιους υπαλλήλους, ακραία καιρικά φαινόμενα, εκνευριστικές γριές σε ουρές ταμείων και την Καίτη Γαρμπή. Και, αντί για την Καιτούλα, σου δίνω το λογοτεχνικό ισοδύναμο οδηγιών χρήσης μαλακτικού! Δεν υπάρχει τίποτε πιο βαρετό από αυτές τις αδιάφορες, ανούσιες διηγήσεις που πραγματεύονται, συνήθως, ένα θέμα που δεν αφορά κανέναν άλλο, παρά μόνο το πρόσωπο που τις γράφει.

Θυμίζουν εκείνα τα «inside jokes» που τα καταλαβαίνουν μόνο 2-3 άτομα στην παρέα σου, διότι αφορά κάτι που έζησαν μόνο εκείνα. Και όσο γελάνε κάθεσαι και κοιτάζεις σαν χάνος, μόνο και μόνο για να εισπράξεις την ατάκα: «Α, ναι! Έπρεπε να είσαι εκεί για να το καταλάβεις!» Αλλά δεν ήσουν εκεί, διότι κανείς δεν σε κάλεσε. Και κανείς δεν σε κάλεσε διότι οι άλλοι ΔΕΝ ΣΕ ΧΩΝΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΚΡΥΦΑ ΚΑΙ ΛΕΝΕ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΙΑΚΙΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑ ΤΑ ΤΡΙΒΟΥΝ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ ΣΟΥ, ΧΑΙΡΕΚΑΚΑ! Κι εσύ γελάς ευγενικά και βράζεις στο ζουμί σου και ξέρεις ότι θα περάσεις άλλο ένα βράδυ στο Photoshop, σβήνοντας τη φάτσα του Στάθη από όλες τις φωτογραφίες και κολλώντας τη δική σου στη θέση της, όσο στο iTunes παίζει στο repeat η πλήρης δισκογραφία της Lana Del Rey! «ΠΩΣ ΣΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ, ΣΤΑΘΗ; ΕΙΜΑΙ ΑΡΚΕΤΑ ΚΟΥΛ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ %$#@^ ΠΑΡΕΑΣ ΣΟΥ;»

*βαθιές ανάσες, πηγαίνει στο χαρούμενο μέρος στο μυαλό του*

Σαν σήμερα, λοιπόν, το 2007, γεννήθηκε το μπλογκ αυτό.
Εντάξει, όχι *αυτό* ακριβώς, μια και όλο το υλικό μεταφέρθηκε αυτούσιο εδώ από άλλη πλατφόρμα (κοινώς, μάζεψα τα κουβαδάκια μου και ήρθα σε άλλη παραλία, μια και η προηγούμενη μπαζώθηκε τελείως).
Επιλέχθηκε το theme, έπεσε το απαραίτητο ρετουσάρισμα και οι διορθώσεις στα άρθρα, έφαγαν σουτ και γύρω στις εικοσιτρείς χιλιάδες ηλίθιες αναρτήσεις με πανάρχαια ανέκδοτα, καθυστερημένα μπλογκοπαίχνιδα, λαϊκίστικα τσιτάτα και διάφορες άλλες -επώδυνες για τον εγκέφαλο- παπαριές τις οποίες ο εαυτός μου θεωρούσε λογοτεχνικά διαμάντια πριν 11 χρόνια.

30 Απριλίου 2007, ώρα 14.57 έγινε η δημοσίευση της πρώτης ανάρτησης εκεί.
30 Απριλίου 2018, ώρα 14.57 εγκαινιάζω το αναβιωμένο μπλογκ με αυτή την ανάρτηση, επειδή είμαι ρομαντικιά ψυχή και μου αρέσουν οι συμβολισμοί.

(Edit: μετά συνειδητοποίησα ότι δεν φαίνεται καν η ώρα δημοσίευσης στις αναρτήσεις του WordPress, οπότε πήγε στράφι ο ρομαντισμός  -οι συμβολισμοί με μάραναν…)

Reboot, λοιπόν.
Φυσικά, δεν ξεκινώ με τους καλύτερους οιωνούς, διότι αν υπάρχει ένα πράγμα που μας έχει μάθει ο κινηματογράφος, αυτό είναι ότι τα reboot συνήθως είναι καταδικασμένα σε αποτυχία μια και κανείς δεν θέλει αναμασημένες συνταγές, θηλυκούς Ghostbusters, χελωνονιντζάκια με μύτες και τον Τομ Κρουζ να κυνηγάει τη μούμια! Και μια και η Ιστορία έχει την τάση να επαναλαμβάνεται, μπορεί σε 2-3 χρόνια να βαρεθώ πάλι να γράφω και να μαζέψει αράχνες κι αυτός ο ιστότοπος ή, ακόμα χειρότερα, καμιά διακοσαριά από εκείνα τα αυτόματα σχόλια για viagra, ακίνητα στην Καλιφόρνια και επιμηκύνσεις πέους που αφήνουν διάφορα bot -σημάδι ότι μια ιστοσελίδα έχει ψοφήσει οριστικά κι έχουν εμφανιστεί τα παράσιτα να φάνε το κουφάρι της!

Ή μπορεί, απλώς ν’ αρχίσω να γράφω μεγαλύτερες βλακείες απ’ ό,τι παλιότερα! Αν και ο μελλοντικός, πιο εξελιγμένος εαυτός μας πάντα θεωρεί τον παρελθοντικό του αντίστοιχο εντελώς κρετίνο, οπότε μπορεί σε 11 χρόνια από σήμερα να διαβάσω κι αυτή την ανάρτηση και ν’ αναφωνήσω: «Θεέ μου, τι κρύες μπαρούφες έγραφα πριν 11 χρόνια για τις ακόμα πιο κρύες μπαρούφες που έγραφα πριν 22 χρόνια!»
(Τώρα που το ξανασκέφτομαι, σε 11 χρόνια θα έχω πατήσει πια τα 52 και με το ζόρι θα βλέπω την οθόνη του υπολογιστή από το combo μυωπίας-πρεσβυωπίας-αστιγματισμού-γλαυκώματος, οπότε πιο εύκολο θα είναι να καθαρίσω φακές, παρά να διαβάσω τα λευκά γράμματα πάνω στο μαύρο φόντο.)

Θέλω να είμαι αισιόδοξος, όμως, καθώς η μέρα είναι σημαδιακή -αν κρίνω από κάποια άλλα σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν 30 Απριλίου. Για παράδειγμα, σαν σήμερα ξεκίνησε ο Χριστόφορος Κολόμβος τα εξερευνητικά ταξίδια του, οπότε μπορώ να το δω σαν ένα σημάδι για το νέο συγγραφικό ταξίδι που ξεκινώ κι εγώ. Βέβαια, το ότι γι’ αλλού τράβαγε ο Κολόμβος κι αλλού έβγαινε, μπορεί να είναι και σημάδι ότι θα καταλήξω στο τέλος να γράφω επικήδειους.
Επίσης, σαν σήμερα ψόφησε αυτοκτόνησε ο Χίτλερ (το οποίο δεν έχει καμιά σχέση με το θέμα μας, απλώς είπα να σας θυμήσω το χαρμόσυνο μαντάτο!)
Τέλος, σαν σήμερα ιδρύθηκε από τον Anton LaVey η Εκκλησία του Σατανά στο Σαν Φρανσίσκο!
(Αυτό το τελευταίο μην το πάρετε σαν αρνητικό σημάδι. Τώρα που έχουν πέσει τα μισά μαλλιά μου κατάφερα να κοιταχτώ στον καθρέφτη και δεν βρήκα κάνα τριπλό εξάρι χαραγμένο στο κρανίο!)

Όπως και να έχει, κάθε αρχή είναι καλοδεχούμενη (εκτός από την αρχή καταρράκτη), οπότε χαιρετώ τους παλιούς, καλωσορίζω τους νέους και θα τα λέμε πιο συχνά. Ή όχι. Ή ποτέ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΝΑ ΜΕ ΠΙΕΖΕΤΕ!

*βαθιές ανάσες, επιστρέφει στο χαρούμενο μέρος στο μυαλό του*