Πρώτη έκδοση: Αθήνα, Ιούλιος 2022 Κατηγορία: Μυθιστόρημα Είδος: Κωμωδία – Δράμα Σελίδες: 274 Μορφή: PDF ISBN: 978-618-86176-0-5 Σύνοψη: Μετά την αναπάντεχη διάλυση του γάμου του, ο Αλέξης αποφασίζει να τα παρατήσει όλα και να αναζητήσει μια κοπέλα που γνώρισε στο πλοίο προς Ικαρία, δεκατρία χρόνια πριν. Έχοντας στη διάθεσή του μόνο ένα όνομα και μια παλιά φωτογραφία, θα ταξιδέψει ως το νησί του Ικάρου, με μόνο οδηγό την ελπίδα κι έχοντας για παρέα τον επιστήθιο φίλο του. Κατά τη διάρκεια της αποστολής τους θα έρθουν αντιμέτωποι με ένα σωρό προκλήσεις, ευτράπελα, δυσκολίες, αλλά και καίρια ερωτήματα, όπως:
» Τι ώρα ανοίγουν, τελικά, τα μαγαζιά; » Ποιος σκέφτεται τα ονόματα των χωριών; » Γιατί είναι τόσο κρύα η θάλασσα; » Ποιο είναι το καλύτερο πανηγύρι στο νησί; » Είναι όλοι τους πάντα τόσο φιλόξενοι; » Και -τέλος πάντων- πόσες Λεμονιές έχει, πια, αυτή η Ικαρία;
Κατεβάστε το Κάποια Μέρα Όλοι Καταλήγουν στην Ικαρία από τον παρακάτω σύνδεσμο. Μπορείτε να πατήσετε επάνω του (θα ανοίξει σε νέα καρτέλα) είτε να κάνετε δεξί κλικ και αποθήκευση απευθείας στα αρχεία σας στον υπολογιστή ή το τάμπλετ.
Από τις αρχές του καλοκαιριού έχω ξεκινήσει νέα δουλειά. Αφού έφτασα στο αμήν με τους απατεώνες που μου λάχαιναν στη Γραφιστική, είπα να δοκιμάσω τους απατεώνες και σε άλλους κλάδους! Έτσι, έκανα στροφή στην καριέρα μου και πλέον δηλώνω περήφανος περιπτεράς! Η αλήθεια είναι ότι το όνειρο ήταν μια νυχτερινή δουλειά, όπου δεν θα είχα κανέναν πάνω από το κεφάλι μου και θα καθόμουν να γράφω για ώρες ολόκληρες τα επόμενα βιβλία μου. Ναι, το είχα δει πολύ ρομαντικά. Τέσσερις μήνες μετά, μουντζώνομαι ήδη για την αφέλειά μου! Έλεγα από καιρό να γράψω κάτι για την όλη φάση, μιας και μέσα στο τετράμηνο αυτό έχω ήδη ζήσει μπόλικο σουρεαλισμό, και όλο το ανέβαλλα. Αλλά το σημερινό περιστατικό πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας! Είναι λίγο σεντόνι η συγκεκριμένη ανάρτηση, αλλά σας υπόσχομαι ότι αξίζει τον χρόνο! (Καλά που συμβαίνει που και που κάτι συγκλονιστικό και βγαίνει από τον λήθαργο το ιστολόγιο!)
Κατά τις πέντε το πρωί και μετά από τρίωρη συγγραφή στο τάμπλετ είπα να κάνω διάλειμμα και διάβαζα ένα βιβλίο μέσα στο περίπτερο -δεν κωλοβαράω έτσι κάθε νύχτα, απλώς τις Κυριακές έχει λιγότερη κίνηση, ειδικά με βροχερό καιρό. Ξαφνικά, έσκασε πελάτης από το πουθενά -διότι έτσι σκάνε εκεί. Σηκώνεις το κεφάλι και βλέπεις τον άλλο να σε κοιτάζει και κοντεύεις να πάθεις καρδιακό. Ο τύπος έχωσε τη μούρη και το χέρι μέσα από το παραθυράκι -όσο έφτανε, μιας και υπάρχουν ράφια μπροστά που εμποδίζουν- και είπε: «Δώσε ό,τι έχεις, τώρα!» Στην αρχή δεν κατάλαβα τι συνέβαινε. Επειδή φορούσε και την ιατρική μάσκα στη μούρη (μπράβο του που τηρεί τα μέτρα) δεν άκουσα καλά και νόμιζα πως μου ζήτησε καμιά περίεργη μάρκα τσιγάρων, από αυτές που μου ζητάνε συνήθως κάτι χιπστέρια.
Μετά είδα το μαχαίρι που κρατούσε και συνειδητοποίησα ότι ήταν ληστεία. Και μετά το ξανακοίταξα και συνειδητοποίησα ότι ο τύπος ήρθε να ληστέψει κλειδωμένο περίπτερο με μαχαίρι. Ήρθε να με απειλήσει από απόσταση με ένα μίζερο μαχαιράκι για τα φρούτα! Ήταν προφανές ότι δεν το είχε σκεφτεί πολύ διεξοδικά.
Οπότε έκανα την πιο λογική κίνηση: έσπρωξα την καρέκλα μου προς τα πίσω! Ταυτόχρονα, πάτησα στα γρήγορα το κουμπί σιωπηλού συναγερμού που έχουμε, ελπίζοντας να είναι ένα από τα πράγματα που όντως δουλεύουν σε αυτό το περίπτερο, διαφορετικά θα καθόμουν να το συζητώ με τον τύπο μέχρι την αλλαγή βάρδιας. Και ακολούθησε ο εξής σουρεαλιστικός διάλογος και το πιο επικό τρολάρισμα που έχω κάνει στη ζωή μου -και μάλιστα εν ώρα ληστείας:
«Φίλε, δεν έχω καθόλου λεφτά. Ήρθες Κυριακή, δεν έχουμε κόσμο σήμερα» (Καλά που δεν του είπα να περάσει την επόμενη, δηλαδή). «Ρε μη λες ψέματα, δώσε μου τα λεφτά». «Δεν έχω, ρε φίλε, δεν είχαμε πελάτες σου λέω!» Εκείνος επέμενε. «Ωραία, κάτσε να ψάξω να δω αν έχω τίποτα», είπα κι άρχισα να ανοιγοκλείνω συρτάρια χωρίς λόγο. «Σε βλέπω, μην πατήσεις κανέναν συναγερμό!», φώναξε (Τώωωωρα συναγερμός; Να ήταν κι άλλος!) «Ποιον συναγερμό, ρε συ; Να, το συρτάρι ανοίγω!» Εκεί σκάει τηλέφωνο. Εγώ, φυσικά, του κάνω νόημα να περιμένει και απαντώ κανονικά, σαν να μη συνέβη τίποτα. Ο ληστής είχε αρχίσει να αναρωτιέται πού διάολο έμπλεξε. Είναι η εταιρείαsecurity -δόξα τω Θεώ, το κουμπί δουλεύει. «Γεια σας, από την τάδε είμαστε. Λάβαμε το σήμα; Όλα καλά;» «Έχω ένα θεματάκι εδώ» (Μπροστά στα μούτρα του ληστή, εκείνος σαν γνήσιος χάνος συνεχίζει να περιμένει). «Έχει ειδοποιηθεί ήδη η αστυνομία, περιμένετε». «Φίλε, δώσε μου τα λεφτά, δώσε έστω ένα εικοσάρικο να φύγω». Ξανακλείνω τα συρτάρια. «Όχι». «Τι όχι, ρε; Δώσε τα λεφτά να φύγω». «Τι θα μου κάνεις; Δεν βλέπεις ότι δεν με φτάνεις;» «Ρε, γιατί είσαι έτσι; (Δεν ξέρω, το ψάχνουν ακόμα οι γιατροί!) Δώσε ένα εικοσάρικο να φύγω». Ξανανοίγω το συρτάρι. «Ωραία, θα σου δώσω ψιλά. Περίμενε να διαλέξω μερικά καλά!». Μα το Θεό, αυτό του είπα και άρχισα να παίζω με τα κέρματα! Στο σημείο αυτό, έψαχνα απλώς τρόπους να τον καθυστερήσω όσο περισσότερο μπορούσα κι εκείνος ήταν τόσο βλήμα που δεν το είχε πάρει χαμπάρι. «Ρε, μην καθυστερείς, δώσε τα λεφτά να φύγω». Ξανακλείνω το συρτάρι και πιάνω πάλι στα χέρια το βιβλίο που διάβαζα, το οποίο -παρεμπιπτόντως- μετράει περισσότερο ως όπλο, αφού είναι οχτακόσιες σελίδες και, όχι μόνο μπορούσα να τον αφοπλίσω με αυτό όποτε ήθελα, αλλά και να του το πετάξω στο κεφάλι και να ξεχάσει και πώς τον λένε. «Λέω να συνεχίσω το διάβασμα», του κάνω και το ανοίγω πάλι. Ο ληστής έχει αρχίσει να αλλάζει χρώματα. «Ρε, τι κάνεις τώρα; Δώσε τα λεφτά να φύγω ρε. ΔΩΣΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΝΑ ΦΥΓΩ». Ανοίγω πάλι το συρτάρι, λίγο παραπάνω από όσο έπρεπε αυτή τη φορά και ο τύπος βλέπει τα χαρτονομίσματα. «Να ρε, έχεις λεφτά, αφού τα βλέπω ρε μ***πανο», λέει και απλώνει το χέρι με το μαχαίρι. Εγώ αρπάζω τα λεφτά μπροστά του και τα χώνω πιο βαθιά και κλείνω κιόλας το συρτάρι. «Τι κάνεις, ρε; Δώσε τα λεφτά να φύγω, πας καλά;» «Γιατί; Στα χρωστάω; Αν είχες πρόβλημα, να ερχόσουν να μου ζητήσεις και θα σου έδινα (ψέμα!), όχι να με απειλήσεις με μαχαίρι. Δεν σου δίνω τίποτα».
Εκείνος άρχισε να κοπανιέται και να βρίζει. Φεύγει από μπροστά και έρχεται πίσω, στην πόρτα. Κλειδωμένη ασφαλώς, αλλά τα χρειάστηκα λίγο, διότι -αν και είναι γερή- έχει μονίμως θέμα με την κλειδαριά. Οπότε αρπάζω και το πόμολο και δεν τον αφήνω ούτε να το κατεβάσει, για σιγουριά. «Είναι θωρακισμένη», του φωνάζω, «δεν πρόκειται να μπεις». Τον βλέπω από τις κάμερες που κάνει πάλι τον γύρο κοιτάζοντας πάνω κάτω -μπας και βρει κάνα μυστικό τούνελ ξερωγώ- και έρχεται πάλι μπροστά.
«Θα μπω από εδώ, ρε!» λέει κι αρχίζει να προσπαθεί να σκαρφαλώσει στα ράφια και να σφηνωθεί μέσα από το μικρό παράθυρο, σαν ρακούν από πορτάκι σκύλου.
Κρατιέμαι να μη γελάσω και πιάνω και το βιβλίο πάλι, καλού κακού, μπας και χρειαστεί να τον απωθήσω με τη δύναμη της γνώσης! «Δεν χωράς», του λέω. «Σταμάτα να μου ρίχνεις τα πράγματα, πρέπει να τα φτιάξω μετά» (Είναι προφανές, πια, ότι τον δουλεύω ψιλό γαζί). Εκείνος αρχίζει πάλι τα «Δώσε ένα εικοσάρικο να φύγω ρε, γιατί είσαι τέτοιος, εγώ αν ήθελα στα έπαιρνα όλα (μμμμ, όχι, αν ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ θα τα έπαιρνες όλα, αλλά δεν μπορείς!) αλλά βλέπεις σου ζητάω μόνο ένα εικοσάρικο». Και αρχίζει το έπος, για το οποίο αισθάνομαι πολύ υπερήφανος. «Ωραία», του λέω. «Θα σου δώσω ένα εικοσάευρω αν βγάλεις τη μάσκα!» και τραβάω ένα εικοσάρικο από τα χρήματα. «Θα τη βγάλω, δώσε το». «Πρώτα θα τη βγάλεις». «Δώσε και θα τη βγάλω, μπέσα. Δεν με νοιάζει τι θα γίνει αύριο» (Αβέβαιο το αύριο, που θα έλεγε και η Βανδή!) «Όχι! Βγάλε και θα σου το δώσω». Και ο τύπος κατέβασε τη μάσκα! «Ρε φίλε, σοβαρά, έβγαλες τη μάσκα μπροστά στις κάμερες;» του κάνω γελώντας. Εκείνος με κοίταξε ανέκφραστος, Προφανώς ήταν πλέον ένα στάδιο πριν το ανεύρυσμα. «Δώσε τα λεφτά τώρα, την έβγαλα!» «Δεν σου δίνω τίποτα!»
«Είσαι άντρας, ρε;» «Είμαι», απάντησα απλώς, διότι δεν ήθελα να του πιάσω συζήτηση για το πώς το φύλο είναι ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, μιας και δεν νομίζω να ήταν η κατάλληλη στιγμή!
«Τότε δώσε τα λεφτά, κάναμε μια συμφωνία». Εγώ δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι ο τύπος σοβαρολογεί, γενικώς, από την ώρα που ήρθε. Είναι προφανές ότι κάτι έχει πάρει, πιει, χτυπήσει, εισπνεύσει – ή και όλα τα παραπάνω ταυτόχρονα. Απλώς γελάω με τη λογική του. «Ρε, είσαι άντρας;» με ρωτάει πάλι. «Είμαι, αλλά αυτή τη στιγμή δεν με νοιάζει η αξιοπρέπειά μου», απαντώ γελώντας. «Ρε, αξίζει η ζωή σου ένα εικοσάρικο;» ρωτάει και κουνάει το μαχαιράκι -που με το ζόρι μπορεί να σκοτώσει φλούδα μήλου, όχι άνθρωπο. «Αξίζει παραπάνω», του λέω. «Εσύ αξίζει να πας φυλακή για ένα εικοσάρικο;» «Αξίζει η ζωή σου ένα εικοσάρικο, ρε; Δώσε τα λεφτά να φύγω». «Συνειδητοποιείς ότι τόση ώρα μπορούσα να στο είχα πάρει το μαχαίρι, έτσι;» «Δεν με νοιάζει, ρε μ***πανο (έχει μια εμμονή με τα προϊόντα υγιεινής). Δώσε τα λεφτά να φύγω». «Όχι! Δεν δίνω τίποτα» Πάνω που αναρωτιέμαι πού διάολο είναι η αστυνομία και πώς θα τον καθυστερήσω παραπάνω -ίσως με ένα χορευτικό νούμερο από το Γκριζ;- ο τύπος, απηυδισμένος, στρίβει, μου πετάει κάτω με δύναμη τρία σταντ με προϊόντα, τα οποία σκορπίζουν παντού -ΠΑΝΑΘΕΜΑ ΤΟΝ, ΟΡΕΞΗ ΓΙΑ ΦΑΣΙΝΑ ΕΙΧΑΜΕ- και φεύγει προς τα κάτω.
Ούτε ένα λεπτό αργότερα, σκάνε δυο μηχάνες της ομάδας ΔΙΑΣ. Βγάζω το κεφάλι έξω και τους φωνάζω κατευθείαν περιγραφή, τι φορούσε, τι κρατούσε και προς τα πού πήγε. Πήρα ένα τηλέφωνο τον προϊστάμενο, έδωσα στοιχεία και βγήκα να συμμαζέψω νωχελικά το χάος, ρίχνοντας μια προσεκτική ματιά, διότι ικανό το είχα το σαΐνι να περίμενε απλώς στη διπλανή στάση το λεωφορείο! Με ενημέρωσαν λίγα λεπτά αργότερα ότι μάζεψαν κάποιον και μου έδειξαν φωτογραφία, μιας και τον είχαν και στο σύστημα ως παλιό γνώριμο. Εκείνος ήταν, το πουλάκι μου! Καθόλου φωτογένεια, όμως, στο mugshot.
Έσκασε ο προϊστάμενος, του είπα τι έγινε, έβαλε τα γέλια αυτός, έβαλαν τα γέλια οι μπάτσοι, έβαλε τα γέλια ένας γείτονας που κατέβηκε πεντέμιση το πρωί να αγοράσει ένα πουράκι -καλά που δεν έσκασε πιο πριν, διότι θα το έδινε εκείνος το εικοσάρικο μάλλον- γενικά, ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα ανάμεσα στα σκορπισμένα ξηροκάρπια, haribo και στρούντελ.
Ήρθε και πολιτικό όχημα με δυο ασφαλίτες -τέτοια κινητοποίηση, ούτε το Λούβρο να είχαν διαρρήξει! Ευτυχώς, με πέταξαν ως το τμήμα όπου έπρεπε να πάω να καταθέσω μήνυση. Το γέλιο συνεχίστηκε εκεί, αφενός όταν έφεραν τον τύπο -ο οποίος εξακολουθούσε να είναι στην κοσμάρα του- και αφετέρου όταν έκανα την περιγραφή της όλης φάσης στον υπάλληλο. Κάποια στιγμή με ρώτησε αν επιθυμούσα να τιμωρηθεί ο τύπος και μπήκα στον πειρασμό να του πω: «όχι μωρέ, δώστε του ένα μίλκο και στείλτε τον στο καλό», αλλά κάτι μου έλεγε ότι θα κατέληγα στο ίδιο κελί μαζί του.
Τώρα που πέρασε η φάση, αναρωτιέμαι πώς βρήκα την ψυχραιμία να αντιδράσω έτσι. Ίσως ήμουν και τυχερός, διότι μου έλαχε ο ηλίθιος και όχι κανένας πιο σοβαρός ληστής -λίγες μέρες πριν λήστεψαν άλλο περίπτερο της αλυσίδας, με όπλο. Αν όμως ήμουν έξω, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Και το πιο τρομακτικό είναι ότι έτυχε και δεν ήμουν όντως έξω, καθώς την ώρα εκείνη συνήθως τακτοποιώ κάτι. Το άγχος με έπιασε αφού τελείωσαν όλα κι έφυγα από το τμήμα. Από τη μια, σκέφτομαι ότι ο τύπος δεν πρόκειται να μείνει για πολύ μέσα μάλλον και δεν έχω όρεξη να μου σκάσει για αντίποινα (αν και τον έχω ικανό να έρθει την επόμενη φορά κρατώντας μια μπανάνα). Από την άλλη σκέφτομαι ότι στο εξής, κάθε νύχτα θα ζω με το άγχος μήπως μου τύχει κάτι σοβαρότερο, ειδικά τώρα που χειμωνιάζει κι έχει λιγότερο κόσμο έξω.
Από τότε που ξεκίνησα αυτή τη δουλειά, η πρώτη ερώτηση που μου κάνουν όλοι είναι: «και δεν φοβάσαι τις νύχτες μόνος σου;». Η απάντηση ήταν πάντα ένα αυθόρμητο «όχι», αλλά τώρα πρέπει να το καλοσκεφτώ, μάλλον. Βέβαια, μπορεί να πέσει και σύρμα τώρα. Μπορεί οι επίδοξοι ληστές να ενημερωθούν ότι στο συγκεκριμένο περίπτερο δουλεύει τις νύχτες κάποιος βλαμένοςμε άγνοια κινδύνου και να αποφασίσουν ότι δεν αξίζει να ρισκάρουν την ψυχική τους υγεία! Ποτέ δεν ξέρεις!
Πρώτη έκδοση: Αθήνα, Ιούλιος 2021 Κατηγορία: Μυθιστόρημα Είδος: Κωμωδία Σελίδες: 256 Μορφή: PDF ISBN: 978-618-00-3097-6 Σύνοψη: Το δεύτερο κύμα της πανδημίας φέρνει μαζί του νέους κανόνες, νέα δεδομένα και νέα μπερδέματα, καθώς οι ένοικοι της πολυκατοικίας προσπαθούν να συνηθίσουν τη ζωή μέσα σε μια καραντίνα που δεν δείχνει να έχει τελειωμό. Ο ιός μεταλλάσσεται, αλλά μαζί του μεταλλάσσονται και εξελίσσονται και εκείνοι. Κι εκεί που ο Αντώνης είναι πια σίγουρος ότι έχει θετική επίδραση πάνω στη μητέρα του, θα συνειδητοποιήσει ότι η επιρροή αυτή είναι πιο αμφίδρομη απ’ όσο περίμενε και ότι ίσως, κατά βάθος, δεν είναι και τόσο διαφορετικοί οι δυο τους. Η ζωή συνεχίζεται αμείλικτη, οι ήρωές μας δοκιμάζονται μέσα από νέες δυσκολίες και αναποδιές και κανείς δεν γνωρίζει τι του επιφυλάσσει το αβέβαιο μέλλον. Το μόνο σίγουρο είναι ότι, με το εμβόλιο προ των πυλών, έχουν και κάτι που δεν είχαν πριν: την ελπίδα ότι σύντομα η κανονικότητα θα επανέλθει. Για τον Αντώνη, όμως, πώς ορίζεται πια αυτή η κανονικότητα;
Το βιβλίο ολοκληρώνει την Τριλογία της Πανδημίας. Το πρώτο ebook μπορείτε να το βρείτε εδώ! Το δεύτερο ebook μπορείτε να το βρείτε εδώ!
Κατεβάστε το 188 μέρες από τον παρακάτω σύνδεσμο. Μπορείτε να πατήσετε επάνω του (θα ανοίξει σε νέα καρτέλα) είτε να κάνετε δεξί κλικ και αποθήκευση απευθείας στα αρχεία σας στον υπολογιστή ή το τάμπλετ. Μοιραστείτε το ελεύθερα με όποιον πιστεύετε ότι θα ενδιαφερόταν!
Δεν με θέλει πολύ το εργασιακό τον τελευταίο καιρό. Κυρίως στον τομέα της Γραφιστικής. Στην προτελευταία δουλειά προσπάθησαν να μου φάνε τα μισά λεφτά, ενώ στην πιο πρόσφατη δούλεψα για ένα μήνα χωρίς πρόσληψη και ασφάλεια, με ένα «από εβδομάδα θα υπογράψεις σύμβαση» να πλανάται από Δευτέρα σε Δευτέρα, μέχρι που μας ανακοινώθηκε απλώς ότι η εφημερίδα θα έκλεινε εντελώς (διότι δεν τους έκατσε καμιά λιστούλα Πέτσα, μπας και έτρωγαν κι εκείνοι τίποτις). Θα έπρεπε να αναφερθώ εκτενώς και στις δυο περιπτώσεις, αλλά προτιμώ να αφήσω να τις πάρει το ποτάμι. Κατά προτίμηση, ποτάμι λάβας και μαζί να πάρει και τους συγκεκριμένους “εργοδότες”.
Κάπου εκεί το πήρα απόφαση ότι στο εξής θα στέλνω βιογραφικό ή θα παίρνω τηλέφωνο σε όποια αγγελία βρω -και ό,τι μου κάτσει πρώτο. Σελιδοποιός; Σελιδοποιός. Γραμματέας; Γραμματέας. Φωτομοντέλο; Ίσως σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Έτσι έκανα και σήμερα, λοιπόν. Έστειλα πρώτα σε ένα διαφημιστικό γραφείο που έψαχνε γραφίστα (το χούι βγαίνει τελευταίο) και στο καπάκι πήρα τηλέφωνο σε μια άλλη αγγελία, η οποία αναζητούσε υπαλλήλους για συνεργείο καθαρισμού.
Το οποίο, ασφαλώς, είναι τεράστια ειρωνία, διότι στο σπίτι μου αυτή τη στιγμή κοντεύουν να φυτρώσουν μανιτάρια πάνω στους τοίχους!
Στο συνεργείο καθαρισμού (το οποίο, παρεμπιπόντως ζητά μόνο Έλληνες, αλλά είπα να προσπεράσω αυτό το red flag) μου έκλεισαν άμεσα ραντεβού για μια πρώτη συνάντηση το απόγευμα στις 4. (Σπόιλερ: θα είναι και η τελευταία!) Πήγα κι εγώ ο αδαής, μέσα στην πλήρη ευδαιμονία να δω περί τίνος πρόκειται. Με υποδέχτηκε μια φιλική κοπέλα (πού να ήξερα) και μου έδωσε πρώτα να συμπληρώσω στα γρήγορα μια λίστα με τα στοιχεία μου, μέσα στα οποία υπήρχε και η ερώτηση περί ιθαγένειας, μην τυχόν και τους την έσκαγα κι ήμουν από Αλβανία ή Νάρνια και αλλοίωνα τον μπολιτισμό της σφουγγαρίστρας ξερωγώ.
Και, στη συνέχεια, με ενημέρωσε για το είδος της εργασίας. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό. Όσο μιλούσε αυτή, τόσο βυθιζόμουν στην καρέκλα εγώ. Και για να έκατσα να γράψω πάλι στο μπλογκ, σημαίνει ότι αυτά που άκουσα είναι κοσμοϊστορικά. «Είμαστε συνεργείο καθαρισμού για πολυκατοικίες μόνο…» ξεκίνησε. (εντάξει, σκέφτομαι εγώ, σε πολυκατοικία μένω, έχω εμπειρία στον τομέα). «…Συγκεντρωνόμαστε εδώ στις 7 το πρωί και φεύγουμε ανά δύο άτομα. Η δουλειά είναι μέχρι τις 6 με 8 περίπου, μερικές φορές πάει και παραπάνω, δεν έχουμε στάνταρ πρόγραμμα…» (συγγνώμη, ποιος ήρθε;) «…Η δουλειά είναι εξαήμερη. Δίνουμε μισθό τετράωρου και μετά τρία ευρώ την ώρα, οπότε μπορεί να πάει μέχρι και πεντακόσια κάτι ευρώ ο μήνας» (εγώ έχω αρχίσει να τσεκάρω τριγύρω για να δω που είναι η κρυφή κάμερα, διότι είμαι σίγουρος ότι θα σκάσει μύτη ο Πούμπουρας από καμιά γωνία)
Εν τω μεταξύ, το καλό δεν έχει αρχίσει ακόμα! Αυτά ήταν απλώς η προθέρμανση! «Α, επίσης, επιδόματα και ασφάλεια δεν δίνουμε. Ψάχνετε κάτι τέτοιο;» (ΟΧΙ, ΚΟΠΕΛΑΡΑ ΜΟΥ, ΠΑΝΤΑ ΗΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΝΑ ΔΟΥΛΕΥΩ 14ΩΡΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΣΑΝ ΤΟ ΣΚΥΛΙ ΣΤ΄ΑΜΠΕΛΙ!) «Επίσης, εμείς δουλεύουμε όλο τον Αύγουστο. Δεν κλείνουμε καθόλου, όπως κάνουν άλλες εταιρείες!» Παιδιά, μα το Θεό, αυτό το τελευταίο μου το είπε και με καμάρι, λες κι ήταν κάποιο απίστευτο επίτευγμα! Παραλίγο να της δώσω συγχαρητήρια!
Ρεζουμέ, λοιπόν: Εξαήμερα 12ωρα-14ωρα-όσοπάειωρα, χωρίς ασφάλιση, επιδόματα, άδειες, διακοπές και πρόσληψη (προφανώς), για λιγότερο από 600 ευρώ το μήνα.
Μετά με ρώτησε αν είχα εγώ καμιά ερώτηση. Είχα, αλλά δεν την έκανα: «ΣΥΓΓΝΩΜΗ, ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΤΕ ΤΡΕΛΗ;;;» Αφού με ενημέρωσε ότι θα δει και άλλους υποψηφίους, καταλήξαμε στο ότι θα με καλέσει σήμερα ή αύριο να με ενημερώσει αν ανήκω στους μεγάλους τυχερούς που θα κερδίσουν μια θέση στη γαλέρα τους. Νομίζω ξέρουμε όλοι από πριν ότι αυτή είναι μια κλήση που θα μείνει πιο αναπάντητη κι από εκείνες της Παπαρίζου. Την αποχαιρέτησα κι έφυγα σχεδόν τρέχοντας, διότι με είχε λούσει κρύος ιδρώτας μήπως μου ζητούσε και δανεικά στο τέλος. Το πιο τραγικό είναι ότι θα βρούνε κάμποσο κόσμο να εκμεταλλευτούν -όσο αντέξουν να μείνουν εκεί, δηλαδή. Κι εκεί εξηγήθηκε και η απορία μου, για ποιον λόγο παρόμοιες αγγελίες εμφανίζονται κάθε λίγο και λιγάκι στο site.
Αύριο, εν τω μεταξύ, έχω interview και με τη διαφημιστική (ναι, ή θα ψάχνω βδομάδες για κάτι, ή θα μου σκάνε οι συνεντεύξεις δυο-δυο, επειδή, προφανώς γ*&^#ται και το σύμπαν και ο Κοέλιο). Ανυπομονώ και γι’ αυτήν. Είμαι σίγουρος ότι θα μου ζητήσουν να δουλεύω σαββατοκύριακα απλήρωτα και να τους πηγαίνω και σπιτικόφαγητό ή να τους βγάζω βόλτα τα σκυλιά. Όλα τα περιμένω πια σε αυτή τη χώρα.
Πρώτη έκδοση: Αθήνα, Μάρτιος 2021 Κατηγορία: Μυθιστόρημα Είδος: Κωμωδία Σελίδες: 228 Μορφή: PDF ISBN: 978-618-00-2761-7 Σύνοψη: Μετά από το δεύτερο καρδιακό επεισόδιο της μητέρας του, ο Αντώνης. θα κάνει ό,τι μπορεί για να την κρατήσει μακριά από το άγχος και την κούραση. Η κυρα-Τασία, από την άλλη, θα κάνει ό,τι μπορεί για να προσθέσει παραπάνω άγχος και κούραση στον ίδιο.
Αυτή τη φορά, όμως, ο Αντώνης έχει να παλέψει και με τους δικούς του δαίμονες. Έχοντας από τη μία την ξεροκεφαλιά της μάνας του -η οποία έχει βαλθεί να αποδείξει πως έχει επανέλθει πλήρως- και από την άλλη την ολοένα αυξανόμενη παράνοια των υπόλοιπων ενοίκων της πολυκατοικίας, θα νιώσει για πρώτη φορά ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν από κάθε έλεγχο Με την κατάσταση στη χώρα να χειροτερεύει μέρα με τη μέρα, φαίνεται πως οι μέρες της ανεμελιάς μετά την καραντίνα φτάνουν σιγά-σιγά στο τέλος τους. Θα αντέξει την πίεση ο Αντώνης ή θα εκραγεί;
Νέα ευτράπελα, νέες αναποδιές, νέα πρόσωπα και νέες αντιζηλίες κάτω από το βαρύ πέπλο της ίδιας πανδημίας, η οποία δεν έχει δείξει ακόμα τα κοφτερά δόντια της…
Το βιβλίο συνεχίζει από εκεί που τελείωσε το 42 μέρες και διαδραματίζεται στην περίοδο ανάμεσα στα δυο lockdown. Είναι το δεύτερο από τα τρία που θα κυκλοφορήσουν συνολικά. Το πρώτο βιβλίο μπορείτε να το βρείτε εδώ!
Κατεβάστε το 187 μέρες από τον παρακάτω σύνδεσμο. Μπορείτε να πατήσετε επάνω του (θα ανοίξει σε νέα καρτέλα) είτε να κάνετε δεξί κλικ και αποθήκευση απευθείας στα αρχεία σας στον υπολογιστή ή το τάμπλετ. Μοιραστείτε το ελεύθερα με όποιον πιστεύετε ότι θα ενδιαφερόταν!
Ξέρω ότι το σύνηθες είναι οι ανασκοπήσεις να γίνονται στο τέλος της χρονιάς. Αν υπάρχει, όμως, κάτι που μας δίδαξε το 2020, αυτό είναι ότι οι κανόνες δεν ισχύουν πια!
Το δίσεκτο ’20 θα μείνει στην ιστορία ως το χειρότερο έτος του 21ου αιώνα. Για την ώρα, δηλαδή. Έχει περισσέψει μπόλικος αιώνας ακόμα, οπότε ας κρατάμε μικρό καλάθι!
Ήταν η χρονιά που ολόκληρος ο πλανήτης ενώθηκε, επιτέλους. Δυστυχώς, όχι με τον καλό τρόπο! Ήταν η χρονιά που ο τρόμος, η θλίψη, η απαισιοδοξία και η απύθμενη βλακεία είχαν την τιμητική τους.
Αν το 2020 ήταν γαμήλιος όρκος, θα ήταν -αποσπασματικά- μόνο το “for worse and in sickness”, με ένα χαμογελαστό poop emoji στο τέλος.
Αν ήταν ήρωας παραμυθιού θα ήταν η κακιά μητριά. Όλες οι κακές μητριές, για την ακρίβεια, συγχωνευμένες σε μία.
Αν ήταν σοκολάτα θα ήταν η Κουκουρούκου. Την αγοράζαμε τριάντα χρόνια πριν, που οι επιλογές ήταν ελάχιστες -και πάλι μόνο για τ’ αυτοκόλλητο- αλλά πλέον, όταν είναι στο οπτικό μας πεδίο, ο εγκέφαλος την αγνοεί σαν τη μύτη μας.
Αν ήταν ταινία θα ήταν η τελευταία μιας τριλογίας. Εκείνη που έρχεται και ξηλώνει συθέμελα όσα με κόπο έχτισαν οι πρώτες ταινίες και είναι τόσο κακή, που οι φαν αρχίζουν να έχουν σπασμούς στα καθίσματα. Ναι, το 2020 ήταν το X-Men: The Last Stand των χρονολογιών!
Ήταν η χρονιά που πήρε τα πάντα: υγεία, ελευθερία, σχέσεις, κοινωνικότητα, έθιμα, γιορτές, διακοπές, παιδεία, εργασία, χαρά, δικαιώματα, τέχνες, αθλητισμό, εκδηλώσεις, συνήθειες, νόρμες και ανθρώπους.
Ας μην είμαστε, όμως, αχάριστοι. Έφερε και μερικά πράγματα: πολέμους, εκρήξεις, πυρκαγιές, ανθρωποκτονίες από αστυνομικούς, σφήκες-δολοφόνους, σεισμούς, τσουνάμι και την αγαπημένη σε όλους, πια, πανδημία!
Ε, ξεκωλώθηκε για χρονιά!
Κόντρα, όμως, σε κάθε μου ένστικτο, έψαξα και βρήκα μερικά από τα καλύτερα πράγματα που συνέβησαν μέσα στο 2020, σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ομολογουμένως, δεν είχα και πολύ υλικό να επιλέξω -παραλίγο να βάλω στη λίστα και τη χορτόπιτα που έφτιαξε η μάνα μου το καλοκαίρι.
#1
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Στις 22 Ιανουαρίου, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου έσπασε μια παράδοση δεκαετιών και κατάφερε μια κατάκτηση ακόμα για τις γυναίκες στη χώρα μας, ως η πρώτη Πρόεδρος (Προεδρίνα; Προέδρισσα;) της Δημοκρατίας. Φυσικά, ο συγκεκριμένος θεσμός εξακολουθεί να είναι αμιγώς διακοσμητικός, αλλά είναι μια αρχή και αυτή…
#2
ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ο πιο γελοίος, αμόρφωτος, κομπλεξικός και επικίνδυνος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, έχασε, επιτέλους, το αξίωμα. Το comic relief του πολιτικού κόσμου, ο οχετός μισογυνικών, ρατσιστικών και ομοφοβικών τσιτάτων, ο Άρχοντας του Cringe στα social media και τις συνεντεύξεις, θα αποτελεί πλέον οριστικό παρελθόν από το τέλος του μήνα. Το κερασάκι στην τούρτα θα είναι αν καταφέρει να βρεθεί και στη φυλακή.
Για την ώρα -αφού γέλασε κάθε πικραμένος στον πλανήτη μαζί του κι αφού κατάφερε να φάει μπλοκ από κάθε ιστοσελίδα, οργάνωση, σύλλογο και επιτροπή- προσπαθεί ακόμα να χωνέψει την ήττα του.
Φυσικά, πρόλαβε και βύθισε ολόκληρη την ήπειρο στο απόλυτο χάος, ενώ έδωσε θάρρος και στους απανταχού άξεστους βλάχους που αποτελούν το σύνολο των ψηφοφόρων του. Στα τσακίδια κι ακόμα παραπέρα, Cheeto!
#3
ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Στις 22 Οκτωβρίου -μετά από πέντε, περίπου, χρόνια- έληξε η πιο πολύκροτη δίκη της ελληνικής ιστορίας -που έκανε ακόμη κι εκείνη του Κοσκωτά να μοιάζει με filler επεισόδιο του Law and Order. Η Χρυσή Αυγή αναγνωρίστηκε, επιτέλους, ως εγκληματική οργάνωση και συμμορία, τα μέλη της καταδικάστηκαν σε κάμποσα χρονάκια φυλακής και η Μάγδα Φύσσα έγινε η πιο αγαπημένη μαμά της Ελλάδας! Ξεβρόμισε λίγο ο τόπος!
#4
ΙΑΤΡΙΚΗ
Τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία εμφάνιση κρουσμάτων στη Νιγηρία, ο Π.Ο.Υ. ανακοίνωσε ότι ο ιός της πολιομυελίτιδας εξαλείφθηκε από την αφρικανική ήπειρο. Για την ώρα, μόνο στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν αποτελεί ενδημική ασθένεια. Αλλά ποτέ μην υποτιμάτε τη δύναμη των αντιεμβολιαστών! Εδώ κατάφεραν να επαναφέρουν και την ιλαρά!
#5
ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ
Μπορεί ο Elon Musk να έχει φάτσα που που σε προσκαλεί να της ρίξεις χαστούκι και να θεωρείται από πολλούς σαν πρώτης τάξεως douchebag, αλλά δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι είναι άσος στον τομέα του. Οι επιχειρήσεις του σαρώνουν, με πρώτη και καλύτερη την SpaceX, η οποία ιδιωτικοποίησε με μεγάλη επιτυχία την εξερεύνηση του διαστήματος. Φέτος έγινε και η πρώτη εμπορική εταιρεία που έστειλε αστροναύτες στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, καθώς και η πρώτη που έστειλε ξανά επανδρωμένο σκάφος, από το 2011 που η NASA διέκοψε τις αποστολές.
#6
ΤΕΧΝΕΣ
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ Το Parasite του νοτιοκορεάτη Bong Joon Ho είναι, αναμφισβήτητα, ταινιάρα! Δικαιωματικά, λοιπόν, σάρωσε στα Oscar του Φεβρουαρίου κι έγινε η πρώτη ξενόγλωσση ταινία που κέρδισε ποτέ το αγαλματίδιο καλύτερης ταινίας.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ (ΣΧΕΔΟΝ)
Τον Οκτώβριο κυκλοφόρησε στο Netflix η καλύτερη (αδιαμφισβήτητα) μίνι-σειρά της χρονιάς: The Queen’s Gambit. Απέσπασε θερμότατες κριτικές για το σενάριο, τη σκηνοθεσία, τη μουσική, τα σκηνικά και την καθηλωτική ερμηνεία της Anya Taylor-Joy και έκανε το σκάκι ξανά κουλ (εντάξει, δεν ήταν ποτέ…)
Λίγο αργότερα, το The Mandalorian της Disney+, η σειρά που έδωσε ξανά ελπίδα στους φαν του Star Wars, τα έσπασε με τη δεύτερη σεζόν, σε σημείο ν’ ανακοινωθούν τρία νέα spin-off (διότι, ασφαλώς και θα αρμέξουν κι αυτή την αγελάδα μέχρι να βγάλει αίμα). Εμάς μας αρκεί που ο πιο γούτσου-γούτσου χαρακτήρας που πέρασε ποτέ από τηλεοπτική σειρά απέκτησε όνομα!
ΜΟΥΣΙΚΗ Τον Νοέμβριο του 2020 (και μετά από μια σειρά meh άλμπουμ) η Kylie Minogue βρήκε ξανά τον παλιό, καλό εαυτό της και κυκλοφόρησε τον δίσκο της χρονιάς. Το Disco σάρωσε στις κριτικές, έγινε χρυσό στη Μεγάλη Βρετανία σε έναν μόλις μήνα, μπήκε σε όλες τις λίστες με τα τοπ άλμπουμ του 2020 και μας χάρισε μερικά από τα καλύτερα και πιο εθιστικά χορευτικά κομμάτια που ακούστηκαν φέτος. Μέσα σε μια χρονιά κατήφειας και μιζέριας, ήταν μια αχτίδα φωτός που όλοι χρειαζόμασταν! Όλοι όσοι έχουμε γούστο, τουλάχιστον!
#7
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
Δεκάδες εταιρίες, επιχειρήσεις, τεχνολογικοί κολοσσοί και ιδρύματα στο εξωτερικό και την Ελλάδα έδειξαν ένα λίγο πιο κοινωνικό πρόσωπο κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Άλλες με δωρεά χρημάτων και πόρων, άλλες προσφέροντας δωρεάν τις υπηρεσίες και τα προϊόντα τους στο κοινό ή δωρίζοντας ιατροφαρμακευτικό υλικό και κάποιες αλλάζοντας, προσωρινά, ακόμη και αντικείμενο χρησιμοποιώντας την τεχνογνωσία τους για την κατασκευή ιατρικών μηχανημάτων και εξοπλισμού. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου, φυσικά, καθώς ήταν και μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για διαφήμιση, αλλά μην είμαστε και πλεονέκτες. Από το ολότελα, καλύτερος κι ο σπόνσορας!
#8
ΖΩΟΦΙΛΙΑ
Από την αρχή της δεύτερης καραντίνας στην Ελλάδα παρατηρήθηκε μια ραγδαία αύξηση στην υιοθεσία κατοικιδίων από φιλοζωικές οργανώσεις, καθώς και αύξηση στις πωλήσεις τροφών και αξεσουάρ. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι στη χώρα στρέφονται σε ένα ζωάκι συντροφιάς για να καλύψουν τη μοναξιά του εγκλεισμού. Το πόσο αγνά είναι τα κίνητρά τους, βέβαια, θα το μάθουμε μετά την πανδημία. Για την ώρα, η Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία καταγράφει κάθε νέο ιδιοκτήτη, ώστε να μπορεί να τον εντοπίσει σε περίπτωση εγκατάλειψης του ζώου.
#9
ΦΥΣΗ
Η παγκόσμια καραντίνα είχε και τα θετικά της, καθώς η φύση πήρε για λίγο τα πάνω της. Όλοι θα είδαμε εκείνες τις φωτό από την Ινδία και άλλες πυκνοκατοικημένες χώρες, όπου φαινόταν ξανά ο γαλανός ουρανός μετά από δεκαετίες μαυρίλας -αν φύτρωσε και καμιά λεμονιά στη γειτονιά, δεν το ξέρουμε.
Οι εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα έπεσαν κατά 7% σε σχέση με το 2019. Μπορεί να μη φαίνεται σαν μεγάλο ποσοστό, αλλά σύμφωνα με τους επιστήμονες αποτελεί μείωση-ρεκόρ -από την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, κιόλας. Φυσικά, με το που θα λήξει η πανδημία θα επανέλθουμε γρήγορα στην αποπνικτική πραγματικότητα, οπότε ας το απολαύσουμε όσο προλαβαίνουμε!
#10
ΕΠΙΣΤΗΜΗ
Μετά από έναν χρόνο αγωνίας, είδαμε ξανά λίγο φως στην άκρη του τούνελ με τον ερχομό των εμβολίων κατά του COVID-19. Αφού κανένας εμβολιασμένος δεν έχει αρχίσει να φτύνει οξύ, να φυτρώνει φτερά ή να περνά μέσα από τοίχους σαν μέλος των X-Men, σημαίνει πως δεν υπάρχουν σοβαρές παρενέργειες. (Όχι ότι θα μας χάλαγαν ΤΕΤΟΙΕΣ παρενέργειες!)
Αν και έχουμε αρκετό δρόμο μπροστά μας ακόμη, ήταν η πρώτη φορά από την αρχή της πανδημίας που νιώσαμε κάποια αισιοδοξία. Τουλάχιστον, μέχρι που έσκασαν μύτη οι πεντέξι μεταλλάξεις του ιού -αλλά αυτή είναι μια ιστορία που λέω να την αφήσουμε, καλύτερα, για το 2021!
Πρώτη έκδοση: Αθήνα, Νοέμβριος 2020 Κατηγορία: Μυθιστόρημα Είδος: Κωμωδία Σελίδες: 212 Μορφή: PDF ISBN: 978-618-00-2485-2 Σύνοψη: Ο Αντώνης είναι ένας μεσήλικας χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις από τη ζωή –και δεν τον νοιάζει καθόλου! Μετά το έμφραγμα της χήρας μάνας του, αναγκάζεται να επιστρέψει στο πατρικό, ώστε να την προσέχει. Η συμβίωση μαζί της δυσχεραίνεται από το γεγονός ότι η κυρα-Τασία είναι γεμάτη παραξενιές, οπισθοδρομικές αντιλήψεις και εμμονές, οι οποίες πολλαπλασιάζονται με την έλευση του κορωναϊού. Με την επιβολή της καραντίνας, όμως, ο Αντώνης έχει ν΄αντιμετωπίσει ξαφνικά μια ολόκληρη πολυκατοικία, αφού κάθε ένοικος κουβαλάει τα δικά του κουσούρια. Ο συνωμοσιολόγος του κτιρίου, η ψωνισμένη κυρία διαχειριστού, η υποχόνδρια γειτόνισσα, η γυναίκα των ονείρων του, ένα μαύρο λαμπραντόρ και διάφοροι άλλοι θα μετατρέψουν τον αναγκαστικό εγκλεισμό σε μια σουρεαλιστική εμπειρία που θα δοκιμάσει ακόμη περισσότερο τη σχέση μάνας-γιου.
Το συγκεκριμένο βιβλίο γράφτηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας της πανδημίας του 2020, στην προσπάθειά μου να βρω κάτι να γεμίσω τον χρόνο μου, αλλά και για να εξασκηθώ λίγο παραπάνω στη συγγραφή.
Αποτελεί μια κάπως πιο ανάλαφρη και χιουμοριστική καταγραφή των καθοριστικών γεγονότων της περιόδου και λειτούργησε ως πρώτης τάξεως αγχολυτικό!
Κατά τη διάρκεια της επόμενης καραντίνας έγιναν η σελιδοποίηση και μετατροπή του σε eBook οπότε -κατά κάποιο τρόπο- το βιβλίο έκλεισε έναν κύκλο!
Θα το βρείτε στον παρακάτω σύνδεσμο. Μπορείτε να πατήσετε επάνω του (θα ανοίξει σε νέα καρτέλα) είτε να κάνετε δεξί κλικ και αποθήκευση απευθείας στα αρχεία σας στον υπολογιστή ή το τάμπλετ. Μοιραστείτε το ελεύθερα με όποιον πιστεύετε ότι θα ενδιαφερόταν!
Δεν είναι το facehugger από το Alien, καλή μου, μάσκα είναι. Θα μπορεί ακόμη να αναπνέει, εκτός αν τη χώσει στα ρουθούνια.
Η Δώρα είναι αναρχική κι ανέμελη…
Το σχολείο είναι άχρηστο και τελείως υπερτιμημένο. Το σημαντικό είναι τα παιδιά σας να τρέχουν στο σπίτι, χωρίς τους περιορισμούς της μάσκας, ζώντας τα παιδικά τους χρόνια. Ανέμελα και παντελώς στουρνάρια. Τουλάχιστον δεν θα πληρώσουν άλλα λάθη, πληρώνουν ήδη που τους έλαχε αυτή η μάνα…
Η Γιάννα μοιράζει κατάρες…
Πώς τολμάνε οι ανεύθυνοι γιατροί να επιβάλλουν τη μάσκα μέσα στο κατακαλόκαιρο; Δεν μπορούσαν να περιμένουν το φθινόπωρο, που θα έχει δροσούλα και θα έχουμε ήδη πεθάνει οι περισσότεροι; ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ, ΟΙ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΦΑΡΑΩ ΝΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΟΪ ΤΟΥΣ ΟΛΑΚΕΡΟ!
Η Εύη είναι σκατόψυχη…
Η Εύη είναι η ζωντανή απόδειξη για το πόσο επιβλαβής είναι η έλλειψη οξυγόνου για τον εγκέφαλο, αν και αμφιβάλλω πως το έπαθε από μάσκα αυτή. Τον ψόφο κράτα τον για την πάρτη σου και τους ομοίους σου, μπας και καταφέρει να προχωρήσει λίγα εκατοστά παρακάτω αυτή η χώρα. Ηλίθια κλώσσα.
Η Στέλλα δεν τα χάφτει αυτά…
Με πόσο κοινό νου να σε πιστώσουν, καλή μου; Έχεις ξεπεράσει προ πολλού το πιστωτικό σου όριο και προκοπή δεν είδες.
Ποτ πουρί συγκλονισμένων μανάδων…
α) Η αντίληψη ότι αν κάποιος εκφέρει αντίθετη άποψη από τη δική σου, πρέπει να είσαι οπωσδήποτε πληρωμένος από κάποια απροσδιόριστη οργάνωση/φαρμακευτική/εβραιομασονική σέκτα είναι πολύ διαδομένη στους κύκλους των ηλιθίων. β) Οι γνώμες (και γνώσεις) των επιστημόνων δεν πιάνουν μία μπροστά σε αυτές των Ελλήνων γονιών. Αυτοί ξέρουν καλύτερα τι είναι σωστό, τι είναι επικίνδυνο, τι πρέπει να γίνει, διότι όταν καταφέρεις να γονιμοποιήσεις ένα ωάριο, αυτομάτως αποκτάς bachelor degree σε όλες τις επιστήμες.
Η Σοφία νοιάζεται…
Ας χάσει τη χρονιά του. Πιο ηλίθιο απ’ ό,τι το έχεις ήδη, πιθανότατα, κάνει δεν πρόκειται να γίνει.
Η Τάμι προσπαθεί να βγάλει κέρδος…
Εντάξει, η Τάμι είναι τελείως ανοιχτή στο ενδεχόμενο το παιδί της να τα κακαρώσει, αρκεί να βγάλει και κάποιο κέρδος από τον πιθανό θάνατο. ΔΕΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΝΕ ΤΖΑΜΠΑ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΘΕΛΕΙ ΑΠΟΣΒΕΣΗ!
Ποτ πουρί από καθόλου υπερβολικές μανούλες…
Οι μάσκες είναι επικίνδυνες, παράνομες, αντισυνταγματικές (lol), θανατηφόρες, του Σατανά ουουου σιξ σιξ σιξ δε νάμπερ οβ δε μπιστ! Σκέτη μπουρδολογία, δεν είναι άλλωστε και καμία πανδημία, για να ανησυχούμε! Διαβάστε τα, λοιπόν, όσοι περισσότεροι προλάβετε. Πριν πεθάνετε, δηλαδή. (Η κα Αγλαΐα που συμφωνεί με κάποια απροσδιόριστη νύφη αποτελεί τυπικό δείγμα των άνω των 50 με σύνδεση ίντερνετ…)
Η Μαρία τρώει την τάπα της…
Ευτυχώς, που και που, οι ψεκασμένες παίρνουν και την απάντηση που τους αρμόζει. Όχι ότι χαμπαριάζουν κιόλας. Όπως λέει και ο παιδίατρος, τα επιχειρήματα και ο διάλογος είναι κατανοητά μόνο από το μέσο ανθρώπινο μυαλό. Όχι τις αμοιβάδες.
Ικαρία, το νησί του Ικάρου, των ανέμων, του ραδίου και της ενδογαμ της μακροζωίας…
Το νησί όπου η τεχνολογία έρχεται να πεθάνει, αφού πρώτα κάνει αλκοολικούς όσους δεν έχουν γίνει ήδη αλκοολικοί από τα 180 πανηγύρια το χρόνο.
Από πέρσι το καλοκαίρι, που είχαν τη φαεινή ιδέα στον ΟΤΕ να κάνουν τα καλώδια υπόγεια, τηλέφωνο και Ίντερνετ στο χωριό μας έχουν μετατραπεί σε είδος πολυτελείας.
Η σύνδεση κόβεται τόσο συχνά, που ο μόνος τρόπος να συνεννοηθείς με κάποιον είναι να του μιλήσεις όσο πιο γρήγορα και ελάχιστα μπορείς, λες και παίζετε Ρουκ Ζουκ: «Εδώ ζέστη, μπαμπάς καλά, μαμά ποτίζει, γιαγιά πέθανε, κηδεία Πέμπτη».
Για Ίντερνετ δεν το συζητάμε καν -μέχρι να ανάψει το λαμπάκι έχει σβήσει το καντήλι σου…
Οι λίγοι τυχεροί που έχουν άλλο πάροχο οργανώνουν μάχες τύπου Hunger Games με έπαθλο μια κλήση προς Αθήνα και 20 λεπτά YouTube.
Τις μέρες που δεν φυσάει, όμως, γίνεται το μεγαλύτερο πάρτι. Διότι τότε ο ΟΤΕ πετυχαίνει το χρυσό combo: όχι μόνο δεν έχουμε σταθερό και ίντερνετ, αλλά παράλληλα κόβεται και το σήμα της κινητής και εξαφανίζεται και το 4G, ώστε να μη μπορείς καν να χρησιμοποιήσεις το κινητό ως hotspot!
Έτσι, αναπολούμε τις παλιές, καλές προπολεμικές εποχές, όταν οι κάτοικοι συνεννοούνταν ουρλιάζοντας ο ένας το όνομα του άλλου από τις αυλές και οι γέροι περπατούσαν 60 χιλιόμετρα μέσα στο λιοπύρι για να πάνε να κυνηγήσουν στεγόσαυρους ή ό,τι άλλο διάολο έκαναν τα χρόνια εκείνα…
Anyway, σήμερα έκανα άλλη μια προσπάθεια να καλέσω τις βλάβες του ΟΤΕ, διότι μας είχε λείψει το default μήνυμα που ένα χρόνο τώρα μας ενημερώνει για «βλάβη στην ευρύτερη περιοχή». Ως ευρύτερη περιοχή, προφανώς, εννοούν τον γαλαξία, γι’ αυτό και δεν την έχουν εντοπίσει ακόμα. Πιο γρήγορα έφτασε ο Voyager 1 στο διαστρικό διάστημα απ’ όσο κάνουν οι τεχνικοί του ΟΤΕ να φτάσουν στον Ξυλοσύρτη.
Φυσικά, το να πλοηγηθείς στο μενού με φωνητικές εντολές είναι άθλος όταν έχεις δίπλα τους γονείς σου, οι οποίοι κάθε λίγο και λιγάκι πετάγονται, με αποτέλεσμα να μην μπορεί το σύστημα να αναγνωρίσει τη φράση: «βλάβη τηλεφωνατουςπειςότιέναχρόνομάςέχουνέτσι». Η μάνα μου, ταυτόχρονα, φώναζε από δίπλα: «να του πεις ότι δεν πληρώνουμε τα πάγια!» – «Σε ποιον να το πω, ρε μαμά, στην ηχογραφημένη φωνή;»
Όλο αυτό βγήκε σε καλό, βέβαια, διότι όταν απηύδησε το σύστημα, με συνέδεσε με κανονικό άνθρωπο -από κάτι τέτοια θα στραφούν οι Μηχανές εναντίον μας, να μου το θυμηθείτε.
Απάντησε μια κοπελίτσα που ακουγόταν πολύ χαρούμενη που δούλευε Κυριακάτικα, της εξηγήσαμε το ζήτημα, μας ενημέρωσε για εκείνο το άπιαστο πρόβλημα στην ευρύτερη περιοχή, το οποίο διευκρίνισε ότι αποτελούσε πρόβλημα «του Κέντρου». Τώρα, αν εννοούσε το κέντρο του νησιού, τα κεντρικά του ΟΤΕ στην Κόλαση ή το Μπάμπης-Κουκουβάουνες, Ζωντανή Μουσική Κάθε Τετάρτη, θα σας γελάσω.
Απολογήθηκε (διότι στις δουλειές αυτές σε μαθαίνουν να ζητάς εσύ συγγνώμη που οι εργοδότες σου είναι παντελώς άχρηστοι) και μου είπε ότι μπορούσε να μου δώσει 500 λεπτά δωρεάν χρόνο και 10GB δώρο.
Το έπαιξα λίγο δύσκολος στην αρχή («εεεε… εντάξει, ας τα πάρω να βρίσκονται, κάπου θα χρειαστούν»), αλλά εννοείται πως θα τα έπαιρνα, μια και έχω ήδη φάει σχεδόν όλα τα δικά μου εξαιτίας τους. ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΕΔΩΣΑΝ για έναν χρόνο ταλαιπωρίας, που δεν προβλέπεται να λήξει συντόμως…
Μετά ξεκίνησε ο Γολγοθάς, διότι μας πρότεινε να κάνουμε εκτροπή σε ένα κινητό. Επιλέξαμε της μητέρας μου -σιγά μην καθόμουν εγώ να απαντώ από το δικό μου, μέχρι το βράδυ θα είχα κάνει φραγή στους μισούς συγγενείς και φίλους!
Για να γίνει η εκτροπή, όμως, έπρεπε να μιλήσει με τη μητέρα μου και να ζητήσει ΑΦΜ ή αριθμό ταυτότητας.
Η μάνα μου είχε ένα βλέμμα τρόμου, λες και της ζήτησαν να απαγγείλει Αισχύλο στο πρωτότυπο.
Εννοείται πως δεν θυμόταν τίποτα. Εγώ κρατούσα το κινητό, η μάνα μου έτρεχε να βρει την ταυτότητα στην τσάντα με τα 80 τσεπάκια, ο πατέρας μου την έκραζε από την καρεκλάρα του που δεν είχε ποτέ κάπου πρόχειρα τα χαρτιά της κι η κοπέλα στη γραμμή σκεφτόταν ωραία που ‘ναι η Κυριακή, μα να ‘ταν πιο μεγάλη.
Με τα πολλά, η μάνα μου επέστρεψε με την ταυτότητα και πήρε το κινητό να μιλήσει. Δεν ξέρω αν έχει τύχει να δείτε 70χρονη με smartphone. Κολλάνε το κινητό στο αυτί λες και είναι από εκείνα τα παλιά ακουστικά τηλεφώνου με το καντράν. Το αποτέλεσμα ήταν να πατάει με το μάγουλο διάφορα πλήκτρα στην οθόνη και η κοπέλα στη γραμμή να ακούει ένα συνεχές «γκλιιιιιιιν! γκλιιιιιιιν!». Δυο φορές της είπα να το απομακρύνει, διότι δεν ήταν μπατονέτα να το χώσει στο αυτί, άλλη μια φορά της το είπε κι η δύσμοιρη υπάλληλος και πάλι καλά που δεν το έκλεισε κατά λάθος, όπου θα έπρεπε να επαναληφθεί όλο το σώου!
Το οποίο επαναλήφθηκε. Διότι η υπάλληλος ζήτησε τον αριθμό κινητού της μάνας μου. Νέο βλέμμα τρόμου η μάνα μου, νέο κράξιμο από τον πατέρα μου στην καρεκλάρα, νέα επιθυμία της κοπελιάς να αυτοστραγγαλιστεί με το καλώδιο των ακουστικών της.
Μέχρι να ψάξω να βρω εγώ το νούμερο της μάνας μου στις επαφές (δεν φταίω εγώ που δεν το ξέρω, μια ζωή στο σταθερό τους καλώ), εκείνη το είχε θυμηθεί και το είχε πει. Λάθος. Είχε κάνει αναστροφή σε δυο ψηφία!
Καλώ το σταθερό του νησιού από το κινητό μου. Μήνυμα ότι η κλήση προωθείται. «Μαμά, σίγουρα το έδωσες σωστά;»
«Ναι, τάδε τάδε 605 τάδε».
«Είναι τάδε τάδε 065! Όχι 605! Αυτή τη στιγμή όλες οι κλήσεις στο σταθερό πάνε σε νούμερο αγνώστου! (αιωνία η μνήμη του)»
Η μάνα μου παίρνει τη φάτσα που παίρνει όταν είναι έτοιμη να σωριαστεί στο πάτωμα. Κράξιμο ο πατέρας από την καρεκλάρα, κράξιμο κι εγώ που πρέπει να καλέσω από την αρχή πριν λάβει κάποιος καημένος κλήση από τη θεία την Ευτέρπη και του μιλήσει για 6 ώρες μέχρι να καταλάβει ότι έχει κάνει λάθος.
Νέα κλήση. Το ηχογραφημένο μενού από την αρχή. Το κράξιμο του πατέρα μου να παρεμβάλλεται στις ηχητικές εντολές, η μάνα μου να ψάχνει να βρει χαρτιά με το ΑΦΜ, το σύστημα να μην αναγνωρίζει το ΑΦΜ, ώσπου στο τέλος αποφάσισα να καλέσω απευθείας στο κέντρο εξυπηρέτησης με τον δωρεάν χρόνο που μου έδωσε ο ΟΤΕ (oh, the irony!)
Πετύχαμε άντρα αυτή τη φορά. Η προηγούμενη παίζει να παραιτήθηκε μετά την κλήση μας. Μίλησε κι αυτός με τη μάνα μου, η οποία πλέον κρατούσε το κινητό στα δυο μέτρα απόσταση, λες κι ήταν κάκτος, έκανε τη διόρθωση, αποχαιρετιστήκαμε και με ενημέρωσε πως είναι στη διάθεσή μας για ό,τι χρειαστούμε. Πήγα να του απαντήσω ότι χρειαζόμαστε σήμα εδώ και ένα χρόνο, αλλά τι φταίει κι αυτός ο καημένος; Απλός κωπηλάτης της γαλέρας είναι.
Μετά έλαβα μήνυμα ότι το αίτημα μας έχει δρομολογηθεί και θα επιλυθεί σε δυο μέρες. Εκεί κοιταχτήκαμε και γελάσαμε αυθόρμητα, ξεριζώνοντας τις βλεφαρίδες μας!
Ως τότε, έχουμε μετατρέψει το δράμα μας σε drinking game. Κάθε φορά που πέφτει η σύνδεση, πίνουμε ένα σφηνάκι.
Είμαι σίγουρος ότι μέχρι το απόγευμα ο πατέρας μου θα είναι λιπόθυμος στον καναπέ, η μάνα μου πεσμένη ανάμεσα στα καλαμπόκια με το λάστιχο να τρέχει κι εγώ στην Πάτμο προσπαθώντας να θυμηθώ πώς βρέθηκα εκεί…
[ Έπρεπε να μας βρει πανδημία για να πάρω την απόφαση να εμφανιστώ πάλι εδώ. Είχα καλό λόγο για την απουσία μου, όμως (και καλά), καθώς τους τελευταίους μήνες έγραφα πυρετωδώς το πρώτο μου βιβλίο! Ναι, το πήρα απόφαση επιτέλους. Τόσα χρόνια μου έλεγαν όλοι: «Είσαι τόσο αστείος, τα κείμενά σου είναι ξεκαρδιστικά, πρέπει να εκδώσεις οπωσδήποτε κάτι», οπότε έκανα κι εγώ το πιο λογικό πράγμα: έγραψα βιβλίο τρόμου!
Το πόνημά μου έχει πάρει πια τον δρόμο της αξιολόγησης κι έχει αποσταλεί σε πεντέξι εκδοτικούς οίκους, οπότε σε μερικούς μήνες θα αρχίσουν να καταφτάνουν οι απαντήσεις. Οι οποίες ελπίζω να μην είναι απλώς φωτογραφίες με μούντζες, περιοριστικά μέτρα ή κάνα κουτί με το κεφάλι της Γκουίνεθ Πάλτροου! Επιφυλάσσομαι να ανεβάσω απόσπασμα στην fan page κάποια στιγμή, αλλά αν πάνε όλα καλά και αποφασίσει κάποιος να με εκδώσει, θα έχω πάμπολλες ευκαιρίες να σας πρήξω με το ξεδιάντροπο self promotion μου! ]
Πάμε τώρα στο μεγάλο νέο των τελευταίων μηνών, το οποίο έχει κάνει έναν ολόκληρο πλανήτη μπάχαλο. Το αόρατο σωματίδιο που βάλθηκε να μας υπενθυμίσει πως όσους ανθρώπους και αν στείλουμε στο φεγγάρι, όσο γρήγορο και αν κάνουμε το ίντερνέτ μας και όσες νέες τεχνολογίες κι αν καταφέρουμε να ξεπετάξουμε, πάντα θα είμαστε ένα φτέρνισμα μακριά από την πλήρη κατάρρευση!
Ο SARS-CoV-2 έκανε δειλά-δειλά την εμφάνισή του στο τέλος του προηγούμενου έτους, ρίχνοντας αρχικά ένα προθέρμασμα στην Κίνα. Με το που μπήκε το νέο έτος, όμως, αποφάσισε να ξεκινήσει την παγκόσμια τουρνέ του και, σχεδόν πέντε μήνες αργότερα, έχει καταφέρει να υπενθυμίσει σε όλους μας για ποιον λόγο θεωρούμε γκαντέμικα τα δίσεκτα έτη!
Έχοντας κλείσει πια έναν μήνα υποχρεωτικού εγκλεισμού, έχω κάνει αρκετές σκέψεις πάνω στο θέμα. Καταρχάς, ομολογώ ότι στο ξεκίνημα αυτής της ιστορίας ήμουν πολύ χαλαρός. Αρκετές φορές είπα: «Για ποιον λόγο όλος αυτός ο πανικός; Η απλή γρίπη σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο και δεν ασχολείται κανείς».
Όχι αδίκως, καθώς η ίδια ιστορία επαναλαμβάνεται κάθε φορά που μια νέα γρίπη κάνει την εμφάνισή της: δημοσιογράφοι φέρνουν την καταστροφή, ειδικοί στα τηλεπαράθυρα προειδοποιούν για μεταποκαλυπτικά σενάρια και σαλταρισμένες γριές καβατζώνουν όλα τα κωλόχαρτα σε ακτίνα τριών χιλιομέτρων! Συνέβη με τη γρίπη των πτηνών, συνέβη με τη γρίπη των χοίρων, συνέβη με κάθε γρίπη σχετιζόμενη με οικόσιτο, σπονδυλωτό ή ασπόνδυλο.
Φυσικά, ακόμη κι εκείνο το κωλοπαίδι που φώναζε συνέχεια “λύκος” είπε την αλήθεια μια φορά κι ας μην το πίστεψε κανείς. Χρειάστηκαν οι εκατόμβες νεκρών στην Ιταλία για να συνειδητοποιήσω ότι αυτή τη φορά τα πράγματα μπορεί και να ήταν, όντως, σοβαρά.
Και μετά ήρθε το δεύτερο χαστούκι: ο ιός ξεπαστρεύει τις ομάδες κινδύνου και, για πρώτη φορά στη ζωή μου, συνειδητοποίησα ότι πλέον ανήκω κι εγώ σε αυτές! (Ευχαριστώ, διαβήτη! <3)
Το κερασάκι στην τούρτα προσγειώθηκε με τη μορφή των αλλεργιών που με πιάνουν πάντα τέτοια περίοδο. Προσθέστε στο μίγμα και το πόσο αγχώδης είμαι και φανταστείτε με να ξυπνάω κάθε πρωί μπουκωμένος, να φτερνίζομαι είκοσι φορές, να πονάει ο λαιμός μου και να μην ξέρω αν φταίνε οι αναθεματισμένες οι κάβλες της λεύκης της αργυρόφυλλης ή έχω κολλήσει τον ιό.
Ξέρω ότι οι στατιστικές λένε πως είναι πιο πιθανό, αν κολλήσω, να περάσω την ήπια μορφή της ασθένειας. Από την άλλη, ξέρω εκ πείρας πως κάθε φορά που ήταν να πάει κάτι στραβά στη ζωή μου, όχι μόνο πήγαινε, αλλά έπαιρνε και τους φίλους του μαζί!
Για πρώτη φορά πιάνω τον εαυτό μου τόσο αγχωμένο -στα όρια του πανικού πολλές φορές- και γι’ αυτό έχω σταματήσει να διαβάζω ο,τιδήποτε σχετικό με την πανδημία.
Ίσως φταίει το ότι περνάμε όλη μας τη ζωή με την πεποίθηση πως θα ζήσουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα. Βλέπουμε δυστυχήματα και καταστροφές και θανάτους γύρω μας τελείως αποστασιοποιημένοι, με την αίσθηση πως αυτά συμβαίνουν πάντα “στους άλλους”.
Μέχρι που συμβαίνει κάτι τέτοιο κι έρχεσαι απότομα αντιμέτωπος με τη θνητότητά σου, αφού βλέπεις πως “οι άλλοι” μπορεί, τελικά, να είναι και στο διπλανό διαμέρισμα.
Το μόνο καλό είναι πως η καραντίνα δεν άλλαξε και πολύ τα πράγματα για μένα, αφού ήμουν πάντα εσωστρεφής και ζούσα και πριν, ουσιαστικά, σαν ερημίτης! Η βασική διαφορά είναι ότι πλέον, αν αποφασίσω να βγω έξω, απλώς δεν μπορώ και ότι κάθε φορά που πάω για ψώνια πρέπει να στείλω SMS.
Εκτός από τις φορές που βαριέμαι να το κάνω και βγαίνω στα μουλωχτά, οπότε κοιτάζω σε κάθε στενό μπας και σκάσει κάνα περιπολικό, λες και κουβαλάω πάνω μου τούβλα ηρωίνης! Η άλλη διαφορά είναι πως όταν με πιάνουν τα φτερνίσματα της αλλεργίας, κλείνομαι στο μπάνιο, διότι φοβάμαι πως θα με ακούσουν οι γείτονες και θα κατέβουν με αυτοσχέδια φλογοβόλα!
Ζούμε σε μια περίοδο που θα καταγραφεί στα ιστορικά βιβλία. Σε μια περίοδο που, θέλουμε δεν θέλουμε, θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας. Πριν δυο μέρες έκλεισα τα τα εικοσιέξτριαντατέσ οκ, τα σαραντατρία! Γιόρτασα τα γενέθλια σχεδόν μόνος, με την Έλενα σε βιντεοκλήση και τον Πέτρο να μου φέρνει στα πεταχτά (και στα μουλωχτά) τούρτα στο σπίτι -πάντα με μάσκα στη μούρη και χωρίς επαφή (μη μας πείτε και ανεύθυνους). Τα γενέθλια της καραντίνας θα είναι, παρόλα αυτά, τα πιο αξιομνημόνευτα της ζωής μου κι ας στερήθηκα τον “φυσιολογικό” εορτασμό τους.
Όλο αυτό το κακό θα τελειώσει κάποτε (σύντομα, όμως, μπας και προλάβουμε και κάνα μπάνιο!) Αυτή η χρονιά, σίγουρα θα πάει χαμένη. Χαμένη μόνο από την άποψη πως η καθημερινότητα, οι συνήθειες και τα “μαξιλαράκια ασφαλείας” μας θα μπούνε αναγκαστικά στην άκρη. Όπως λέω συχνά τον τελευταίο καιρό, θα είναι σαν να πάτησε παύση ο πλανήτης για ένα έτος.
Θα ζήσουμε προσωρινά κάτι διαφορετικό, κάπως διαφορετικά και όταν το ξεπεράσουμε θα επανέλθουμε στα φυσιολογικά μας. Θα έχουμε ξανά καφετέριες, εστιατόρια, εμπορικά κέντρα, περιπάτους, συναυλίες, όπερα, Eurovision, εκκλησιασμό, ποδόσφαιρο, γυμναστήριο, σινεμά, πάρτι, αγκαλιές και εκπομπές με ζωντανό κοινό -και θα τα έχουμε εκτιμήσει όλα λίγο περισσότερο.
Θα βγούμε -όσοι βγούμε- διαφορετικοί από αυτή την εμπειρία. Θα έχουμε βιώσει το παράδοξο του να έχουμε έρθει ο ένας πιο κοντά στον άλλο, όντες απομακρυσμένοι ο ένας από τον άλλο. Και, ίσως, για τους πρώτους μήνες μετά την πανδημία να κοιτάμε με στραβό μάτι όποιον φτερνίζεται στο δρόμο ή βήχει στο λεωφορείο!
ΥΓ: Μου βγήκε, τουλάχιστον, ένα καλό από την πανδημία: ξεκίνησα και δεύτερο βιβλίο -χιουμοριστικό αυτή τη φορά! Ήταν να μην πάρω μπρος, στο τέλος θα κάνω πρώτος πραγματικότητα την απειλή της Δημουλίδου: θα γράψω μια βιβλιοθήκη μέσα στην καραντίνα!
Η διεθνής κοινή γνώμη, οι κοινωνιολόγοι και η Χάιντι Κλουμ παρακολουθούν με αμείωτο ενδιαφέρον τις ενδυματολογικές εξελίξεις στη χώρα μας, μετά την ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από τη Νέα Χρυσ Δημοκρατία.
Μπορεί να έχουν περάσει μόλις δύο μήνες από τις εκλογές που άλλαξαν τα πάντα στη χώρα (και τα έκαναν πάλι όπως ήταν πιο πριν), όμως η αισιοδοξία των πολιτών είναι ήδη έκδηλη και καθρεφτίζεται και στην προσωπική τους εμφάνιση, όπως έχουν ήδη αρχίσει να παρατηρούν επιφανείς λόγιοι και διανοούμενοι της χώρας. Και η Άννα Παναγιωταρέα.
Αυτή η αλλαγή κλίματος οφείλεται, φυσικά, στην αναπτέρωση του ηθικού των πολιτών, καθώς και στην αναζωπύρωση της ελπίδας σε ένα καλύτερο ενδυματολογικό μέλλον. Μετά από τέσσερα χρόνια γεμάτα ξεμαλλιασμένες, κακοντυμένους, αγράβατους και πάσης φύσεως χωριάτες με λαχούρια και ταγάρια, ο απλός λαός διψούσε για καλοντυμένες παρουσίες με κοστούμια και ταγιέρ των 1.000 ευρώ, τα οποία πληρώνει ο ίδιος με τους φόρους του – τους δίνουμε που τους δίνουμε τους φόρους, ας πιάσουν τόπο στους καλόγουστους, τουλάχιστον.
Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία ενός χαμηλόμισθου ιδιωτικού υπαλλήλου. «Χθες φόρεσα για πρώτη φορά γραβάτα από το 2015. Ο γιος μου είναι τεσσάρων ετών, δεν με είχε δει ποτέ έτσι και όταν με αντίκρισε έβαλε τα κλάματα. Δεν με αναγνώρισε, συνειδητοποιείτε τι μας έκανε η Αριστερά;» ανέφερε πνίγοντας έναν λυγμό.
Μετά τη στυλιστική κατήφεια και τη μπασκλασαρία που είχε επιβληθεί από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο απλός κόσμος ανάσανε και πλέον κυκλοφορεί στους δρόμους πλυμένος, χτενισμένος και ντυμένος στην πένα. Οι φουντωτές αφάνες και τα πετρωμένα ράστα έχουν αντικατασταθεί από περίτεχνες πλεξούδες, σινιόν κότσους με μπομπάρι και εντυπωσιακά χτενίσματα που κόβουν την ανάσα.
Τα αμπέχονα, οι φόρμες και οι φαρδιές, σκουρόχρωμες μπλούζες έχουν δώσει τη θέση τους σε σπορ σακάκια, τουίντ παντελόνια, γαλλικά συνολάκια και βραδινές τουαλέτες γνωστών οίκων μόδας.
Η κα Ασπασία, καθαρίστρια από τη Νίκαια, δήλωσε ενθουσιασμένη: «Καλέ, έχει αλλάξει η ψυχολογία μας. Χθες πήγα στη δουλειά με ένα κομψό συνολάκι Prada, σε χρώμα κόκκινο παστέλ για να ταιριάζει και με τον κουβά. Φόραγα και ασορτί μαύρες γόβες, που βολεύουν πολύ όταν καθαρίζεις τις τουαλέτες, γιατί δεν πατάς τα σκατά! Ακόμα πεινάμε, τουλάχιστον τώρα πεινάμε με στυλ!»
Ένα μικρό οδοιπορικό στους δρόμους της πρωτεύουσας αποκάλυψε πόσο αισθητή είναι πλέον η αλλαγή. Μπροστά σε ένα ερειπωμένο, προς πώληση κτίριο, ένας άστεγος κοιμόταν στο πεζοδρόμιο φορώντας φράκο, σκεπασμένος με τους New York Times. Οι επιβάτες σε μια στάση λεωφορείου, ντυμένοι με Chanel, Dolce & Gabbana και Gucci αντάλλαζαν τιπς περιποίησης για το πρόσωπο και αγγελίες πρόσληψης, ενώ οι περαστικοί χαιρετούσαν ο ένας τον άλλο ανασηκώνοντας τα ημίψηλα και τα bowler τους. Σε μια γωνία, μια πωλήτρια λαχείων, ντυμένη με ένα εντυπωσιακό βελούδινο φόρεμα με κρινολίνο και κορσέ, συνομιλούσε χαμογελαστή με έναν κουλουρτζή που φορούσε ένα καλοραμμένο 3-piece κοστούμι Givenchy.
Η αλλαγή, όμως, δεν περιορίζεται μόνο στο styling και το ντύσιμο. Η σιγουριά για τον άμεσο ερχομό της πολυπόθητης ανάπτυξης- μέσα στα επόμενα δύο με σαρανταέξι χρόνια- έχει καλμάρει τα νεύρα των πολιτών, οι οποίοι έχουν γίνει λιγότεροι επιθετικοί. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι οι ένοπλες συμπλοκές μεταξύ συμμοριών στο κέντρο της Εκάλης έχουν μειωθεί κατά 100% σε σχέση με τα προηγούμενα έτη.
Οι συμπολίτες μας κυκλοφορούν σε πλήρη κατάσταση ζεν, αποφεύγοντας και τη μικρότερη αντιπαράθεση. Χαρακτηριστικό είναι το περιστατικό που συναντήσαμε στο ίδιο οδοιπορικό στους δρόμους της πόλης, όπου δυο οχήματα συγκρούστηκαν μεταξύ τους όταν ένας από τους οδηγούς παραβίασε το STOP. Οι δυο οδηγοί κατέβηκαν από τα αυτοκίνητα, αγκαλιάστηκαν και μετά αντάλλαξαν στοιχεία και ράφτες.
Λίγο πιο κάτω, διαδηλωτές ντυμένοι σαν το καστ του Downton Abbey, στέκονταν στα πεζοδρόμια για να μην εμποδίζουν την κίνηση, κρατώντας πλακάτ που ανέγραφαν: «Εντάξει, και να μην περάσει το δικό μας, δεν χάθηκε κι ο κόσμος!»
Μάλιστα, το νέο κλίμα ευημερίας και αισιοδοξίας έχει κινήσει το ενδιαφέρον επενδυτών και επιχειρηματιών. Ήδη έχει ανακοινωθεί ότι η επόμενη Εβδομάδα Μόδας θα διεξαχθεί -για πρώτη φορά στην ιστορία του θεσμού- στην Αθήνα. Συγκεκριμένα, στα διοικητικά κτίρια του ΟΑΕΔ στους Τράχωνες Άνω Καλαμακίου, όπου άνεργα μοντέλα θα μετατρέψουν τους διαδρόμους του οργανισμού σε πασαρέλες, σε ένα ντεφιλέ που θα οργανώσουν εξίσου άνεργοι έλληνες σχεδιαστές μόδας.
Τυπικό λογίδριο φασίστα, ο οποίος βιώνει μια σκληρή, εσωτερική πάλη, αφού ζει μέσα στην αντίφαση: από τη μία μισεί το Ισλάμ και ό,τι (νομίζει αυτός πως) σχετίζεται με αυτό και από την άλλη καβλώνει κρυφά με κάτι πρακτικές τύπου ISIS. Αν υπήρχε τρόπος να εκτοξεύουν και στη χώρα μας τους gay από τις ταράτσες ή να λιθοβολούνε γυναίκες στη μέση του δρόμου, χωρίς να αναγκαστεί να κόψει το μπέικον και τα μπυρόνια, ο Θωμάς θα ήταν πρώτος στην ουρά για να γραφτεί στο σύλλογο.
Ο φασίστας-απουσιολόγος!
Πού είναι ο Βάγκνερ, πού είναι ο Πουτσίνι;
Ο φασίστας-Captain Planet!
Για την καταστροφή του περιβάλλοντος φταίει ο Τάκης που γουστάρει τον Σπύρο, όχι ο μαλάκας ο Αντώνης Χριστοδούλου που πετάει τα σκουπίδια του όπου γουστάρει. Και όταν η Μάρθα σταματήσει να μπαλαμουτιάζει τη Σοφία, ίσως να σταματήσουν να κινούνται και οι λιθοσφαιρικές πλάκες της Γης. Ως τότε, ΣΕΙΣΜΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΙ, ΓΑΤΑΚΙΑ!
Ο φασίστας των Γραφών (ή γραφικός)!
Ε, λείπει ο Μάρτης απ’ τη Σαρακοστή;
Ο εξελικτικός φασίστας!
Η αμήχανη στιγμή του να βλέπεις τον τελευταίο εν ζωή Αυστραλοπίθηκο να μιλάει περί Εξέλιξης. Δεν χοροπηδάνε για να πέσει βροχή, αλλά για να πέσεις εσύ από το μπαλκόνι.
Ο φυσιοδίφης φασίστας!
Στην Αφροδίτη ο ήλιος βγαίνει από τη Δύση και το χιόνι μπορεί να έχει και μπλε ή κόκκινο χρώμα. Οπότε, διαπιστώνουμε ότι η Φύση είναι μια χαρά ευμετάβλητη, το μόνο που δεν αλλάζει είναι το μυαλό ενός ηλίθιου.
Ο διχασμενος φασίστας V2.0!
Ο συγκεκριμένος ανεβάζει τον πήχυ, καθώς απευθύνεται με πόνο ψυχής στον εχθρό/κρυφό ίνδαλμα. Ναι μεν ο Ερντογάν είναι Τούρκος (δηλαδή ένα σκαλί κάτω από τον Αντίχριστο) αλλά είναι ταυτόχρονα και εξουσιομανής μακελάρης που έχει βγάλει από τη μέση όποιον του εναντιώνεται, οπότε χαλάλι -αν είναι να ξεπαστρέψει τους gay, θυσία να γίνει το Καστελλόριζο. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ μακριά για να πάει διακοπές ο Σουρταφέρτας.
Ο χριστιανοφασίστας!
Ο Τάσος ξεχειλίζει χριστιανική αγάπη και μακροθυμία, σε ένα παραλήρημα που μπερδεύει την κριτική με τη λασπολογία, ακολουθώντας πιστά τα βήματα του προτύπου του, το οποίο μνημονεύει στο σχόλιό του. Μπορούν να κρατήσουν αμφότεροι το σάλιο τους και να πνιγούν με αυτό, αν είναι δυνατόν! Καλό Παράδεισο!
Ο εκλεπτυσμένος φασίστας!
Τα Pride κι οι παρελάσεις είναι για τον Μπύθουλα. Οι σοβαροί, μορφωμένοι gay κάθονται κλειδωμένοι στο σπίτι τους, με τα παντζούρια κατεβασμένα, ντυμένοι με τα τουίντ σακάκια τους και πίνουν τσάι βλέποντας Downton Abbey, χωρίς να τους βλέπει ο κόσμος και να συγχύζεται. Έλεος πια με την κάθε βασικιά που θέλει και ήλιο!
Ο φαντασιόπληκτος φασίστας!
Θεωρητικά, όλοι φαντασιόπληκτοι είναι, αφού ζούνε σε κάποιον ιδεατό κόσμο όπου κουμάντο κάνουν μόνο αυτοί και η παρέα τους, όποιος δεν μιλάει ελληνικά, δεν κάνει σταυρό και δεν έχει λευκό χρώμα είναι στιβαγμένος σε κάποια ζούγκλα στην Αφρική, οι gay είναι στον πάτο της θάλασσας κι η γυναίκα στην κουζίνα, να φτιάχνει κρέας. Ορισμένοι, όμως, ζούνε τη φαντασίωση στο έπακρο, σε σημείο να πιστεύουν ως αληθινά αυτά που υπάρχουν μόνο στο κεφάλι τους!
Ιστορική χαρακτηρίζεται η νίκη της Νέας Δημοκρατίας στις φετινές αυτοδιοικητικές εκλογές, καθώς ολόκληρος ο χάρτης της ελληνικής επικράτειας βάφτηκε γαλάζιος και τώρα αναμένει τον επικείμενο καταποντισμό του, σύμφωνα με το γνωμικό: «Βάψου μπλε και πήδα στη θάλασσα».
Ο καταποντισμός είναι προγραμματισμένος για τις αρχές του Ιουλίου, όπου θα σημειωθούν -κατά πάσα πιθανότητα/μάλλον/μπορεί/ποιος ξέρει/αναλόγως τα κέφια του Τσίπρα– οι επόμενες βουλευτικές εκλογές, στις οποίες πιστεύεται ότι θα σαρώσει πάλι η Νέα Δημοκρατία. Στενοί κύκλοι της Πειραιώς αναφέρουν ότι ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ήδη αρχίσει να τυπώνει μπλουζάκια με το σλόγκαν: «Πατέρα, τα κατάφερα!»
Σύμφωνα με τους επίσημους πολιτικούς αναλυτές των καναλιών (και τους ανεπίσημους των καφενείων και των ταξί), η συντριπτική νίκη της Νέας Δημοκρατίας οφείλεται στο γεγονός ότι ο λαός δενάντεχε άλλο την κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, αποφάσισε να στραφεί ξανά προς τη Νέα Δημοκρατία, την οποία αντέχει περισσότερο, προφανώς, αφού του έχει σκίσει τα βάρδουλα ως κυβέρνηση καμιά εικοσαριά χρόνια από τη μεταπολίτευση κι έπειτα, αλλά τη ζητάει ακόμα ο οργανισμός του!
Μοναδική «πράσινη» περιφέρεια της χώρας, πάντως, παρέμεινε για ακόμη μία φορά η Κρήτη, η οποία σκοπεύει να ψηφίζει εσαεί ΠΑΣΟΚ και τα παράγωγά του, αποφασισμένη να εμποδίσει την προφητεία που θέλει τον Ανδρέα Παπανδρέου να νεκρανασταίνεται και να μετατρέπεται σε βουρβούλακα στις παρυφές του Ψηλορείτη, αν βγει ποτέ υποψήφιος άλλου κόμματος στη Μεγαλόνησο.
Ευχάριστη έκπληξη για το πανελλήνιο αποτέλεσε η υπερίσχυση του Κώστα Μπακογιάννη στο δημαρχικό θώκο της Αθήνας, διότι σχεδόν ένα εξάμηνο είχαμε να δούμε μέλος της δυναστείας Μητσοτάκη-Μπακογιάννη-Κόλμπι-Κάρινγκτον να αναλαμβάνει κάποιο πολιτικό αξίωμα και μας είχε πιάσει ανησυχία για το σόι. Μεγάλη ανακούφιση, όμως, ένιωσε και η οικογένεια, καθώς έχει πολλά στόματα μελλοντικών ηγετών να θρέψει ακόμη και θα ήταν κρίμα κι άδικο αν κάποιος από το Μπακογιαννέικο αναγκαζόταν να βρει καμιά κανονική δουλειά για να τσοντάρει στα έξοδα.
Περιχαρής η σύζυγος του νέου Δημάρχου Αθηναίων και αρχιπαπαγαλίνα του τηλεοπτικού σταθμού Σ<ΑΪ (πρώην ΣΚΑΪ), Σία Κοσιώνη, δήλωσε περήφανη για τη μεγάλη νίκη του άντρα της, αλλά ανέφερε πως θα σταθεί αντικειμενική στο μετερίζι της δημοσιογραφίας και θα είναι αμείλικτη απέναντί του αν δεν τηρήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις του. Μετά γέλασαν όλοι μαζί αυθόρμητα στο στούντιο και σοβαρεύτηκαν για να συνεχίσουν το δελτίο.
Η σαρωτική επικράτηση του Γιώργου Πατούλη στην Περιφέρεια Αττικής, από την άλλη, έδωσε νέα πνοή στην αγορά, αφού με την ανακοίνωση της νίκης του οι μετοχές της Ελληνικός Χρυσός Α.Ε. ανέβηκαν σαράντα μονάδες. Σύμφωνα με δηλώσεις του, η Αττική πρόκειται να ζήσει στιγμές μεγάλης αίγλης, πολυτέλειας και μπαρόκ αισθητικής, ενώ έχει ήδη προχωρήσει σε ανάθεση έργου για την κατασκευή των επίχρυσων παγκακιών, φανοστατών και κάδων για σκυλοκούραδα, που θα κοσμήσουν τα πάρκα της πρωτεύουσας.
Η υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ, Ρένα Δούρου, δεν έκανε κάποια σχετική δήλωση για τη νίκη Πατούλη. Αρκέστηκε στο να αναφέρει ότι θεωρεί υπαίτιο για την ήττα της το σλόγκαν της καμπάνιας της: «Την πιστεύω, την εμπιστεύομαι», το οποίο μπέρδεψε τους ψηφοφόρους, που πέρασαν τις αφίσες της για διαφήμιση της Χλωρίνης Κλινέξ.
Στον Πειραιά, τώρα, επανεξελέγη με ιδιαίτερη ευκολία ο Γιάννης Μώραλης, ενώ ο πολιτικός του αντίπαλος πασαλείφθηκε με πίσσα και πούπουλα από οπαδούς του πρώην, νυν και αεί δημάρχου και ρίφθηκε στη θάλασσα από το κατάστρωμα του Blue Star Paros.
Αίσθηση, τέλος, προκάλεσε το μεγάλο ποσοστό αποχής από τις εκλογές, καθώς οι δύο στους τρεις δεν ψήφισαν, ενώ ο τρίτος ψήφισε πάλι μαλακίες, απ’ ό,τι φάνηκε, Είναι προφανές ότι μπροστά στο αιώνιο δίλημμα: «Να ψηφίσω σκατά ή απόσκατα;», οι περισσότεροι επέλεξαν να ψηφίσουν ξαπλώστρα και ομπρέλα και να απολαύσουν μια από τις τελευταίες Κυριακές που τους απομένουν, καθώς από την επόμενη χρονιά οι Κυριακές μάλλον θα είναι εργάσιμες, η παροιμία: «Κυριακή, γιορτή και σχόλη» θα μετατραπεί σε: «Κυριακή δουλεύουμ’ όλοι» και θα γυριστεί και remake του «Ποτέ την Κυριακή», το οποίο θα μετονομαστεί σε «Κυριακή 11 με 6 -αν είναι κλειδωμένα χτυπήστε το κουδούνι»…
Σύμφωνα με τη Θεία Κωμωδία του Δάντη (όχι αυτού που νομίζεις), η Κόλαση χωρίζεται σε εννέα «κύκλους», σε κάθε έναν από τους οποίους τιμωρούνται οι αμαρτωλοί -αναλόγως με τη βαρύτητα των αμαρτημάτων που έχουν διαπράξει. Αν, για παράδειγμα, ήσουν φιλήδονος, άπληστος ή μνησίκακος περνάς λίγο καλύτερα σε σχέση με κάποιον που ήταν αιρετικός, παιδόφιλος ή φορούσε σανδάλια με κάλτσες.
Αν αυτή η αλληγορία ισχύει, κάπου στους πιο στενούς κύκλους -παρέα με τους δολοφόνους, τους πολιτικούς και τον Χίτλερ– πρέπει να βρίσκονται και όσοι κάνουν spoiler στους άλλους. Είτε πρόκειται για ταινία είτε για σειρά είτε για βιβλίο είτε για ο,τιδήποτε βασίζεται στο στοιχείο της ανατροπής και σου αρέσει να χαλάς αυτή την έκπληξη για τους άλλους, αποκαλύπτοντας το τέλος ή σημαντικά στοιχεία που επηρεάζουν την εξέλιξη της ιστορίας, τότε η θέση σου είναι εκεί. ΕΚΕΙ ΛΕΜΕ, ΝΑ ΤΡΩΣ ΣΤΗ ΜΑΠΑ ΤΟΝ ΑΔΟΛΦΟ ΝΑ ΤΣΙΡΙΖΕΙ ΟΛΗ ΜΕΡΑ!
Με εκνευρίζουν (πάρα) πολλοί άνθρωποι, αλλά στην αρχική δεκάδα -κάπου ανάμεσα στον Πετρετζίκη και σε όσους ακούνε λάτιν– είναι και αυτοί που κάνουν συνέχεια spoilers, είτε στο ίντερνετ είτε δια ζώσης (όσο παραμένουν ζωντανοί, δηλαδή). Θεωρώ τελείως καφριλίκι να αποκαλύπτεις ξεδιάντροπα κάτι που ξέρεις ότι, κατά πάσα πιθανότητα, θα καταστρέψει τη διασκέδαση δεκάδων ανθρώπων. Η μεγαλύτερη παραβάτισσα στο σόι μου είναι η μεγάλη μου ανιψιά, η οποία έχει την ανωμαλία να ψάχνει το τέλος και να στο ξεφουρνίζει στη μούρη εν ψυχρώ. Θυμάμαι ακόμα πριν χρόνια που έβλεπα μια σειρά και ήρθε περιχαρής να μου πει ότι το κοίταξε στο ίντερνετ και η πρωταγωνίστρια πεθαίνει στην επόμενη σεζόν.
Το ίδιο βράδυ κιόλας άλλαξα τη διαθήκη μου. Spoiler alert: δεν της αφήνω ούτε τρύπιο βρακί.
Δεν μιλάω, φυσικά, για κάποια ταινία ή σειρά που έχει προβληθεί μέσα στην προηγούμενη δεκαετία. Δηλαδή, εντάξει, αν δεν έχεις δει ακόμα το Lost ή το Breaking Bad, το πιο πιθανό είναι ότι δεν πρόκειται να τα δεις ποτέ, οπότε σταμάτα να φωνάζεις: «Spoileeeeer!» κάθε φορά που ακούς κάτι σχετικό! Και αν δεν ξέρεις ακόμα ότι ο χαρακτήρας του Bruce Willis είναι νεκρός στην 6η Αίσθηση, τότε ΔΕΣ ΤΗΝ ΚΑΠΟΤΕ! Τι περιμένεις; Να πεθάνει και στ΄αλήθεια;
Αναφέρομαι στις περιπτώσεις που αφορούν πρόσφατες σεζόν σειρών ή ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει τον τελευταίο χρόνο. Ναι, ξέρω, ασύλληπτο: υπάρχουν άνθρωποι που ΔΕΝ προλαβαίνουν να τα δούνε όλα -ποιος το περίμενε! Εδώ και δυο βδομάδες, προσωπικά, ζω με τον φόβο των φαφλατάδων, επειδή δεν έχω προλάβει να δω ακόμα το Avengers: Endgame. Kαι, ασφαλώς, έχουν βαλθεί όλα τα νερντ να κάνουν το προσωπικό τους κατεβατό-review-σχόλιο της ταινίας σε όλες τις σχετικές σελίδες, διότι αν κρατηθεί ένα νερντ και δεν πει σε όλο τον κόσμο τη γνώμη του για υπερηρωική ταινία, θα γίνει ενδόρρηξη στον εγκέφαλό του!
Πλέον, όποτε ανοίγω το Facebook και βλέπω screenshot, βάζω το χέρι μπροστά στην οθόνη για να μη δω κάτι που δεν πρέπει να δω. Αυτή τη στιγμή έχω κρύψει τόσες επαφές μου, που ο τοίχος μου μοιάζει με νεκροταφείο διαφημίσεων. Και συνεχίζω ακάθεκτος να κρύβω κι άλλους, καθώς τα χτυπήματα έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις. Ακόμα κι άτομα που δεν βλέπουν τις ίδιες ταινίες ή σειρές με εμένα, θα κάνουν share κάποιο τεράστιο spoiler επειδή θα μιλάνε σε κάποιον φίλο τους -ΣΤΕΙΛΕ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ, ΜΩΡΗ ΚΑΜΠΙΑ! Σε μισεί ήδη το μισό Facebook επειδή όλη μέρα κάνεις share όποια βλακεία διαβάσεις στο Troktiko, δεν χρειάζεται να σε μισήσει και το άλλο μισό!
Αλλά εκεί που μας έχουν κάνει τα παπάρια μπαλόνια, είναι με το Game of Thrones. Τα τελευταία χρόνια, ο μόνος τρόπος να χαρείς ένα επεισόδιο χωρίς να στο χαλάσει τελείως κάποιος ηλίθιος στο ίντερνετ, είναι να το δεις την ώρα που γυρίζεται, παρέα με τον σκηνοθέτη. Μα το Θεό, δεν προλαβαίνουν να πέσουν οι τίτλοι τέλους και μέσα στο επόμενο εικοσάλεπτο έχουν ήδη κατακλύσει το διαδίκτυο καμιά εξηνταριά memes από τα σημαντικότερα και πιο ανατρεπτικά σημεία της πλοκής. Λες και όλοι πρέπει οπωσδήποτε να μας ενημερώσουν αμέσως ότι είδαν το επεισόδιο μισή ώρα αφού προβλήθηκε, μην τυχόν και σταματήσουμε να τους θεωρούμε κουλ.
Σου έχω νέα, κρετίνε: α) ποτέ δεν σε θεωρούσαμε κουλ και β) ο μισός πλανήτης βλέπει πια τη σειρά, δεν είσαι τόσο ξεχωριστός!
Για να μην αναφέρω την άλλη ηλίθια και παντελώς άσκοπη μόδα: reaction videos. Είναι εκείνα τα βίντεο όπου η Lakeisha από την Αλαμπάμα, ο Chet από το Μιζούρι -και ένα μάτσο ηλίθιοι ακόμα- βιντεοσκοπούν τον εαυτό τους όσο βλέπουν το επεισόδιο, μόνο και μόνο για να μας δείξουν πόσο πολύ φρίκαραν (εντελώς φυσικότατα και καθόλου στημένα) όταν είδαν κάποιον από το καστ να ψοφάει! ΣΚΑΣΙΛΑ ΜΑΣ -το τελευταίο που μας ενδιαφέρει είναι πόσο συνταράχτηκε το είναι σου! Άσε και το δικό μας να συνταραχτεί χωρίς να μας προϊδεάζεις ότι κάτι φρικαλέο θα συμβεί στο επεισόδιο, διαφορετικά το επόμενο reaction video που θα γυρίσεις θα είναι με την αντίδρασή σου όταν ανοίξεις το δέμα με το ψόφιο κουνάβι, που πρόκειται να σου ταχυδρομήσω. Drama queen!
Αλλά το YouTube έχει κι άλλη μανία, τελευταία: τα explanation videos, όπου πρέπει να σου αποκρυπτογραφήσουν οπωσδήποτε τι σημαίνει το φινάλε κάθε ταινίας ή σειράς! Επειδή -προφανώς- είμαστε όλοι ηλίθιοι και δεν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε, ενώ ο τύπος που γύρισε το βίντεο ξέρει καλύτερα, επειδή πήγε στο ίδιο κολέγιο με τον βοηθό ηχολήπτη, ξερωγώ.
Εντάξει, παιδιά, χαλαρώστε! Ταινία της Marvel είναι, όχι το «Δοκίμιο για την εισαγωγή της έννοιας του αρνητικού μεγέθους στη φιλοσοφία» του Καντ!
Σε αυτές τις περιπτώσεις, θα μου πεις, είναι διαφορετικά τα πράγματα και δεν είσαι αναγκασμένος να πατήσεις το βίντεο. Εκτός, φυσικά, αν η ιδιοφυία που το γύρισε έχει χρησιμοποιήσει ως thumbnail κάποια σκηνή-κλειδί ή έχει επιλέξει τίτλο του στυλ: «Πέθανε όντως η μικρή Αννούλα στο τέλος;», όπου απλώς αφήνεις από κάτω ένα λιτό σχόλιο α λα Λίαμ Νίσον στο οποίο αναφέρεις ότι δεν ξέρεις ποιος είναι και πού μένει, αλλά θα τον καταδιώξεις, θα τον βρεις και θα τον σκοτώσεις σαν σκυλί!
Τέλος πάντων, ζούμε σε μια εποχή όπου η αμεσότητα της πληροφορίας έχει κάνει τα πράγματα πιο απλά σε κάποιους τομείς και πιο πολύπλοκα σε άλλους. Το ότι μπορείς να μοιραστείς κάτι πιο εύκολα και γρήγορα με τον υπόλοιπο κόσμο δεν σημαίνει ότι πρέπει πάντα να το κάνεις κιόλας -ή τουλάχιστον, όχι με όλους. Η κατευθυντήρια γραμμή είναι μία: ΜΗΝ. ΧΑΛΑΣ. ΤΗ. ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ. ΤΩΝ. ΑΛΛΩΝ! Σκέψου πόσο ξενερώνεις εσύ όταν μαθαίνεις το τέλος μιας ταινίας ή σειράς που περίμενες να δεις πώς και πώς και μην κάνεις το ίδιο σε κάποιον άλλο. Και αν η επίκληση στην ενσυναίσθηση δεν είναι αρκετή, τότε σκέψου πόσο πολύ θα πονάς όταν θα σου σπάω τα δάχτυλα ένα-ένα την επόμενη φορά που θα αναρτήσεις κάποιο spoiler…
ΠΡΟΣΟΧΗ, δαγκώνει! 