Γλυκό και τραγανό σαν καραμέλα…

Καλό μήνα! Μου πήρε κάμποσες μέρες να γράψω, αλλά ο Οκτώβριος ήταν μήνας κοσμοϊστορικών αλλαγών και το πρόγραμμά μου άλλαξε ριζικά.
Η τραγικότερη αλλαγή ήρθε μετά από μια σειρά αιματολογικών εξετάσεων (τότε έρχονται όλες οι τραγικές αλλαγές), όπου αποκαλύφθηκε ότι στις φλέβες μου πλέον δεν κυλούσε αίμα, αλλά ganache σοκολάτας.
Μετά από δεκαετίες κραιπάλης με ντόνατς κανέλας, κρουασάν, σοκολάτες, πατατάκια, παγωτά, μπανόφι, πάστες, μπισκότα και κρέμες είχα καταφέρει, επιτέλους, να εισέλθω κι εγώ, μετά βαΐων και κλάδων, στις τάξεις του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2!

Εν τω μεταξύ, όταν παρέλαβα τις εξετάσεις -ως γνήσιος άσχετος με το αντικείμενο της Ιατρικής και της αυτοσυντήρησης, γενικότερα- θεώρησα ότι το έντονο 225 που φαινόταν στην τιμή της γλυκόζης ήταν απλώς «λίγο τσιμπημένο» και θα έστρωνε με καμιά βδομαδούλα αποχής από τα γλυκά.

Πού να φανταστώ ότι ήμουν ένα ντόνατ μακριά από το να εκραγώ σαν πινιάτα και να πεταχτούν παντού τριγύρω χιλιάδες jelly beans; (Τα οποία μετά θα τα ξανάτρωγα, διότι τόσο βουβάλα είχα γίνει.)

Το φαντάστηκε ο γιατρός μου, όμως, ο οποίος εκτός από γιατρός τυχαίνει να είναι και φίλος, οπότε με άρχισε στα μπινελίκια. Μετά είδε και τα τριγλυκερίδιά μου (τα οποία, παρεμπιπτόντως, επίσης μου φάνηκαν λίιιιγο τσιμπημένα, ασχέτως αν η τιμή ήταν 599 με φυσιολογικό το ΚΑΤΩ ΤΟΥ 150!) και κόντεψε να με χαστουκίσει στη μούρη με το ασύρματο πληκτρολόγιο. Διότι, αν στις φλέβες μου έρρεε ganache, τότε στις αρτηρίες -με 600 τριγλυκερίδια- είχε κατασκηνώσει η μισή Βάρη σε ξύγκι, μαζί με τους τσολιάδες-κράχτες. Βασικά, ήμουν ένα θαύμα της Ιατρικής, διότι για πεθαμένος φαινόμουν μια χαρά!

Παρόλα αυτά, μου έδωσε κι ένα ελαφρυντικό. Οι γονείς μου έχουν αμφότεροι θέμα με το σάκχαρο, οπότε είχα ήδη την προδιάθεση. Μαζί με την προδιάθεση, όμως, εγώ τσίμπησα και το πλήρες σετ του γονιδίου, ενώ το γεγονός ότι δεν είχα αφήσει γλυκό για γλυκό σε απόσταση εικοσιπέντε χιλιομέτρων χωρίς να το καταπιώ αμάσητο, δεν βοήθησε και πολύ την κατάσταση. Οπότε, αντί να μου σκάσει ο διαβήτης στα 70, ήρθε τριάντα χρόνια νωρίτερα για να μου θυμίσει ότι τα πάντα ρει, η ζωή τελειώνει, τι-είναι-ο-άνθρωπος-ένα-τίποτα-είναι κι όλα τα ωραία, γενικότερα, τελειώνουν με κλάματα, χάπια, νοσοκομεία και μια κάσα από ξύλο βελανιδιάς, ενίοτε.

Μέσα σε ένα εικοσάλεπτο, φυσικά, είχαν γραφτεί εξετάσεις και συνταγές, είχα αγοράσει χάπια, βελόνες, ταινίες και εξοπλισμό από το φαρμακείο και άκουγα με φρίκη ποια θα ήταν στο εξής η νέα μου πραγματικότητα…
Ζάχαρες, μέλια, σιρόπια και λοιπά γλυκαντικά θα τα έβλεπα πλέον μόνο με κυάλια. Για την ακρίβεια, η σχέση μου με τα γλυκά θα ήταν πλέον τόσο στενή, όσο και η σχέση μου με το εμπλουτισμένο ουράνιο: μακριά κι αγαπημένοι! Πεινάς; Φάε φρούτο. Έχεις λιγούρα; Φάε φρούτο. Νιώθεις μια αδυναμία; ΦΑΕ ΕΝΑ &^$&#* ΦΡΟΥΤΟ ΟΣΟ ΘΑ ΚΛΑΙΣ ΜΕ ΛΥΓΜΟΥΣ, ΚΩΛΟΧΟΝΤΡΕ! 

Αλλά δεν ήταν μόνο η ζάχαρη! Έπρεπε να πέσουν και τα τριγλυκερίδια, τα οποία είχαν ανέβει σε τόσο αστρονομικά επίπεδα που κόντευαν να τρακάρουν με το Tesla Roadster του Elon Musk. Κάθε απαγόρευση ήταν και ένα ηχηρό χαστούκι στα μούτρα: τέλος όλα τα σφολιατοειδή για πρωινό (πλατς!), όλα τα τηγανητά (πλατς!), τέλος όλα τα λιπαρά (πλατς!), τέλος τα ζυμαρικά (πλατς!), τέλος το χοιρινό, τα σουβλάκια, οι πίτσες, τα κίτρινα τυριά (πλατς, μπλοφ, παφ!), τέλος το μπέικον. ΤΟ ΜΠΕΪΚΟΝ! Στο εξής μόνο βραστά, πράσινες σαλάτες και κάνα ψητό κοτόπουλο χωρίς την πέτσα.

Αυτή, φυσικά, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι Διότι μπορεί να μου κόψεις τις ζαμπονοτυρόπιτες, τις πάστες, τα τηγανητά, τα ψωμιά, τα λίπη και το μπέικον, αλλά στην ψητή πέτσα από το κοτοπουλάκι πατάω πόδι! Οπότε ο διάλογος με τον γιατρό στο iMessage 1-2 μέρες αργότερα, εξελίχθηκε ακριβώς έτσι:

ΓΙΑΤΡΟΣ: Θα βρεις τους ρυθμούς σου.
Κ ο τόνος είναι ωραίος στη σαλάτα.
Κ το ψητό κοτοπουλάκι ΧΩΡΙΣ την πέτσα.
ΕΓΩ: Πέτσα δεν βγάζω, θα την τρώω όλη!
ΓΙΑΤΡΟΣ: Κ καλαμάκι κοτόπουλο.
ΕΓΩ: Θα τρώω μόνο πέτσα.
ΓΙΑΤΡΟΣ: Δεν πρέπει.
ΕΓΩ: ΠΕΤΣΑ!
ΓΙΑΤΡΟΣ: ΕΧΕΙΣ ΤΡΙΓΛΥΚΕΡΙΔΙΑ
ΕΓΩ: Όμορφη, γευστική πέτσα!
ΓΙΑΤΡΟΣ: ΔΕΣ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ ΤΙ ΠΑΘΑΙΝΕΙΣ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΑΝΩ
ΑΠΟ 500 ΤΡΙΓΛΥΚΕΡΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΛΑ ΚΛΑΨΕ
ΕΓΩ: ΠΕΤΣΑ!!!!
ΓΙΑΤΡΟΣ: Εγω φταίω που δεν στα έχω πει για να μη σε τρομάξω!
ΕΓΩ: Θα μου τα έλεγες όσο θα έτρωγα αργά μια ψητή πέτσα.
Κοιτώντας σε στα μάτια.

Μετά την πρώτη κρυάδα, φυσικά -κι αφού κατάφερα να συμφιλιωθώ και με το γεγονός ότι πέρα από όλα τα άλλα, θα έπρεπε να τρυπιέμαι μονάχος μου και στο δάχτυλο δυο φορές τη μέρα (αγαπώ τις βελόνες όσο και τον ανασκολοπισμό), αποφάσισα ότι μια ζωή με ακρωτηριασμένα πόδια είναι ομολογουμένως κάπως χειρότερη από μια ζωή χωρίς γλυκό κάθε μέρα.
Τρεις βδομάδες μετά έχω ρυθμίσει σχεδόν το σάκχαρό μου, έχω αλλάξει τρόπο ζωής και διατροφικές συνήθειες και είμαι ζωντανή απόδειξη ότι τα πάντα γίνονται όταν το πάρεις απόφαση.

Πάντως, η αυστηρή δίαιτα είχε και ένα θετικό: έχασα ήδη 6 κιλά κι έχουν αρχίσει να μου κάνουν πάλι κάτι παντελόνια που επί μια δεκαετία απλώς τάιζαν τους σκώρους στη ντουλάπα. Μπορεί να λιμοκτονώ, αλλά το κάνω με κομψότητα! Μέχρι τη μέρα, δηλαδή, που δεν θα καταφέρω να κρατηθώ, θα φάω μονοκοπανιά ένα καζάνι μακαρόνια με μαγιονέζα, λιωμένο τυρί και μπέικον και θα με βρούνε τέζα στο πάτωμα, με την κοιλιά τούμπανο κι ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη!