Ο Μεγαλύτερος Μαραθώνιος που Έχει Γίνει για Ηλεκτρονική Συσκευή Ever!

Αν ήρθες μόλις τώρα στην παρέα μας, διαβάζεις πρώτα εδώ!

Έπρεπε να πάρω το πεθαμένο μου iPad και να το πάω πίσω στο κατάστημα, το οποίο βρισκόταν στο River West, το οποίο River West -με τη σειρά του- βρισκόταν σε εκείνα τα σημεία του χάρτη που σπάνια κοιτάζω, διότι μου πέφτουν μακριά και είμαι τεμπέλης.
Τόσο τεμπέλης, που στην αρχή σκέφτηκα να μην το πάω εκεί, αλλά σε ένα οποιοδήποτε κατάστημα που επισκευάζει ηλεκτρονικά -και ας πλήρωνα.
Βέβαια, εκτός από τεμπέλης είμαι και αρχιτσιγκούναρος και σιγά μην έδινα λεφτά για κάτι που ήταν ακόμα στην εγγύηση, οπότε γέμισα το σακίδιο μου με τρόφιμα, νερό και φωτοβολίδες και ξεκίνησα το Μεγάλο Ταξίδι.

Εντάξει, έχω ξαναπάει εκεί κάτω στην ξενιτιά, διότι έχω κάνει κάτι εξορμήσεις και στα ΙΚΕΑ, όπου δεν άφησα κερί για κερί. Έπρεπε να πάρω το λεωφορείο. Μετά να πάρω το μετρό. Μετά να πάρω άλλο ένα μετρό. Και μετά να περπατήσω κάνα εικοσάλεπτο. Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι τα River West έχουν και βανάκι που ξεκινά από το μετρό του Αιγάλεω, αλλά εκτός από τεμπέλης και τσιγκούνης είμαι και ανυπόμονος (κελεπούρι είμαι!) και σιγά μην καθόμουν να περιμένω με την πλέμπα. Θα πήγαινα με τα πόδια. Για να μην πολυλογώ: περίπου τέσσερα λεπτά αργότερα, το δεξί μου νεφρό ούρλιαζε από αγωνία κι εγώ ιδρωκοπούσα σαν την ετοιμόγεννη γουρούνα μέσα στο λιοπύρι -διότι όλο τον Ιούνιο βρέχει, όταν βγήκα εγώ έξω έπεσε η ξηρασία…

Το highlight της πορείας ήταν όταν πέρασε το βανάκι του River West από δίπλα μου κουνάμενο-συνάμενο και κλιματιζόμενο, ενώ ήμουν ακόμα στα μέσα της διαδρομής, και ευχήθηκα να το καταπιεί καμιά καταβόθρα…

Κάνα μισάωρο αργότερα έφτασα αναψοκοκκινισμένος και μούσκεμα στο εμπορικό κέντρο. Μπήκα στο κατάστημα και με υποδέχτηκε ο υπάλληλος με την αγουροξυπνημένη εγκαρδιότητα νυσταγμένης ύαινας.
Του εξήγησα την κατάσταση με λεπτομέρειες -οι οποίες δεν έδειξαν να τον απασχολούν, καθώς πήρε απλώς το iPad και έψαξε τον σειριακό αριθμό για να δει αν ήμουν ακόμα στην εγγύηση. Ήμουν, ασφαλώς, οπότε ξίνισε τη μούρη που ο πρώτος υπάλληλος της μέρας ήταν ο παλιοφτηνιάρης. Και ο τελευταίος, μάλλον, διότι το μόνο που κουνιόταν πλέον μέσα στο κατάστημα ήταν ο σκελετός του προηγούμενου υπαλλήλου του μήνα, ο οποίος είχε κρεμαστεί από τη λάμπα με ένα καλώδιο Macbook (λιανική τιμή γύρω στα διακόσια ευρώ…)

Anyway, o ξινός με ενημέρωσε ότι θα προωθούσαν τη συσκευή μου στην Info Quest (εκεί που είχαν πάει και τον υπολογιστή μου και για να τον ξαναδώ έπρεπε να του στείλω πακέτο με τη Βίκυ Χατζηβασιλείου) και θα το έπαιρνα πίσω σε 10 με 12 εργάσιμες ή όταν θα έβγαινε το επόμενο Star Wars ξερωγώ. Αναμενόμενο! Στη συνέχεια, όμως, μου πρότεινε να το πάω ο ίδιος στο service, διότι έτσι μπορεί να γλίτωνα και 3-4 εργάσιμες και να το έπαιρνα νωρίτερα. (Μετάφραση: «Βαριόμαστε τη γραφειοκρατία, δεν το πας εσύ μόνος σου να τελειώνουμε; Μπορεί να το πάρεις πίσω νωρίτερα. Αν παγώσει η Κόλαση!»)

Είπαμε: είμαι ανυπόμονος. Οπότε αν υπήρχε η πιθανότητα να γλιτώσω μερικές μέρες (δεν υπήρχε), γιατί να μην το πήγαινα εγώ; Ρώτησα, λοιπόν, τον τύπο αν ήταν κοντά η Info Quest, διότι αν ήταν σε κάνα Χαλάνδρι, σιγά μην πήγαινα -θα του πετούσα το iPad στον πάγκο και θα έβγαινα από το κατάστημα με ανάποδες κωλοτούμπες. «Είναι πολύ κοντά από δω, ένα χιλιόμετρο περίπου, όλο ευθεία θα πάτε και είναι μετά το Allou, μπροστά σας!» απάντησε εκείνος (προφανώς νομίζοντας ότι είμαι με αυτοκίνητο) και με έπεισε. Τι διάολο; Τα καλοκαίρια στην Ικαρία κάνω 10 χιλιόμετρα πηγαινέλα για βόλτα, στο 1 χιλιομετράκι θα κολλούσα;

Fast forward: άλλο ένα μισάωρο αργότερα, βρίσκομαι κορακιασμένος, κάθιδρος και φρικαρισμένος κάπου σε μια ερημιά, με κάτι γήπεδα, χωράφια, στάνες και το παρατημένο εργοστάσιο που έσφαζαν τους τουρίστες στην ταινία Hostel… Όπως αποδείχθηκε, το ένα χιλιόμετρο ήταν περίπου δύο με τρία και μετά το Allou ο δρόμος τέλειωνε απότομα και έσκαγες σε μια διασταύρωση. Έκατσα σε μια σκιά, κάτω από ένα μισοπεθαμένο δέντρο με χτικιάρικα, γκριζωπά φύλλα και άρχισα να ψάχνω στο Google για να δω πού στα τσακίδια ήταν η Info Quest. Βρήκα την οδό, την πέρασα στους χάρτες, έβαλα και οδηγίες και άρχισα να πηγαίνω όπου μου έδειχνε το βελάκι.

Στο περίπου, δηλαδή, διότι το βελάκι μου έλεγε να περάσω μέσα από κάτι φράχτες και μαντρότοιχους, λες και ήμουν ο Vision.

Τέλος, έφτασα σε μια περίεργη διασταύρωση, όπου έρχονταν δρόμοι από κάθε μεριά κι από τους δρόμους έρχονταν νταλίκες και φορτηγά και εγώ καθόμουν με το κινητό στη μούρη και περιστρεφόμουν σαν το εστιατόριο του Μπουρτζ Αλ Αράμπ, προσπαθώντας να δω πού στα κομμάτια έδειχνε το βελάκι στο GPS.

Δέκα λεπτά αργότερα βρισκόμουν, επιτέλους, στο κτίριο του Service -που και η Μόρντορ να ήταν, πιο εύκολα θα έφτανα. Εξιστόρησα ασθμαίνοντας σε μια υπάλληλο τη φρίκη που έζησα με το iPad, φροντίζοντας να τονίζω ανά τακτά διαστήματα ότι χάλασε μόνο του, διότι την είδα τη μουλωχτή που το ψηλάφιζε για χτυπήματα και γρατζουνιές! Μου ζήτησε διάφορα στοιχεία, με έβαλε να ξεκλειδώσω την Εύρεση με τον κωδικό μου, μάλλον για να της αποδείξω ότι δεν ήταν κλεμμένο, ή για να μην μπορώ να το βρω αν αποφάσιζε να το κλέψει εκείνη, ξερωγώ, με έβαλε και υπέγραψα και διάφορα χαρτιά και με ενημέρωσε ότι αν διαπίστωναν πως ευθυνόμουν εγώ για τη βλάβη, θα χρεωνόμουν και τον έλεγχο και το ανταλλακτικό. Παραλίγο να της ανταπαντήσω: «Τι λες, μωρή, που τα μισά προϊόντα που διακινείτε διαλύονται μόνα τους, ακόμα και αν τα κοιτάξεις απότομα;», αλλά συγκρατήθηκα, διότι θα έπαιρνα το iPad πίσω στα εγκαίνια του μετρό Θεσσαλονίκης…

Μετά με ενημέρωσε ότι όταν θα ήταν έτοιμο θα μου ερχόταν μήνυμα στο κινητό, μια μέρα πριν την παράδοση. Το ποια μέρα θα ήταν αυτή το αφήσαμε τελείως στο φλου, φυσικά. Κάπου μέσα στον 21ο αιώνα. «Θέλετε να σας το στείλει courier στο σπίτι ή να το παραλάβετε από εδώ;» με ξαναρώτησε και παραλίγο να ξεσπάσω σε υστερικά γέλια. Σιγά μην ξαναπατούσα εκεί χάμω, μέσα στις ερημιές και τα χαλάσματα -που μόνο τον Μαντ Μαξ δεν είχα πετύχει στη διαδρομή! Courier, φυσικά!

Ξεκίνησε, λοιπόν, η φρίκη της επιστροφής. Έπρεπε να κάνω τώρα την ανάποδη διαδρομή, πάλι μέσα στον καύσωνα, να επιστρέψω στο River West και να πάρω από εκεί το βανάκι τους. Διπλά κορακιασμένος, διότι, φυσικά, δεν υπήρχε ούτε ένα περίπτερο, ψιλικατζίδικο ή, έστω, νερολακούβα στο ενδιάμεσο. Μισή ώρα αργότερα και με τις σόλες των παπουτσιών να έχουν ενσωματωθεί στις πατούσες, καθόμουν μέσα στο βανάκι και είχα στρέψει όλα τα κλιματιστικά να βαράνε τη μούρη μου. Τέλος καλό, όλα καλά!

Δέκα μέρες αργότερα, κι ενώ είχα ήδη αρχίσει να χάνω τις ελπίδες ότι θα ξανάβλεπα το iPad μέσα στο 2018, έσκασε μήνυμα στο κινητό ότι η επισκευή είχε ολοκληρωθεί και η συσκευή ήταν έτοιμη για δωρεάν παράδοση! Το επόμενο πρωί κάλεσα στο τμήμα εξυπηρέτησης (Χα!) της Info Quest, για να ρωτήσω τι ώρα να περίμενα τον κούριερ. Η υπάλληλος έψαξε τον κωδικό του παραστατικού στο σύστημα και με ενημέρωσε ότι η συσκευή έχει δηλωθεί για παραλαβή από το κατάστημα…

Φριχτά οράματα με την Τίνα Τάρνερ στο Thunderdome άρχισαν να χορεύουν μπροστά στα μάτια μου, στη σκέψη ότι έπρεπε να ξαναπάω εκεί!

«Αποκλείεται» της είπα «διότι με ρώτησε η υπάλληλος και της είπα να παραδοθεί με κούριερ!»
«Κι όμως, εδώ δείχνει ότι έγινε αλλαγή και ζητήθηκε να γίνει παραλαβή από το κατάστημα!» με ενημέρωσε πάλι η τύπισσα, όσο εγώ προσπαθούσα να συγκρατηθώ και να μην της βρίσω το σόι εφτά γενιές πίσω και άλλες εφτά μπροστά, διότι προφανώς δεν έφταιγε αυτή, αλλά η χαζοβιόλα στο γκισέ του Service που έκανε λάθος. Μετά με ενημέρωσε ότι μπορούσα να το πάρω την επόμενη μέρα με κούριερ και μια μικρή χρέωση κι εγώ την ενημέρωσα με τη σειρά μου ότι θα ξεκινούσα εκείνη τη στιγμή να πάω να το πάρω εγώ. Διότι τώρα ήμουν και ανυπόμονος και ζοχαδιασμένος και αν πετύχαινα την ίδια υπάλληλο στο γκισέ, θα τη χαστούκιζα στη μούρη με το iPad και θα της το ξανάδινα μετά για επισκευή!

Αυτή τη φορά οργανώθηκα καλύτερα. Μπήκα στο ίντερνετ και διάλεξα την πιο βολική διαδρομή με συγκοινωνία προς και από την Info Quest -που το Quest στον τίτλο της είχε αρχίσει να βγάζει πια νόημα, μιας και κάθε συναλλαγή μαζί τους μετατρεπόταν σε κανονική αποστολή!
Μπήκα στο τραμ, το οποίο -ως συνήθως- έζεχνε απο τους ξιπόλιτους λεχρίτες που γυρνούσαν από την παραλία. Κατέβηκα κάπου στις Τζιτζιφιές και πήρα από εκεί ένα λεωφορείο με νούμερο που ούτε είχα ξανακούσει. Σε μια ώρα είχα φτάσει πάλι στο Service, λιγότερο ιδρωμένος και αναψοκοκκινισμένος αυτή τη φορά!

Πήγα στο γκισέ. Η ηλίθια έλειπε, για καλή της τύχη, και καθόταν ένας άλλος υπάλληλος, ο οποίος με υποδέχτηκε χαμογελώντας, ο αφελής! Τον ενημέρωσα ότι ήρθα να παραλάβω ένα iPad, το οποίο κανονικά θα μου ερχόταν στο σπίτι και του έδωσα το παραστατικό. Εκείνος έψαξε το νούμερο στο σύστημα και με ενημέρωσε περιχαρής ότι το iPad βρισκόταν ήδη στο δρόμο ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΥΡΙΕΡ!!! Γουάτ. Δε. Φακ;

Παραλίγο να πάθω αποπληξία. «Ποιον κούριερ, καλέ μου, εδώ μου είπαν ότι έπρεπε να έρθω να το πάρω εγώ επειδή κάποιος ακύρωσε τον κούριερ! Γιατί κουβαλήθηκα ως εδώ πάλι;» Ο υπάλληλος κατάλαβε ότι η ζωή του κρεμόταν από μια κλωστή και κάλεσε κάπου για να του πούνε αν είχε φύγει όντως η συσκευή ή την προλάβαινα (θα έτρεχα πίσω από το φορτηγάκι φωνάζοντας: «Στάσου, μύγδαλα», ας πούμε…) Η συσκευή είχε φύγει. Μετά του έδωσαν ένα άλλο τηλέφωνο για να καλέσει την ACS, στην οποία θα κατέληγε το iPad, αν δεν με έβρισκαν σπίτι μου, ενώ παράλληλα καλούσε και τον οδηγό, οπότε είχε ταυτόχρονα ένα ακουστικό σε κάθε αυτί και κάθε λίγο και λιγάκι μου έλεγε χαζογελώντας: «Με έχουν στην αναμονή και οι δύο!» κι εγώ ήθελα απλώς να του απαντήσω: «Αχ, σκασίλα μου, όμως!»

Του απάντησε ο οδηγός και ο υπάλληλος τον ενημέρωσε ότι: «ο πελάτης έκανε αλλαγή και ήθελε παραλαβή από το κατάστημα και είναι στον δρόμο, οπότε το προϊόν να το πάει μετά στην ACS». Φυσικά, κόντεψα να τον αρπάξω από τα αυτιά και να του κοπανήσω την κεφάλα στο γκισέ μέχρι να ανοίξει το κρανίο του σαν Kinder Έκπληξη, που θα έριχνε και το φταίξιμο πάνω μου ο τρόμπας! Μετά του απάντησαν και από την ACS και του έδωσαν έναν κωδικό. Τέλος, με ενημέρωσε ότι αν μου ερχόταν μήνυμα στο κινητό, ήταν σημάδι ότι ο κούριερ δεν με βρήκε και θα έπρεπε να πάω στην ACS κατά τις 5 να το πάρω μόνος μου με τον κωδικό. «Και αν δεν μου έρθει μήνυμα;» «Εσείς πηγαίνετε πάλι κατά τις 5 να το παραλάβετε, διότι μέχρι τις 4 κάνουν παραδόσεις…» (Χα!)

Ξέχασα συγκοινωνίες και χάρτες και επέστρεψα πάλι μέσα στο λιοπύρι, με τον ίδιο τρόπο όπως τις προάλλες, ενώ σε όλη τη διαδρομή ως το σπίτι κοιτούσα το κινητό για να βεβαιωθώ ότι δεν είχε σκάσει μήνυμα στο ενδιάμεσο. Με τις κατάρες που έριξα στην Info Quest, παίζει να μην έχει μείνει κανείς ζωντανός εκεί μέσα μέχρι το τέλος του χρόνου. Έφτασα στο σπίτι με την κρυφή ελπίδα ότι ο κούριερ δεν είχε περάσει. Πήγε 4 η ώρα, πήγε 4.30 τίποτα. Φυσικά, αφού ο άλλος ο ηλίθιος του είπε ότι ο πελάτης έλειπε, για ποιο λόγο να κάνει άδικα τη διαδρομή; Θα το άφησε στα κεντρικά.

Πάλι έξω και πάλι στο μπιχλοτράμ -για λίγες στάσεις αυτή τη φορά, ευτυχώς, αφού ο Μεγαλοδύναμος με λυπήθηκε και η ACS είναι κοντά στο σπίτι μου και όχι σε κάνα φιορδ στη Νορβηγία!

Μπήκα μέσα στο κατάστημα με την απόγνωση ζωγραφισμένη στο πρόσωπο και ενημέρωσα την κοπέλα για το δράμα που ζούσα από το πρωί. Της έδωσα τον κωδικό, τον έψαξε και με ενημέρωσε ότι το iPad… ήταν με τον κούριερ για παράδοση!!!

Δεν ξέρω αν έχετε βιώσει ποτέ εκείνο το αίσθημα απόλυτης παράδοσης, όπου μετά από μια αλληλουχία χτυπημάτων κάτι σπάει μέσα σου, σε σημείο να μην σου κάνει πια τίποτε εντύπωση και να αποδέχεσαι τα πάντα με την ηρεμία σαολίν μοναχού!
Ε, εγώ το βίωσα τη στιγμή εκείνη. Η υπάλληλος πρέπει να κατάλαβε ότι ήμουν στα πρόθυρα πλήρους κατάρρευσης όλων των ζωτικών μου οργάνων, καθώς έσπευσε να συμπληρώσει ότι ο κούριερ ήταν με το αυτοκίνητο και είχε πολλές παραδόσεις να κάνει, οπότε δεν είχε προλάβει να φτάσει σε μένα…

Ξανά στο μπιχλοτράμ, ξανά πίσω στο σπίτι, όπου έπεσα απλώς στον καναπέ και ευχήθηκα να έρθει η γλυκιά λύτρωση. Μισή ώρα αργότερα χτύπησε το κουδούνι. Ήταν ο κούριερ! Ο οποίος περίμενε κάτω στην πόρτα της εισόδου. Όχι, καλέ μου! 40 χιλιόμετρα πηγαινέλα είχα κάνει συνολικά για το ρημάδι, δεν θα περπατούσα ούτε χιλιοστό παραπάνω! «Στον πρώτο!» του φώναξα και τον ανάγκασα να ανέβει εκείνος. Μου έδωσε το πακέτο με το iPad, υπέγραψα, τον ξαπόστειλα και άνοιξα το πακέτο περιχαρής. Ο Μαραθώνιος είχε λήξει αισίως. Μάλιστα, μου έστειλαν ολοκαίνουργια συσκευή -διότι τα έχουν κάνει μασούρι στην Apple και μοιράζουν τα iPad σαν φέιγ βολάν, αντί να επισκευάζουν τα σπασμένα.

Καθόλου δεν με χάλασε! Μου άξιζε κιόλας για όλη την ταλαιπωρία και τον ποδαρόδρομο! Και στον Κηφισό θα ξαναπάω μόνο αν με ξεβράσει εκεί καμιά πλημμύρα από νεροποντή! Βίωσα ήδη το μεταποκαλυπτικό σκηνικό του Mad Max στο πετσί μου, ας ζήσω και αυτό του Waterworld!